องศาฟาเรนไฮต์
หน่วยของอุณหภูมิ / From Wikipedia, the free encyclopedia
องศาฟาเรนไฮต์ คือหน่วยมาตรวัดอุณหภูมิชนิดหนึ่ง ตั้งชื่อตามนักฟิสิกส์ชาวเยอรมัน กาเบรียล ฟาเรนไฮต์ (ค.ศ. 1686-1736) ผู้เสนอระบบมาตรวัดอุณหภูมินี้เมื่อปี ค.ศ.1724[1] องศาฟาเรนไฮต์เขียนย่อโดยใช้สัญลักษณ์ °F โดยที่ค่าสเกลองศาฟาเรนไฮต์ถััมีจุดอ้างอิงต่ำสุดที่ 0°F เป็นอุณหภูมิจุดเยือกแข็งของ น้ำ น้ำแข็ง และ เกลือแอมโมเนียมคลอไรด์[2] องศาฟาเรนไฮต์เป็นมาตรวัดอุณหภูมิแรกที่มีการใช้งานกันอย่างแพร่หลาย
องศาฟาเรนไฮต์ | |
---|---|
เทอร์โมมิเตอร์ที่มีหน่วยแบบองศาเซลเซียส (ด้านในวงกลม) และ องศาฟาเรนไฮต์ (ด้านนอกวงกลม) องศาฟาเรนไฮต์นิยมใช้ในสหรัฐอเมริกาและไลบีเรีย รวมถึงดินแดนใต้อาณัติของสหรัฐอเมริกาในปัจจุบัน | |
ข้อมูลทั่วไป | |
ระบบการวัด | หน่วยจารีตประเพณีของสหรัฐอเมริกา |
เป็นหน่วยของ | อุณหภูมิ |
สัญลักษณ์ | °F |
ตั้งชื่อตาม | ดาเนียล กาเบรียล ฟาเรนไฮต์ |
การแปลงหน่วย | |
1 °F ใน ... | ... มีค่าเท่ากับ ... |
หน่วยเอสไอ | 5/9(x − 32) °C |
หน่วยฐานเอสไอ | 5/9(x − 32) + 273.15 K |
องศาสัมบูรณ์ | x + 459.67 °Ra |
ในปัจจุบัน องศาฟาเรนต์ไฮต์ใช้จุดแข็งและจุดเดือดของน้ำเป็นจุดอ้างอิง โดยมีจุดเยือกแข็งอยู่ที่ 32°F และ มีจุดเดือดที่ 212°F โดยที่มีระยะห่างระหว่างจุดเยือกแข็งกับจุดเดือดของน้ำคือ 180 องศา ณ ความดันบรรยากาศมาตรฐาน ณ ระดับน้ำทะเล
โดยเมื่อเปรียบเทียบกับองศาเซลเซียส อุณภูมิที่เพิ่มขึ้น 1 32°F มีค่าเท่ากับ 5/9 (ประมาณ 0.56) ของ 1°C (ซึ่งก็คือ 1 เคลวิน) และที่ระดับอุณหภูมิ -40 °F จะมีค่าเท่ากับ -40 °C