สงครามฝิ่นครั้งที่หนึ่ง
From Wikipedia, the free encyclopedia
สงครามจีน-อังกฤษครั้งที่หนึ่ง หรือที่นิยมเรียกว่า สงครามฝิ่นครั้งที่หนึ่ง (อังกฤษ: First Opium War/จีน : 第一次鴉片戰爭) เป็นสงครามระหว่างสหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์และจีนราชวงศ์ชิง โดยมีเป้าหมายเพื่อรักษาผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจจากการค้าในจีน ในปี ค.ศ. 1842 สนธิสัญญานานกิง สนธิสัญญาฉบับแรกที่ชาวจีนเรียกว่า "สนธิสัญญาอันไม่เป็นธรรม" ถูกบีบบังคับให้จ่ายค่าชดเชยให้กับอังกฤษ เปิดเมืองท่าสนธิสัญญาห้าแห่ง และการยกเกาะฮ่องกงให้แก่อังกฤษ ตลอดจนยุติระบบผูกขาดการค้าในระบบกว่างโจว สงครามดังกล่าวเป็นจุดสิ้นสุดของนโยบายแยกตัวโดดเดี่ยวของจีน และเป็นจุดเริ่มต้นของประวัติศาสตร์จีน
สงครามฝิ่นครั้งที่หนึ่ง | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
ส่วนหนึ่งของ สงครามฝิ่น | |||||||||
เรือ เอชอีไอซี เนเมซิส ทำลายเรือสำเภาของจีนระหว่างยุทธนาวีชุนปิครั้งที่สอง วันที่ 7 มกราคม ค.ศ. 1841 | |||||||||
| |||||||||
คู่สงคราม | |||||||||
ราชวงศ์ชิง | |||||||||
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ | |||||||||
ชาร์ลส์ อีเลียต จอร์จ อีเลียต เจมส์ บรีเมอร์ ฮิวจ์ กัฟ เฮนรี พอตทิงเจอร์ วิลเลียม ปาร์กเกอร์ |
จักรพรรดิเต้ากวง หลิน ซีซู ฉีซาน กวน เทียนเป่ย์ † อี๋ซาน อี้จิง | ||||||||
กำลัง | |||||||||
19,000 นาย | ไม่ทราบทั้งหมด | ||||||||
ความสูญเสีย | |||||||||
เสียชีวิต 69 นาย ได้รับบาดเจ็บ 451 นาย | สูญเสียทั้งสิ้น 18,000–20,000 นาย | ||||||||
แหล่งอ้างอิงความสูญเสีย:[2] |
ฝิ่นเป็นยาเสพติดที่ชาวจีนติดกันอย่างมากและติดกันมานาน ในรัชกาลจักรพรรดิยงเจิ้ง (雍正) เคยมีดำริที่จะทำการปราบปรามฝิ่นแต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ ชาวจีนส่วนใหญ่ยังติดฝิ่นเรื่อยมา จนถึงรัชสมัยของจักรพรรดิเต้ากวง (道光) ปีที่ 19 พระองค์มีเจตนารมณ์อย่างแรงกล้าที่จะทำการปราบฝิ่น ทรงแต่งตั้งหลิน เจ๋อสฺวี (林則徐) เป็นผู้ว่าราชการเหลียงกว่าง (兩廣總督) หรือผู้ว่าราชการสองมณฑลกวางตุ้ง-กว่างซี และข้าหลวงใหญ่ผู้แทนพระองค์ (欽差大臣) เพื่อเป็นผู้นำในการกวาดล้างฝิ่นจากแผ่นดินจีน