ศาสดา

ศาสดา คือผู้ก่อตั้งศาสนา หรือผู้คิดค้น ริเริ่มในการนำคำสอนไปเผยแผ่ เช่น พระพุทธศาสนามีพระพุทธเจ้าเป็นศาสดา ศาสนายูดาห์มีโมเสสเป็นศาสดา เป็นต้น

ศาสนาเดิมของศาสดา

• โมเสส เคยนับถือศาสนาอียิปต์โบราณ ต่อมาเปลี่ยนมานับถือศาสนายูดาห์เมื่อพบพระยาห์เวห์ที่เขาไซนาย
• พระโคตมพุทธเจ้า เคยนับถือศาสนาพราหมณ์ เมื่อตรัสรู้ขณะพระชนมายุ 35 พรรษาได้ทรงประกาศศาสนาพุทธจนปรินิพพาน
• พระเยซู นับถือศาสนายูดาห์ตลอดพระชนม์ชีพ หลังจากการตรึงพระเยซูที่กางเขน สาวกของพระองค์ได้แยกออกไปเป็นศาสนาคริสต์ในปัจจุบัน
• คุรุนานัก เคยนับถือศาสนาฮินดูแต่อยู่ในสังคมของชาวมุสลิม
• มุฮัมมัด เคยนับถือศาสนาเก่าแก่ของอาหรับที่เรียกว่า "ฮานีฟียะฮ์" คล้าย ๆ กับศาสนาของอิบรอฮีมและอิชมาเอล เปลี่ยนศาสนาเมื่อเริ่มประกาศธรรมเมื่ออายุ 40 ปี
• พระบะฮาอุลลอฮ์ห์เคยเป็นมุสลิมแต่กลับเป็นบาฮา

รายนามศาสดา

ชื่อ	ศาสนา	ช่วงชีวิต	ภาพ
โมเสส	ศาสนายูดาห์	ศตวรรษที่ 13 ถึงศตวรรษที่ 8 ก่อนคริสต์ศักราช[1][2][3]
ซาราธุสตรา	ศาสนาโซโรอัสเตอร์	ศตวรรษที่ 10 ก่อนคริสต์ศักราช[4]
เล่าจื๊อ	ลัทธิเต๋า	ศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสต์ศักราช
พระโคตมพุทธเจ้า (ดูเพิ่ม: พระพุทธเจ้า)	ศาสนาพุทธ	624–544 ปีก่อนคริสต์ศักราช[5][6]
พระมหาวีระ (ดูเพิ่ม: ตีรถังกร)	ศาสนาเชน	599–527 ปีก่อนคริสต์ศักราช[7][8][9]
ขงจื๊อ	ลัทธิขงจื๊อ	551–479 ปีก่อนคริสต์ศักราช[10][11]
พีทาโกรัส	ลัทธิพีทาโกรัส	520 ปีก่อนคริสต์ศักราช
ม่อจื๊อ	ลัทธิม่อจื๊อ	470–390 ปีก่อนคริสต์ศักราช
พระเยซู	ศาสนาคริสต์	4–5 ปีก่อนคริสต์ศักราช ถึง ค.ศ. 33
พระมณี	ศาสนามาณีกี	ค.ศ. 210–276
มุฮัมมัด	ศาสนาอิสลาม	ราว ค.ศ. 570–632
หลัว ชิง	ลัทธิหลัว	ค.ศ. 1442–1527
หวง เต๋อฮุย	ลัทธิเซียนเทียนเต้า	ค.ศ. 1624–1690
พระบะฮาอุลลอฮ์	ศาสนาบาไฮ	ค.ศ. 1817–1892
พระบาบ	ศาสนาบาบ	ค.ศ. 1819–1850
หวัง เจฺว๋อี	ลัทธิอนุตตรธรรม	ค.ศ. 1821–1884
คุรุนานัก (ดูเพิ่ม: คุรุซิกข์)	ศาสนาซิกข์	ค.ศ. 1469–1539
อามาเตราซุ	ชินโต	ศาสนาชินโตไม่มีศาสดา แต่เชื่อว่ามาจากเทพเจ้าองค์นี้
โง วัน เจียว	ลัทธิกาวด่าย	ค.ศ. 1878–1932

อ้างอิง

1. Albertz 1994, p. 61.
2. Grabbe 2008, pp. 225–6.
3. Killebrew 2005.
4. Melton 2003, p. 191.
5. Cousins 1996, pp. 57–63.
6. Schumann 2003, pp. 10–13.
7. Upinder Singh 2016, p. 313.
8. Zimmer 1953, p. 222.
9. "Mahavira". Britannica Concise Encyclopedia. Encyclopædia Britannica, Inc. 2006. สืบค้นเมื่อ 28 พฤศจิกายน 2009 – โดยทาง Answers.com.
10. Hugan 2013, p. 3.
11. Riegel 2002.

บรรณานุกรม

• Albertz, Rainer (1994). A History of Israelite Religion in the Old Testament Period: From the beginnings to the end of the monarchy. Westminster/John Knox Press. ISBN 0-664-21846-6.
• Cousins, LS (1996). "The dating of the historical Buddha: a review article". Journal of the Royal Asiatic Society. 3. 6 (1): 57–63. doi:10.1017/s1356186300014760. S2CID 162929573.
• Grabbe, Lester Lee (2008). A History of the Jews and Judaism in the Second Temple Period, Volume 2: The Coming of the Greeks: The Early Hellenistic Period (335-175 BCE). A&C Black. pp. 225–6. ISBN 978-0-567-38988-6.
• Hugan, Yong (2013). Confucius: A Guide for the Perplexed. A&C Black. p. 3. ISBN 978-1-4411-9653-8. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 เมษายน 2017.
• Killebrew, Ann E. (2005). Biblical Peoples and Ethnicity: An Archaeological Study of Egyptians, Canaanites, Philistines, and Early Israel, 1300–1100 B.C.E. Society of Biblical Literature. ISBN 978-1-58983-097-4.
• Melton, J. Gordon (2003). Encyclopedia of American Religions (Seventh ed.). Farmington Hills, Michigan: The Gale Group. ISBN 978-0-7876-6384-1.
• Riegel, J (3 กรกฎาคม 2002). "Confucius". Stanford Encyclopedia of Philosophy (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 27 ตุลาคม 2018.
• Schumann, Hans Wolfgang (2003). The Historical Buddha: The Times, Life, and Teachings of the Founder of Buddhism. Motilal Banarsidass. ISBN 978-81-208-1817-0.
• Singh, Upinder (2016). A History of Ancient and Early Medieval India: From the Stone Age to the 12th Century. Pearson Education. ISBN 978-93-325-6996-6.
• Zimmer, Heinrich (1953) [April 1952]. Campbell, Joseph (บ.ก.). Philosophies Of India. London: Routledge & Kegan Paul. ISBN 978-81-208-0739-6.