ลัทธิฮหว่าหาว
From Wikipedia, the free encyclopedia
ฮหว่าหาว (เวียดนาม: Hòa Hảo) เป็นขบวนการทางศาสนา[1]ที่ได้รับการกล่าวถึงเป็นศาสนาพื้นเมืองแบบผสานความเชื่อหรือเป็นลัทธิของศาสนาพุทธ จัดตั้งใน ค.ศ. 1939 โดยฮหวิ่ญ ฟู้ โส (ค.ศ. 1920–1947) ซึ่งผู้นับถือมองเป็นนักบุญ[2] ลัทธินี้เป็นหนึ่งในศาสนาหลักของประเทศเวียดนามที่มีผู้นับถือระหว่างหนึ่งล้านถึง 8 ล้านคน ส่วนใหญ่อยู่ในดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง
ปรัชญาทางศาสนาของฮหว่าหาวคือศาสนาพุทธ โดยมีการปฏิรูป[3][4] และปรับปรุงความเชื่อพื้นเมือง Bửu Sơn Kỳ Hương ที่มีอายุนานกว่าในภูมิภาคนี้[5] และมีคุณสมบัติเสมือนลัทธิสหัสวรรษ[6]
ในช่วงสงครามอินโดจีนครั้งที่หนึ่ง ความไม่ลงรอยกันกับกลุ่มใหญ่อื่น ๆ ทำให้ฮหว่าหาวกลายเป็นลัทธิศาสนา-การเมือง-การทหารที่ก้าวร้าว เหวียตมิญลักพาตัวโสขณะเดินทางกลับจากการประชุมแก้ปัญหาลัทธิคอมมิวนิสต์ที่ไม่ประสบความสำเร็จและประหารชีวิตเขา ผู้นับถือฮหว่าหาวหลายคนยกให้เขาเป็นพระเมสสิยาห์ที่จะปรากฏในช่วงวิกฤต[7] ทำให้ลัทธินี้ทำสงครามต่อพวกคอมมิวนิสต์ โดยระบุเป็น "กองกำลังต่อต้านเหวียตมิญที่แข็งแกร่งที่สุดของประเทศ"[8] ถึงประนั้น ลัทธิฮหว่าหาวกับองค์ทางศาสนา-การเมืองกลุ่มอื่น ยังคงครอบงำเวียดนามใต้ทั้งในทางการเมืองและสังคมในคริสต์ทศวรรษ 1950 โดยอ้างสิทธิ์ในการจัดตั้งเวียดนามใต้ที่ไม่ใช่คอมมิวนิสต์[9]
ลัทธิฮหว่าหาวพยายามที่จะรักษาเอกลักษณ์ทางศาสนาและความเป็นอิสระของตน[10]