รัฐธรรมนูญอิตาลี
From Wikipedia, the free encyclopedia
รัฐธรรมนูญแห่งสาธารณรัฐอิตาลี (Costituzione della Repubblica Italiana) ผ่านความเห็นชอบจากสภาร่างรัฐธรรมนูญเมื่อวันที่ 22 ธันวาคม ค.ศ. 1947 โดยมีเสียงเห็นชอบ 453 เสียง และคัดค้าน 62 เสียง ตัวบทกฎหมาย ซึ่งมีการแก้ไขแล้ว 13 ครั้ง ได้รับการประกาศในราชกิจจานุเบกษาเล่มพิเศษฉบับที่ 298 วันที่ 27 ธันวาคม ค.ศ. 1947 สภาร่างรัฐธรรมนูญได้รับเลือกตั้งมาโดยสิทธิออกเสียงเลือกตั้งทั่วไปเมื่อวันที่ 2 มิถุนายน ค.ศ. 1946 ขณะเดียวกับการลงประชามติว่าด้วยการสละราชสมบัติของพระมหากษัตริย์ รัฐธรรมนูญมีผลใช้บังคับเมื่อวันที่ 1 มกราคม ค.ศ. 1948[1]
รัฐธรรมนูญอิตาลียาว 139 มาตรา (มี 4 มาตราที่ถูกยกเลิกไปภายหลัง) และจำแนกได้เป็นสามส่วนหลัก คือ หลักการพื้นฐาน (มาตรา 1-12), ส่วนแรก ว่าด้วยสิทธิและหน้าที่ของพลเมือง (มาตรา 13-54), และสามที่สอง ว่าด้วยการจัดระเบียบสาธารณรัฐ (55-139) ตามด้วยบทบัญญัติเฉพาะกาลและบทบัญญัติสุดท้าย 18 ข้อ