เขตปกครองตนเองกว่างซีจ้วง
From Wikipedia, the free encyclopedia
เขตปกครองตนเองกว่างซีจ้วง[3] เป็นเขตปกครองตนเองแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ทางภาคใต้ของสาธารณรัฐประชาชนจีน มีอาณาเขตติดกับประเทศเวียดนาม (จังหวัดห่าซาง จังหวัดกาวบั่ง จังหวัดหลั่งเซิน และจังหวัดกว๋างนิญ) และอ่าวตังเกี๋ย กว่างซีเดิมเป็นมณฑล และได้กลายเป็นเขตปกครองตนเองเมื่อปี ค.ศ. 1958 ปัจจุบันมีเมืองหลวงคือ หนานหนิง[4]
บทความนี้ยังต้องการเพิ่มแหล่งอ้างอิงเพื่อพิสูจน์ความถูกต้อง |
เขตปกครองตนเองชนชาติจ้วง กว่างซี 广西壮族自治区 | |
---|---|
เขตปกครองตนเอง | |
การถอดเสียงภาษาจีน | |
• ภาษาจีน | 广西壮族自治区 (Guǎngxī Zhuàngzú Zìzhìqū) |
• อักษรย่อ | กุ้ย (桂 Guì) |
• ภาษาจ้วง | Gvangjsih Bouxcuengh Swcigih กว่างซี โป่วชูง สือฉีกี |
• ภาษาจีนกวางตุ้ง | Gwong2sai1 Zong3zuk6 Zi6zi6keoi1 |
(ตามเข็มนาฬิกาจากด้านบน)
| |
แผนที่แสดงที่ตั้งของเขตปกครองตนเองชนชาติจ้วง กว่างซี | |
พิกัด: 23.6°N 108.3°E / 23.6; 108.3 | |
ตั้งชื่อจาก | กว่าง (广 guǎng) - "กว้างขวาง" ซี (西 xī) - "ตะวันตก" แปลตรงตัว "[ดินแดน]กว้างขวางทางตะวันตก" |
เมืองหลวง (และเมืองใหญ่สุด) | หนานหนิง |
เขตการปกครอง | 14 จังหวัด, 109 อำเภอ, 1396 ตำบล |
การปกครอง | |
• เลขาธิการพรรค | ลู่ ซินเช่อ (鹿心社) |
• ผู้ว่าราชการ | เฉิน อู่ (陈武) |
พื้นที่ | |
• ทั้งหมด | 237,600 ตร.กม. (91,700 ตร.ไมล์) |
อันดับพื้นที่ | อันดับที่ 9 |
ความสูงจุดสูงสุด | 2,141 เมตร (7,024 ฟุต) |
ประชากร (ค.ศ. 2016) | |
• ทั้งหมด | 48,380,000 คน |
• อันดับ | อันดับที่ 11 |
• ความหนาแน่น | 200 คน/ตร.กม. (530 คน/ตร.ไมล์) |
• อันดับความหนาแน่น | อันดับที่ 20 |
ประชากรศาสตร์ | |
• องค์ประกอบทางชาติพันธุ์ | จ้วง – 62% ฮั่น – 32% เย้า – 3% ม้ง – 1% ต้ง – 0.7% เวียดนาม – 0.6% เกาเหล่า – 0.4% |
• ภาษาและภาษาถิ่น | ภาษาจ้วงมาตรฐาน, ภาษาจีนกวางตุ้ง (ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน), Southwestern Mandarin, ภาษาจีนผิง |
รหัส ISO 3166 | CN-GX |
GDP (ค.ศ. 2017) | 2.04 ล้านล้านเหรินหมินปี้[1] (อันดับที่ 17) |
• ต่อหัว | 41,955 เหรินหมินปี้ |
HDI (ค.ศ. 2018) | 0.726[2] สูง · อันดับที่ 24 |
เว็บไซต์ | www (อักษรจีนตัวย่อ) |
กว่างซีมีลักษณะภูมิประเทศเป็นภูเขาทางตอนใต้ของประเทศจีน ตั้งอยู่บริเวณที่เป็นชายขอบของอารยธรรมจีนเกือบทุกช่วงเวลาของประวัติศาสตร์จีน มีชื่อย่อว่า "กุ้ย" (จีน: 桂; พินอิน: Guì; จ้วง: Gvei) มาจากชื่อเมือง กุ้ยหลิน ซึ่งเป็นเมืองหลวงของมณฑลทั้งในสมัยราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิง
กว่างซีประกอบไปด้วยประชากรที่เป็นชนกลุ่มน้อยมากที่สุดของประเทศจีน โดยเฉพาะชาวจ้วง ซึ่งคิดเป็นร้อยละ 32 ของประชากร ภาษาถิ่นต่าง ๆ ที่ใช้พูดนอกเหนือจากภาษาจีนกลาง เช่น ภาษาจีนผิง ภาษาจ้วง ภาษากวางตุ้ง ภาษาแคะ และภาษาจีนหมิ่น[5]