ภาษาจีนหมิ่น
From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษาหมิ่น (จีนตัวย่อ: 闽语; จีนตัวเต็ม: 閩語; พินอิน: Mǐn yǔ; เป่อ่วยยี: Bân gú; BUC: Mìng ngṳ̄) เป็นหนึ่งในภาษาของตระกูลภาษาจีน พูดทางตะวันออกเฉียงใต้ ของมณฑลฝูเจี้ยน และผู้ที่อพยพไปมณฑลกวางตุ้ง หูหนาน และไต้หวัน แบ่งย่อยได้เป็น ภาษาหมิ่นเหนือ (Min Bei) ภาษาหมิ่นใต้หรือภาษาจีนฮกเกี้ยน(Min nan) และสำเนียงอื่นๆ เป็นภาษาหลักของชาวจีน ในฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ มาเลเซีย อินโดนีเซีย และภาคใต้ของประเทศไทย
ข้อมูลเบื้องต้น ภาษาหมิ่น, ประเทศที่มีการพูด ...
ภาษาหมิ่น | |
---|---|
閩語 / 闽语 | |
ประเทศที่มีการพูด | จีน มณฑลฝูเจี้ยน มณฑลกวางตุ้ง (บริเวณเมืองแต้จิ๋ว-ซัวเถา และคาบสมุทรเล่ยโจว) มณฑลเหอหนาน Zhejiang Zhoushan archipelago off Ningbo มาเลเซีย สิงคโปร์ ฟิลิปปินส์ ไต้หวัน และ ชาวจีนโพ้นทะเลทั่วโลก |
จำนวนผู้พูด | มากกว่า 70 ล้านคน (ไม่พบวันที่) |
ตระกูลภาษา | |
รูปแบบก่อนหน้า | ภาษาหมิ่นดั้งเดิม
|
รหัสภาษา | |
ISO 639-1 | zh |
ISO 639-2 | chi (B) zho (T) |
ISO 639-3 | มีหลากหลาย:cdo – ภาษาหมิ่นตะวันออกcpx – ภาษาหมิ่นผูเซียนczo – ภาษาหมิ่นกลางmnp – ภาษาหมิ่นเหนือnan – ภาษาหมิ่นใต้ |
ปิด
ข้อมูลเบื้องต้น อักษรจีนตัวเต็ม, อักษรจีนตัวย่อ ...
ภาษาจีนหมิ่น | |||||||||||||||
อักษรจีนตัวเต็ม | 閩語 | ||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
อักษรจีนตัวย่อ | 闽语 | ||||||||||||||
เป่อ่วยยีภาษาฮกเกี้ยน | Bân gú | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
ปิด