ภาษาพิวนิก
From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษาพิวนิก (อังกฤษ: Punic language) เป็นวิธภาษาที่สูญหายแล้วของภาษาฟินิเชีย ภาษาคานาอันในสาขาเซมิติกตะวันตกเฉียงเหนือของกลุ่มภาษาเซมิติก ถือเป็นสาขาของภาษาฟินิเชียบในบริเวณชายฝั่งเอเชียตะวันตก (ในบริเวณที่ปัจจุบันคือประเทศเลบานอนและซีเรียตะวันตกเฉียงเหนือ) ที่มีผู้พูดโดยหลักเป็นชาวพิวนิก หรือชาวฟินิเชียตะวันตก รอบทะเลเมดิเตอร์เรเนียน บริเวณชายฝั่งแอฟริกาตะวันตกเฉียงเหนือ คาบสมุทรไอบีเรีย และหมู่เกาะในเมดิเตอร์เรเนียนบางส่วน เช่น มอลตา ซิซิลี และซาร์ดีเนีย ตลอดช่วงสมัยคลาสสิก ตั้งแต่ศตวรรษที่ 8 ก่อน ค.ศ. ถึงคริสต์ศตวรรษที่ 6[1][2][3][4][5][6]
ข้อมูลเบื้องต้น ภาษาพิวนิก, ภูมิภาค ...
ภาษาพิวนิก | |
---|---|
ฟินิเชีย-พิวนิก, คาร์เธจ | |
หนึ่งในจารึกพิวนิกตรีโปลิตาเนียที่มีทั้งอักษรละติน (บน) และพิวนิก (ล่าง) | |
ภูมิภาค | ตูนิเซีย ชายฝั่งแอลจีเรีย, โมร็อกโก, ไอบีเรียตอนใต้, หมู่เกาะแบลีแอริก, ลิเบีย, มอลตา, ซิซิลีตะวันตก, ซาร์ดิเนียตอนใต้ถึงตะวันออก |
ยุค | ศตวรรษที่ 8 ก่อน ค.ศ. ถึงคริสต์ศตวรรษที่ 6 |
ตระกูลภาษา | |
รูปแบบก่อนหน้า | ฟินิเชีย
|
ระบบการเขียน | อักษรฟินิเชีย |
รหัสภาษา | |
ISO 639-3 | xpu |
นักภาษาศาสตร์ | xpu |
ปิด