ปืนกลมือ
From Wikipedia, the free encyclopedia
ปืนกลมือ หรือ ปกม. (อังกฤษ: Submachine Gun, SMG) เป็นอาวุธปืนประเภทคาร์บินแบบอัตโนมัติที่ถูกบรรจุด้วยตลับกระสุนหรือแม็กกาซีน ซึ่งถูกออกแบบมาเพื่อให้ยิงด้วยกระสุนปืนพก คำว่า "ปืนกลมือ" เป็นการประกาศเกียรติคุณโดย จอห์น ที ทอมป์สัน ผู้ประดิษฐ์ปืนกลมือทอมป์สัน[1] เพื่ออธิบายถึงแนวคิดการออกแบบว่าเป็นอาวุธปืนแบบอัตโนมัติที่มีอำนาจการยิงน้อยกว่าปืนกล (ดังนั้นจึงมีคำนำหน้าว่า "sub") ในขณะที่ปืนกลจะต้องยิงด้วยกระสุนปืนไรเฟิลเพื่อจัดประเภทเช่นนี้ ปืนกลมือจึงยังไม่ถือว่าเป็นปืนกล
บทความนี้ยังต้องการเพิ่มแหล่งอ้างอิงเพื่อพิสูจน์ความถูกต้อง |
ปืนกลมือนั้นได้ถูกพัฒนาขึ้นในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง (ค.ศ. 1914-1918) ซึ่งเป็นอาวุธประเภทการรุกในระยะประชิด ส่วนใหญ่สำหรับการโจมตีในสนามเพลาะ เมื่อถึงจุดสูงสุดในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง (ค.ศ. 1939-1945) ปืนกลมือจำนวนนับล้านกระบอก ได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้งานโดยกองกำลังทหารประจำการ หน่วยทหารคอมมานโดลับ และพลพรรค ภายหลังสงคราม การออกแบบปืนกลมือแบบใหม่ก็ได้ปรากฏขึ้นบ่อยครั้ง[2] อย่างไรก็ตาม ในช่วงปี ค.ศ. 1980 การใช้งานปืนกลมือก็ได้ลดลง[3] ปัจจุบัน, ปืนกลมือก็ได้ถูกแทนที่ด้วยปืนไรเฟิลจู่โจมเป็นส่วนใหญ่[4] ซึ่งมีระยะการทำงานที่ยาวนานกว่าและมีความสามารถในการเจาะทะลุหมวกเหล็กและชุดเกราะที่ถูกใช้งานโดยทหารราบสมัยใหม่[5] อย่างไรก็ตาม ปืนกลมือยังคงมีการใช้งานโดยกองกำลังทหารหน่วยรบพิเศษและทีมหน่วยสวาตของตำรวจสำหรับการสู้รบในระยะประชิด(CQB Full:Close-quarters combat) เนื่องจากพวกเขาได้ถือว่า"เป็นอาวุธปืนขนาดลำกล้องปืนพกที่ควบคุมได้ง่ายและมีโอกาสน้อยที่จะเจาะทะลุเป้าหมาย และทำลายศัตรูระยะใกล้ได้ดี"[6]