ชาวไท
หน้าหมวดหมู่วิกิมีเดีย / From Wikipedia, the free encyclopedia
ชาวไท เป็นชื่อเรียกโดยรวมของกลุ่มชาติพันธุ์ที่พูดกลุ่มภาษาไท[1] กระจายตัวอยู่ในภูมิภาคอุษาคเนย์ รับประทานข้าวเจ้าหรือข้าวเหนียวเป็นอาหารหลัก นิยมปลูกเรือนเสาสูง มีใต้ถุน อาศัยทั้งในที่ราบลุ่ม และบนภูเขา ประเพณีศพเป็นวิธีเผาจนเป็นเถ้าแล้วเก็บอัฐิไว้ให้ลูกหลานบูชา ศาสนาดั้งเดิมเป็นศาสนาผี นับถือบรรพบุรุษและบูชาพญาแถน (ผีฟ้าหรือเสื้อเมือง) มีประเพณีสำคัญคือ ประเพณีสงกรานต์ ซึ่งเป็นประเพณีเฉลิมฉลองวสันตวิษุวัต และการขึ้นปีใหม่ ทั้งนี้ คำเรียก ไต เป็นคำที่กลุ่มชนตระกูลไต เช่น ไตแดง ไตดำ ไตขาว ไตเม้ย เป็นต้น และไทใหญ่ใช้เรียกตนเอง ส่วน ไท เป็นคำเดียวกัน แต่เป็นสำเนียงของชาวไทน้อยและไทยสยาม บางครั้ง การใช้คำ ไต-ไท ในวงแคบจะหมายถึงเฉพาะผู้ที่ใช้ภาษาในกลุ่มภาษาไท (ไม่รวมกลุ่มภาษากะได เช่น ลักเกีย คำ ต้ง หลี เจียมาว ฯลฯ)
บทความนี้ยังต้องการเพิ่มแหล่งอ้างอิงเพื่อพิสูจน์ความถูกต้อง |
ข้อมูลเบื้องต้น ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ, ภาษา ...
การกระจายตัวของชาวไท | |
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ | |
---|---|
เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ประเทศพม่า (ไทใหญ่) ประเทศลาว ประเทศไทย ประเทศเวียดนาม เอเชียใต้ ประเทศอินเดีย (ไทคำตี้, ไทอาหม, ไทพ่าเก, ไทอ่ายตน, ไทคำยัง และไทตุรุง) เอเชียตะวันออก ประเทศจีน (ไท, จ้วง, ปู้อี) | |
ภาษา | |
กลุ่มภาษาไท | |
ศาสนา | |
พุทธนิกายเถรวาท, ศาสนาอาหม, ศาสนาผี, ฮินดู, อิสลาม, วิญญาณนิยม, เชมัน |
ปิด