กลุ่มอาการโซลลิงเจอร์–เอลลิสัน
From Wikipedia, the free encyclopedia
กลุ่มอาการโซลลิงเจอร์-เอลลิสัน (อังกฤษ: Zollinger-Ellison syndrome) คือโรคที่เกิดจากความผิดปกติของฮอร์โมนแกสตรินที่เพิ่มขึ้น ทำให้กระเพาะอาหารหลั่งกรดไฮโดรคลอริกออกมามากเกินไป
บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
ข้อมูลเบื้องต้น กลุ่มอาการโซลลิงเจอร์-เอลลิสัน (Zollinger-Ellison syndrome), บัญชีจำแนกและลิงก์ไปภายนอก ...
กลุ่มอาการโซลลิงเจอร์-เอลลิสัน (Zollinger-Ellison syndrome) | |
---|---|
แผลเปื่อยลำไส้เล็กส่วนต้นจากซอลลิงเจอร์-เอลลิสัน ซินโดรม | |
บัญชีจำแนกและลิงก์ไปภายนอก | |
ICD-10 | E16.4 |
ICD-9 | 251.5 |
MedlinePlus | 000325 |
eMedicine | med/2437 ped/2472 |
MeSH | D015043 |
ปิด
โรคนี้ถูกค้นพบและวินิจฉัยครั้งแรกในปี พ.ศ. 2498 (1955) โดยซอลลิงเกอร์ (Zollinger RM) และเอลลิสัน (Ellison EH) ในบันทึกการแพทย์ "Primary peptic ulcerations of the jejunum associated with islet cell tumors of the pancreas." ("การเกิดแผลบริเวณเจจูนัมขั้นแรกร่วมกับการเกิดกลุ่มเนื้องอกขนาดเล็กบริเวณตับอ่อน") และชื่อของพวกเขาเองก็ถูกตั้งให้เป็นชื่อโรค (ในภาษาอังกฤษ) เพื่อเป็นเกียรติให้กับพวกเขาในเวลาต่อมา