ภาษา

ภาษาไทย

วิกิพีเดียภาษาไทยมีบทความเกี่ยวกับ:

ภาษา

Wikipedia

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) ภาสา

รากศัพท์

ยืมมาจากสันสกฤต भाषा (ภาษา); เทียบบาลี ภาสา

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พา-สา
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	paa-sǎa
	ราชบัณฑิตยสภา	pha-sa
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰaː˧.saː˩˩˦/(สัมผัส)
ไฟล์เสียง

คำนาม

ภาษา (คำลักษณนาม ภาษา)

1. ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง หรือเพื่อสื่อความเฉพาะวงการ

   ภาษาไทย

   ภาษาจีน

   ภาษาราชการ

   ภาษากฎหมาย

   ภาษาธรรม

2. เสียง ตัวหนังสือ หรือกิริยาอาการที่สื่อความได้

   ภาษาพูด

   ภาษาเขียน

   ภาษาท่าทาง

   ภาษามือ

3. (โบราณ) คนหรือชาติที่พูดภาษานั้น ๆ

   มอญ ลาว ทะวาย นุ่งห่มและแต่งตัวตามภาษา

   (พงศ. ร. 3)

4. (การคอมพิวเตอร์) กลุ่มของชุดอักขระ สัญนิยม และกฎเกณฑ์ที่กำหนดขึ้นเพื่อสั่งงานคอมพิวเตอร์

   ภาษาซี

   ภาษาจาวา

5. โดยปริยายหมายความว่าสาระ, เรื่องราว, เนื้อความที่เข้าใจกัน

   ตกใจจนพูดไม่เป็นภาษา

   เขียนไม่เป็นภาษา

   ทำงานไม่เป็นภาษา

คำแปลภาษาอื่น

ถ้อยคำที่ใช้พูดหรือเขียนเพื่อสื่อความของชนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง

คำเมือง: ᨽᩣᩈᩣ (nod) (ภาสา) จีน: จีนกลาง: 語言 / 语言 (zh), 语言 (zh) (yǔyán), -語 / 语 (zh), -语 (zh) (yǔ) (ภาษาพูด), -文 (zh) (wén) (ภาษาเขียน) ญี่ปุ่น: 言語 (ja) (げんご, gengo), 言葉 (ja) (ことば, kotoba) ดัตช์: taal (nl) ญ. (ตาล) ไทดำ: ꪁꪫꪱꪣ (blt) (ก̱วาม) ไทใหญ่: ၵႂၢမ်း (shn) (กฺว๊าม) (ภาษาพูด), လိၵ်ႈ (shn) (ลิ้ก) (ภาษาเขียน), ၽႃႇသႃႇ (shn) (ผ่าส่า) (ภาษาในความหมายรวม) โปรตุเกส: idioma (pt) ช., língua (pt) ญ. ฝรั่งเศส: langue (fr) ญ. (ล็องก์) เยอรมัน: Sprache (de) ญ. รัสเซีย: язы́к (ru) ช. (ยาซฺึก), речь (ru) ญ. (รเยชʹ) ลาว: ພາສາ (lo) (พาสา) สเปน: lengua (es) ญ., idioma (es) ช. อังกฤษ: language (en) (แลงกวิจ) อาหรับ: لُغَة‎ (ar) ญ. (ลุฆะ) อิตาลี: lingua (it) ญ. ฮินดี: भाषा (hi) ญ. (ภาษา)