บีบอป

บีบอป (อังกฤษ: bebop) หรือ บอป (อังกฤษ: bop) เป็นประเภทของดนตรีแจ๊สที่พัฒนาขึ้นในช่วงต้นถึงกลางคริสต์ทศวรรษ 1940 ในสหรัฐอเมริกา ซึ่งมีจุดเด่นเฉพาะตัวคือประพันธ์ด้วยจังหวะเร็วโดยมีค่าเทมโปสูง (ปกติมักจะเกิน 200 bpm) มีการดำเนินคอร์ดที่ซับซ้อนโดยมีการเปลี่ยนคอร์ดอย่างรวดเร็วและมีการเปลี่ยนกุญแจเสียงหลายรอบ ฝีมือพิเศษในการใช้เครื่องดนตรี การแสดงสดซึ่งมีพื้นฐานมาจากการร้องเสียงประสาน รวมไปถึงการใช้บันไดเสียงและการอ้างอิงทำนองเพลงเป็นครั้งคราว

บีบอปได้ถือกำเนิดขึ้นเมื่อนักดนตรีแจ๊สรุ่นใหม่เริ่มที่จะขยายกรอบความเป็นไปได้ของเพลงแจ๊สออกจากเดิมซึ่งมักเป็นเพลงแนวดนตรีสวิงที่มุ่งเน้นการเต้นรำประกอบไปด้วย ไปเป็นแนวใหม่ที่ไม่ค่อยมุ่งเน้นการเต้นรำประกอบมากนัก แต่จะเน้นไปที่การฟังอย่างตั้งใจมากกว่า^[1] ด้วยเหตุนี้เองทำให้นักดนตรีเล่นดนตรีบีบอปโดยมีจังหวะที่เร็วขึ้นด้วยค่าเทมโปที่สูงขึ้นได้

อ้างอิง

1. Lott, Eric. Double V, Double-Time: Bebop's Politics of Style. Callaloo, No. 36 (Summer, 1988), pp. 597–605