การทิ้งระเบิดที่เดรสเดินในสงครามโลกครั้งที่สอง

การทิ้งระเบิดที่เดรสเดินในสงครามโลกครั้งที่สอง
	ส่วนหนึ่งของ ยุทธวิธีการทิ้งระเบิดในสงครามโลกครั้งที่ 2
	; เดรสเดินหลังจากถูกระเบิด
วันที่	13–15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1945
สถานที่	เดรสเดิน ประเทศเยอรมนี51°03′00″N 13°44′24″E
ผล	ฝ่ายสัมพันธมิตรชนะ
คู่สงคราม
สหราชอาณาจักร ; สหรัฐ	นาซีเยอรมัน
กำลัง
เครื่องบินทิ้งระเบิดรุ่นเอฟโร แลนด์แคสเตอร์ 769 เครื่อง; เครื่องบินทิ้งระเบิดรุ่นMosquito 9 เครื่อง; เครื่องบินทิ้งระเบิดรุ่นโบอิง บี-17 ฟลายอิงฟอร์เทรส 527 ลำ; เครื่องบินทิ้งระเบิดรุ่นนอร์ทอเมริกัน พี-51 มัสแตง 784 ลำ;	เครื่องบินเม็สเซอร์ชมิท เบเอ็ฟ 110 28 ลำ; ปืนต้านอากาศยาน;
ความสูญเสีย
อากาศยาน 7 ลำ (โบอิง บี-17 ฟลายอิงฟอร์เทรส 1 ลำ และเอฟโร แลนด์แคสเตอร์ 6 ลำ รวมถึงคนขับ)	ถูกฆ่าสูงถึง 25,000 คน

การทิ้งระเบิดเดรสเดิน เป็นการโจมตีทิ้งระเบิดของฝ่ายบริติชและอเมริกันต่อเมืองเดรสเดิน เมืองหลวงของรัฐแซกโซนีของเยอรมนี ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ในการตีโฉบฉวยสี่ครั้งระหว่างวันที่ 13 และ 15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1945 เครื่องบินทิ้งระเบิดหนัก 722 ลำของกองทัพอากาศสหราชอาณาจักร(RAF) และ 527 ลำของกองทัพอากาศทหารบกสหรัฐ(USAAF) ซึ่งได้ทิ้งระเบิดแรงสูงมากกว่า 3,900 ตันและอุปกรณ์ในการก่อให้เกิดเพลิงไหม้ในตัวเมือง^[3] การทิ้งระเบิดครั้งนี้ก่อให้เกิดพายุเพลิงทำลายมากกว่า 1,600 เอเคอร์ (6.5 ตารางกิโลเมตร) ของส่วนกลางเมือง^[4] มีประชากรที่เสียชีวิตลงถึง 25,000 คน^[1]^[2]^[a] ถึงแม้ว่าจะมีการอ้างอิงถึงตัวเลขเสียชีวิตจำนวนมากขึ้น การตีโฉบฉวยของกองทัพอากาศทหารบกสหรัฐได้เพิ่มเติมอีกครั้ง จำนวนสองครั้ง เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 2 มีนาคม มุ่งเป้าหมายไปที่ลานจอดรถไฟของเมืองและการตีโฉบฉวยขนาดเล็กครั้งหนึ่งเมื่อวันที่ 17 เมษายน มุ่งเป้าหมายไปที่เขตอุตสาหกรรม

ข้อมูลเบื้องต้น การทิ้งระเบิดที่เดรสเดินในสงครามโลกครั้งที่สอง, วันที่ ...

ปิด

โฆษณาชวนเชื่อของเยอรมันได้กล่าวออกมาทันทีว่าภายหลังจากการโจมตีและการอภิปรายหลังสงครามว่า การโจมตีนั้นมีเหตุสมควรหรือไม่นั้นที่ทำให้การทิ้งระเบิดกลายเป็นหนึ่งในเหตุผลทางศีลธรรม กรณีที่โด่งดัง (causes célèbres) ในสงคราม^[6] ปี ค.ศ. 1953 กองทัพอากาศสหรัฐได้รายงานปกป้องปฏิบัติการว่า การทิ้งระเบิดที่สมเหตุต่อเป้าหมายทางยุทธศาสตร์ ซึ่งพวกเขาได้สังเกตเห็นว่า เป็นศูนย์กลางการขนส่งทางรถไฟและการสื่อสาร์ที่สำคัญ ที่ตั้งโรงงาน 110 แห่ง และคนงาน 50,000 คนที่สนับสนุนในความพยายามทำสงครามของเยอรมัน^[7] นักวิจัยหลายคนได้อ้างว่าไม่ใช่โครงสร้างพื้นฐานคมนาคมทั้งหมด เช่น สะพาน เป็นเป้าหมาย และไม่ได้มีพื้นที่เขตอุตสาหกรรมที่กว้างขวางบนนอกใจกลางเมือง^[8] มีการวิจารณ์ต่อการทิ้งระบิดครั้งนี้ได้รับการยืนยันว่าเดรสเดิน เป็นสถานที่สำคัญทางวัฒนธรรม ในขณะที่ได้มองข้ามความสำคัญทางยุทธศาสตร์และอ้างว่าการโจมตีดังกล่าวเป็นการทิ้งระเบิดลงบนพื้นดินแบบไม่เจาะจงและไม่สอดคล้องกับผลประโยชน์ทางทหาร^[9]^[10]^[11] แม้ว่าจะไม่ได้รับการสนับสนุนโดยมาตรฐานทางกฎหมายใดๆ ในขณะที่เดรสเดินได้รับการปกป้องและตั้งเป็นศูนย์กลางการขนส่งทางทหารที่สำคัญและเป็นที่ตั้งของโรงงานอุตสาหกรรมสงครามหลายแห่ง บางส่วนอ้างว่าการตีโฉบฉวยครั้งนี้คือการก่ออาชญากรรมสงคราม^[12] บางครั้ง ส่วนใหญ่ในกลุ่มเยอรมันฝ่ายขวาจัด ได้เรียกว่าการทิ้งระเบิดครั้งนี้ว่าเป็นการสังหารหมู่ เรียกว่า "การทิ้งระเบิดฮอโลคอสต์ที่เดรสเดิน"^[13]^[14]

รูปแบบจำนวนมากในยอดผู้เสียชีวิตที่ได้มีการอ้างอิงได้ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1945 รัฐบาลเยอรมันได้ออกคำสั่งให้สื่อมวลชนเผยแพร่จำนวนผู้บาดเจ็บล้มตายจำนวน 200,000 คน จากการตีโฉบฉวยเดรสเดิน และผู้เสียชีวิตจำนวนสูงสุดถึง 50,000 คนได้ถูกกล่างอ้างถึง^[15]^[16]^[17] ผู้มีอำนาจเมืองในช่วงเวลานั้นได้ประเมินผู้ที่ตกเป็นเหยื่อถึง 25,000 คนซึ่งเป็นตัวเลขที่สนับสนุนในการสืบสวนภายหลัง รวมทั้งการศึกษาในปี ค.ศ. 2010 ที่ได้รับมอบหมายจากสภาเทศบาลเมือง^[18] หนึ่งในนักเขียนหลักที่รับผิดชอบจากการเขียนจำนวนตัวเลขที่สูงเกินจริงได้ถูกเผยแพร่ในตะวันตกคือผู้ปฏิเสธฮอโลคอสต์ เดวิด ไอวิง ซึ่งได้ประกาศในภายหลัง เมื่อเขาได้ค้นพบว่าเอกสารที่เขาทำงานมานั้นได้ถูกปลอมแปลงขึ้นมาและจำนวนแท้จริงนั้นรองรับจำนวน 25,000 คน^[19]

Casualty figures have varied mainly due to false information spread by Nazi German and Soviet propaganda. Some figures from historians include: 18,000+ (but less than 25,000) from Antony Beevor in "The Second World War"; 20,000 from Anthony Roberts in "The Storm of War"; 25,000 from Ian Kershaw in "The End"; 25,000–30,000 from Michael Burleigh in "Moral Combat"; 35,000 from Richard J. Evans in "The Third Reich at War: 1939–1945".^[5]

[1]
"Dresden Historical Commission" (PDF). Abschlussbericht der Historikerkommission zu den Luftanfriffen auf Dresden zwischen dem 13 un 15 Februar 1945. สืบค้นเมื่อ 13 July 2023.
[2]
"Dresden historical commission publishes final report". www.dresden.de (ภาษาอังกฤษ). 19 January 2024.
[3]
- The number of bombers and tonnage of bombs are taken from a USAF document written in 1953 and classified secret until 1978 (Angell 1953).
- Taylor (2005), front flap,^{[ต้องการตรวจสอบความถูกต้อง]} which gives the figures 1,100 heavy bombers and 4,500 tons.
- Webster and Frankland (1961) give 805 Bomber Command aircraft 13 February 1945 and 1,646 US bombers 16 January – 17 April 1945.(Webster & Frankland 1961, pp. 198, 108–109).
"Mission accomplished" เก็บถาวร 6 มิถุนายน 2008 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, The Guardian, 7 February 2004.
[4]
Harris 1945.
[5]
Evans, Richard J. (2008). The Third Reich at War, 1939–1945 (Kindle ed.). London: Allen Lane. para. 13049.
[6]
Selden 2004, p. 30: Cites Schaffer 1985, pp. 20–30, 108–109. Note: The casualty figures are now considered lower than those from the firebombing of some other Axis cities; see Tokyo 9–10 March 1945, approximately 100,000 dead, and Operation Gomorrah campaign against Hamburg July 1943, approximately 50,000 dead (Grayling 2006, p. 20)
[7]
[8]
McKee 1983, p. 62.
[9]
Dresden was a civilian town with no military significance. Why did we burn its people? เก็บถาวร 21 เมษายน 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน By Dominic Selwood. The Telegraph, 13 February 2015
[10]
Addison & Crang 2006, Chapter 9 p. 194.
[11]
McKee 1983, pp. 61–94.
[12]
Furlong, Ray (22 June 2004). "Dresden ruins finally restored". BBC News.
[13]
[14]
Rowley, Tom (8 February 2015). "Dresden: The wounds have healed but the scars still show". The Telegraph. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 October 2017.
[15]
Bergander 1998, p. 217.
[16]
Taylor 2004, p. 370.
[17]
Atkinson 2013, p. 535.
[18]
Neutzner 2010, p. 68.
[19]
"Wie David Irving eingestand, eine Fälschung genutzt zu haben". Dresdener Neueste Nachrichten (ภาษาเยอรมัน). 24 January 2005.

[6] Casualty figures have varied mainly due to false information spread by Nazi German and Soviet propaganda. Some figures from historians include: 18,000+ (but less than 25,000) from Antony Beevor in "The Second World War"; 20,000 from Anthony Roberts in "The Storm of War"; 25,000 from Ian Kershaw in "The End"; 25,000–30,000 from Michael Burleigh in "Moral Combat"; 35,000 from Richard J. Evans in "The Third Reich at War: 1939–1945".^[5]

[historical_commission-1] [1]
"Dresden Historical Commission" (PDF). Abschlussbericht der Historikerkommission zu den Luftanfriffen auf Dresden zwischen dem 13 un 15 Februar 1945. สืบค้นเมื่อ 13 July 2023.

[Hist_commn_summary-2] [2]
"Dresden historical commission publishes final report". www.dresden.de (ภาษาอังกฤษ). 19 January 2024.

[:0-3] [3]
The number of bombers and tonnage of bombs are taken from a USAF document written in 1953 and classified secret until 1978 (Angell 1953).

Taylor (2005), front flap,^{[ต้องการตรวจสอบความถูกต้อง]} which gives the figures 1,100 heavy bombers and 4,500 tons.

Webster and Frankland (1961) give 805 Bomber Command aircraft 13 February 1945 and 1,646 US bombers 16 January – 17 April 1945.(Webster & Frankland 1961, pp. 198, 108–109).
"Mission accomplished" เก็บถาวร 6 มิถุนายน 2008 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, The Guardian, 7 February 2004.

[5] The number of bombers and tonnage of bombs are taken from a USAF document written in 1953 and classified secret until 1978 (Angell 1953).

[6] Taylor (2005), front flap,^{[ต้องการตรวจสอบความถูกต้อง]} which gives the figures 1,100 heavy bombers and 4,500 tons.

[7] Webster and Frankland (1961) give 805 Bomber Command aircraft 13 February 1945 and 1,646 US bombers 16 January – 17 April 1945.(Webster & Frankland 1961, pp. 198, 108–109).

[FOOTNOTEHarris1945-4] [4]
Harris 1945.

[5] [5]
Evans, Richard J. (2008). The Third Reich at War, 1939–1945 (Kindle ed.). London: Allen Lane. para. 13049.

[7] [6]
Selden 2004, p. 30: Cites Schaffer 1985, pp. 20–30, 108–109. Note: The casualty figures are now considered lower than those from the firebombing of some other Axis cities; see Tokyo 9–10 March 1945, approximately 100,000 dead, and Operation Gomorrah campaign against Hamburg July 1943, approximately 50,000 dead (Grayling 2006, p. 20)

[USAFHD-8] [7]

[FOOTNOTEMcKee198362-9] [8]
McKee 1983, p. 62.

[10] [9]
Dresden was a civilian town with no military significance. Why did we burn its people? เก็บถาวร 21 เมษายน 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน By Dominic Selwood. The Telegraph, 13 February 2015

[FOOTNOTEAddisonCrang2006Chapter_9_p._194-11] [10]
Addison & Crang 2006, Chapter 9 p. 194.

[FOOTNOTEMcKee198361–94-12] [11]
McKee 1983, pp. 61–94.

[Furlong2004-13] [12]
Furlong, Ray (22 June 2004). "Dresden ruins finally restored". BBC News.

[Volkery-14] [13]

[15] [14]
Rowley, Tom (8 February 2015). "Dresden: The wounds have healed but the scars still show". The Telegraph. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 October 2017.

[FOOTNOTEBergander1998217-16] [15]
Bergander 1998, p. 217.

[FOOTNOTETaylor2004370-17] [16]
Taylor 2004, p. 370.

[FOOTNOTEAtkinson2013535-18] [17]
Atkinson 2013, p. 535.

[FOOTNOTENeutzner201068-19] [18]
Neutzner 2010, p. 68.

[20] [19]
"Wie David Irving eingestand, eine Fälschung genutzt zu haben". Dresdener Neueste Nachrichten (ภาษาเยอรมัน). 24 January 2005.

[3]

[4]

[1]

[2]

[a]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[5]

การทิ้งระเบิดที่เดรสเดินในสงครามโลกครั้งที่สอง

Wikiwand in your browser!

Wikiwand in your browser!

หมายเหตุ

อ้างอิง

แหล่งข้อมูลอื่น