เซอร์เอ็ดเวิร์ด ริชาร์ด จอร์จ ฮีธ (อังกฤษ: Edward Richard George Heath) เป็นนักการเมืองชาวอังกฤษที่ทำหน้าที่เป็นนายกรัฐมนตรีแห่งสหราชอาณาจักรตั้งแต่ปี ค.ศ. 1970 ถึง ค.ศ. 1974 และผู้นำของพรรคอนุรักษนิยมตั้งแต่ปี ค.ศ. 1965 ถึง ค.ศ. 1975 เขาได้เป็นสมาชิกรัฐสภาสหราชอาณาจักร เป็นเวลา 50 ปี ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1950 ถึง ค.ศ. 2001
เดอะไรต์ออนะระเบิล เซอร์ เอ็ดเวิร์ด ฮีธ | |
|---|---|
 | |
| นายกรัฐมนตรีแห่งสหราชอาณาจักร | |
| ดำรงตำแหน่ง 19 มิถุนายน 1970 – 4 มีนาคม 1974 | |
| กษัตริย์ | สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 |
| ก่อนหน้า | ฮาโรลด์ วิลสัน |
| ถัดไป | ฮาโรลด์ วิลสัน |
| หัวหน้าพรรคอนุรักษนิยม | |
| ดำรงตำแหน่ง 28 กรกฎาคม 1965 – 11 กุมภาพันธ์ 1975 | |
| ก่อนหน้า | เซอร์ อเล็ค ดักลาส-ฮูม |
| ถัดไป | มาร์กาเรต แทตเชอร์ |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | เอ็ดเวิร์ด ริชาร์ด จอร์จ ฮีธ 9 กรกฎาคม ค.ศ. 1916 บรอดสแตร์ส, เคนต์, อังกฤษ |
| เสียชีวิต | 17 กรกฎาคม ค.ศ. 2005 (89 ปี) ซอลส์บรี, วิลต์เชอร์, อังกฤษ |
| ที่ไว้ศพ | อาสนวิหารซอลส์บรี |
| พรรคการเมือง | พรรคอนุรักษนิยม |
| ศิษย์เก่า | วิทยาลัยบัลลิออล ออกซ์ฟอร์ด |
| รางวัล | |
| ยศที่ได้รับการแต่งตั้ง | |
| สังกัด | กองทัพบกสหราชอาณาจักร |
| ยศ | พันโท |
| ผ่านศึก | สงครามโลกครั้งที่สอง |
ชีวิตวัยเด็ก
เอ็ดเวิร์ด ฮีธ เกิดเมื่อวันที่ 9 กรกฎาคม ค.ศ. 1916 ณ บ้านเลขที่ 54 ถนนอัลบิออน บรอดสแตร์ส ค.ศ. 1916 เป็นบุตรของวิลเลียม จอร์จ ฮีธ กับ อีดิธ แอนน์ ฮีธ เขาได้รับการศึกษาจาก โรงเรียนชาแธมเฮาส์ ในเมืองแรมส์เกต และในปี ค.ศ. 1935 เขาได้รับทุนการศึกษาในการเรียนต่อยังวิทยาลัยบัลลิออล เมืองออกซ์ฟอร์ด[1]
ฮีธ ได้รับรางวัลทุนการศึกษาออร์แกนของวิทยาลัยในเทอมแรก (ก่อนหน้านี้เขาเคยพยายามหาทุนศึกษาออร์แกนที่ วิทยาลัยเซนท์แคเทอรีนส์ และ วิทยาลัยเคเบิล) ซึ่งทำให้เขาสามารถเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้จนถึงปีสี่ ในที่สุดเขาก็สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีเกียรตินิยมอันดับสองในสาขาปรัชญาการเมืองและเศรษฐศาสตร์ในปี ค.ศ. 1939
การทำงาน
สมาชิกรัฐสภา (ค.ศ. 1950 - ค.ศ. 1965)
ฮีธได้กล่าวสุนทรพจน์ครั้งแรกในสภาผู้แทนราษฎรเมื่อวันที่ 26 มิถุนายน ค.ศ. 1950 ซึ่งเขาได้ยื่นเรียกร้องต่อรัฐบาลพรรคแรงงานให้เข้าร่วมปฏิญญาชูมาน ในฐานะสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร เขตเบ็กซ์ลีย์ เขาได้กล่าวสุนทรพจน์อย่างกระตือรือร้นเพื่อสนับสนุนผู้สมัครรุ่นใหม่ของเขตดาร์ทฟอร์ดซึ่งอยู่ใกล้เคียง อย่างมาร์กาเรต รอเบิตส์ หรือที่ปัจจุบันรู้จักกันในนามมาร์กาเรต แทตเชอร์[2]
เขาได้รับการแต่งตั้งโดย วินสตัน เชอร์ชิล ให้เป็นกรรมการประสานงานพรรคร่วมฝ่ายค้าน ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1951 เขายังดำรงตำแหน่งกรรมการประสานงานรัฐบาลหลังจากการเลือกตั้งในปี ค.ศ. 1951 ก่อนจะได้รับแต่งตั้งเป็นประธานคณะกรรมการประสานงานรัฐบาล เมื่อเดือนธันวาคม ค.ศ. 1955 ในสมัยรัฐบาลของแอนโทนี อีเดน
ตามธรรมเนียมที่วิปไม่พูดในรัฐสภา ฮีธจึงสามารถหลีกเลี่ยงความขัดแย้งเกี่ยวกับวิกฤตการณ์คลองสุเอซได้ ในการประกาศลาออกของอีเดน ฮีธได้ส่งรายงานเกี่ยวกับความคิดเห็นของส.ส.พรรคอนุรักษ์นิยมเกี่ยวกับผู้ที่จะมาสืบทอดตำแหน่งของอีเดนที่เป็นไปได้ รายงานนี้สนับสนุน ฮาโรลด์ แมคมิลแลน และช่วยให้แมคมินแลนดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีในเดือนมกราคม ค.ศ. 1957 ต่อมาแมคมิลแลนได้แต่งตั้งให้ ฮีธ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงาน ในฐานะประธานคณะกรรมการประสานงานรัฐบาล ฮีธ ได้เข้าร่วมคณะรัฐมนตรี แต่ยังไม่ได้เป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการ หลังจากชนะการเลือกตั้งในเดือนตุลาคม 1959
ในปี ค.ศ. 1960 แมคมิลแลนได้แต่งตั้ง ฮีธ ลอร์ดผู้รักษาพระราชลัญจกร ให้มีหน้าที่รับผิดชอบในการเจรจาเพื่อรักษาความพยายามแรกของสหราชอาณาจักรในการเข้าร่วมประชาคมยุโรป หลังจากการเจรจาอย่างกว้างขวาง ซึ่งเกี่ยวข้องกับข้อตกลงโดยละเอียดเกี่ยวกับการค้าสินค้าเกษตรของสหราชอาณาจักรกับประเทศในเครือจักรภพ เช่น นิวซีแลนด์ การเข้ามาของอังกฤษถูกคัดค้านโดยประธานาธิบดีฝรั่งเศส ชาร์ล เดอ โกล ในงานแถลงข่าวเมื่อเดือนมกราคม ค.ศ. 1963 ซึ่งทำให้ฮีธซึ่งเป็นผู้สนับสนุนงานเป็นสมาชิกในตลาดร่วมของยุโรปสำหรับสหราชอาณาจักรผิดหวังเป็นอย่างมาก ก่อนที่เขาจะประสบความสำเร็จในการนำสหราชอาณาจักรเข้าร่วมประชาคมยุโรปเมื่อดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีในทศวรรษต่อมา[3][4]
หลังจากความพ่ายแพ้ครั้งนี้ ความอัปยศครั้งใหญ่สำหรับนโยบายต่างประเทศของแมคมิลแลน ฮีธไม่ได้เป็นคู่แข่งในการเป็นผู้นำพรรคในการเกษียณอายุของมักมิลลันในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1963 ภายใต้รัฐบาลของ เซอร์ อเล็ก ดักลัส-ฮิวม์ เขาเป็นประธานหอการค้า รัฐมนตรีว่าการกระทรวงธุรกิจ พลังงาน และ นโยบายอุตสาหกรรม และดูแลการยกเลิกการรักษาราคาขายปลีก
ผู้นำฝ่ายค้าน (ค.ศ. 1965 - ค.ศ. 1970)
หลังจากที่พรรคอนุรักษ์นิยมแพ้การเลือกตั้งทั่วไปในปี ค.ศ. 1964 ฮิวม์ที่ได้พ่ายแพ้ได้เปลี่ยนกฎการเป็นผู้นำพรรคให้มีการลงคะแนนเสียงโดย ส.ส. แล้วจึงลาออก ในปีต่อมา ฮีธซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นนายกรัฐมนตรีเงาในขณะนั้น และเพิ่งได้รับการประชาสัมพันธ์ที่ดีจากการเป็นผู้นำในการต่อสู้กับร่างกฎหมายการเงินของแรงงาน ชนะการเลือกตั้งหัวหน้าพรรคโดยไม่คาดคิด โดยได้รับคะแนน 150 คะแนน ชนะเรจินัลด์ เมาด์ลิง ซึ่งได้ 133 คะแนน และอีนอช โพเวลล์ซึ่งได้ 15 คะแนน[5] ทำให้ฮีธกลายเป็นหัวหน้าพรรคอนุรักษ์นิยมที่อายุน้อยที่สุดและดำรงตำแหน่งต่อไปหลังจากความพ่ายแพ้ของพรรคในการเลือกตั้งทั่วไปในปี ค.ศ. 1966
ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1968 อีนอช โพเวลล์ได้กล่าวสุนทรพจน์เรื่อง "แม่น้ำแห่งเลือด" ซึ่งวิพากษ์วิจารณ์การอพยพไปยังสหราชอาณาจักร หลังจากนั้นไม่นานฮีธได้โทรศัพท์หา มาร์กาเรต แทตเชอร์ เพื่อแจ้งเธอว่าเขากำลังจะไล่พาวเวลล์ออกจากรัฐบาลเงา เธอจำได้ว่าเธอ "คิดจริง ๆ ว่าควรปล่อยให้สิ่งต่างๆ เย็นลงในตอนนี้ แทนที่จะทำให้วิกฤติรุนแรงขึ้น" วันรุ่งขึ้น ฮีธไล่พาวเวลล์ออกไป ทำให้พรรคอนุรักษ์นิยมฝ่ายขวาหลายคนประท้วงคัดค้านการไล่โพเวลล์ออก[6] และฮีธก็ไม่เคยพูดกับโพเวลล์อีกเลย[7]
นายกรัฐมนตรี(ค.ศ. 1970 - ค.ศ. 1975)
การเลือกตั้ง ค.ศ. 1970
เมื่อการเลือกตั้งทั่วไปใกล้เข้ามาในปี ค.ศ. 1970 เอกสารนโยบายของพรรคอนุรักษ์นิยมก็หลุดออกมาจากโรงแรมเซลส์ดอนพาร์ก ว่าจะมีการเสนอนโยบายที่เน้นตลาดเสรีเพื่อแก้ปัญหาการว่างงานและปัญหาเงินเฟ้อของประเทศ[8] ฮีธกล่าวว่าสุดสัปดาห์ที่เซลส์ดอนเป็นเพียงการยืนยันนโยบายที่มีการพัฒนาจริงตั้งแต่เขากลายเป็นผู้นำของพรรคอนุรักษ์นิยม ฮาโรลด์ วิลสัน นายกรัฐมนตรีจากพรรคแรงงาน ตอบโต้โดยคิดว่าเอกสารดังกล่าวเป็นผู้แพ้คะแนนเสียง และขนานนามว่าเป็นผลงานของเซลส์ดอน แมน ตาม พลิตดาวน์แมน มนุษย์ที่มีการคาดว่าเป็นมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์[9] หลังจากนั้นพรรคอนุรักษ์นิยมของฮีธก็ชนะการเลือกตั้งทั่วไปในปี ค.ศ. 1970 โดยได้จำนวนสมาชิกสภาไป 330 ที่นั่ง ในขณะที่พรรคแรงงานได้จำนวนสมาชิกสภาไป 287 ที่นั่ง คณะรัฐมนตรีชุดใหม่ประกอบด้วย มาร์กาเรต แทตเชอร์(รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการศึกษาธิการและวิทยาศาสตร์) วิลเลียม ไวท์ลอว์(ประธานสภาผู้แทนราษฎร) และอดีตนายกรัฐมนตรี อเล็ก ดักลัส-ฮิวม์(รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ)[10]
รัฐสวัสดิการ
ในช่วงปีแรกที่ดำรงตำแหน่งของฮีธ มีการเรียกเก็บภาษีที่สูงขึ้นเพื่อประโยชน์ของรัฐสวัสดิการ เช่น อาหารกลางวันในโรงเรียน แว่นตา ทันตกรรม และยา มีการเปลี่ยนแปลงด้านสิทธิค่ารักษาพยาบาลโดยจะมีการจ่ายให้หลังจาก เจ็บป่วยไป 3 วันแล้ว [11] และจากการบีบงบประมาณการศึกษา การจัดหานมโรงเรียนฟรีสำหรับเด็กอายุ 8 ถึง 11 ปีจึงสิ้นสุดลง (ฮาโรลด์ วิลสันได้ตัดารจัดหานมโรงเรียนฟรีสำหรับวัยรุ่นไปแล้ว) หนังสือพิมพ์แท็บลอยด์ขนานนามว่า มาร์กาเร็ต แทตเชอร์ รัฐมนตรีกระทรวงศึกษาธิการในขณะนั้นว่า "มาร์กาเร็ต แทตเชอร์: ผู้ฉกฉวยนม"[12] แม้จะมีมาตรการเหล่านี้ รัฐบาลของฮีธก็สนับสนุนให้การใช้จ่ายด้านสวัสดิการเพิ่มขึ้นอย่างมาก
บทบัญญัติจัดทำขึ้นภายใต้พระราชบัญญัติประกันแห่งชาติ พ.ศ. 2513 (บำเหน็จบำนาญและเบี้ยเลี้ยงของผู้สูงอายุและหญิงม่าย) สำหรับเงินบำนาญที่จะจ่ายให้กับคนชราที่ได้รับการยกเว้นจากโครงการบำเหน็จบำนาญก่อนปี ค.ศ. 1948 และได้รับการยกเว้นจากโครงการที่ครอบคลุมซึ่งเริ่มต้นในปี ค.ศ. 1948 ผู้คนประมาณ 100,000 คนได้รับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงนี้ โดยครึ่งหนึ่งได้รับผลประโยชน์เพิ่มเติมภายใต้โครงการประกันสังคม พระราชบัญญัติยังได้ปรับปรุงโครงการเงินบำนาญของแม่ม่ายด้วยการแนะนำอัตราเริ่มต้นที่ 30 ชิลลิงต่อสัปดาห์สำหรับผู้หญิงที่เป็นม่ายเมื่ออายุ 40 ปี และเพิ่มขึ้นเป็นอัตราเต็ม 5 ปอนด์เมื่ออายุ 50 ปี[13]
มีการให้การสนับสนุนสำหรับการสร้างโรงเรียนอนุบาลและได้มีการเปิดตัวโครงการลงทุนในอาคารเรียนระยะยาว และมีการจัดตั้งกองทุนครอบครัวขึ้นเพื่อช่วยเหลือครอบครัวที่มีเด็กที่มีภาวะพิการแต่กำเนิด[14] ในขณะที่มีนำเสนอสิทธิของผู้พิการหลายแสนคนที่มีความทุพพลภาพซึ่งไม่ได้เกิดจากสงครามหรือจากการบาดเจ็บทางอุตสาหกรรม มีการเสนอเบี้ยเลี้ยงสำหรับผู้ที่ต้องการการดูแลที่บ้าน สิทธิกรณีทุพพลภาพสำหรับผู้ป่วยระยะยาว การจ่ายเงินสงเคราะห์บุตรที่สูงขึ้นกรณีทุพพลภาพ สิทธิของหญิงม่ายสำหรับผู้ที่มีอายุระหว่าง 40 - 50 ปี เงินอุดหนุนที่มีการปรับสำหรับการกวาดล้างในสลัมก็มีให้ ในขณะที่มีการแนะนำค่าเช่าสำหรับผู้เช่าส่วนตัว [41] ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2514 การให้สิทธิ์ในการศึกษาแก่เด็กทุกคนที่มีกลุ่มอาการดาวน์เป็นครั้งแรก[15] และปรับการศึกษาภาคบังคับจากจนถึงเมื่ออายุครบ 15 ปี เป็นจนถึงเมื่ออายุครบ 16 ปี[16]
อ้างอิง
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
