อินทรีหัวขาว

อินทรีหัวขาว หรือ อินทรีหัวล้าน (อังกฤษ: White-Head Eagle, Bald Eagle, American Eagle) เป็นนกอินทรีชนิดหนึ่ง จัดอยู่ในจำพวกอินทรีทะเล มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Haliaeetus leucocephalus

อินทรีหัวขาว ช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่: สมัยไพลสโตซีน-ปัจจุบัน 0.3–0Ma[1] PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N ↓
อินทรีหัวขาวที่รัฐมินนิโซตา
เสียงร้องของอินทรีหัวขาวที่อุทยานแห่งชาติเยลโลว์สโตน
สถานะการอนุรักษ์
ความเสี่ยงต่ำ  (IUCN 3.1)[2]
CITES Appendix II (CITES)[3]
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์
โดเมน:	ยูแคริโอตา Eukaryota
อาณาจักร:	สัตว์ Animalia
ไฟลัม:	สัตว์มีแกนสันหลัง Chordata
ชั้น:	สัตว์ปีก
อันดับ:	เหยี่ยว Accipitriformes
วงศ์:	เหยี่ยวและนกอินทรี Accipitridae
สกุล:	Haliaeetus (Linnaeus, 1766)
สปีชีส์:	Haliaeetus leucocephalus
ชื่อทวินาม
Haliaeetus leucocephalus (Linnaeus, 1766)
ชนิดย่อย
H. l. leucocephalus – อินทรีหัวขาวใต้ H. l. washingtoniensis – อินทรีหัวขาวเหนือ
การกระจายพันธุ์ของอินทรีหัวขาว   แหล่งวางไข่   แหล่งวางไข่ช่วงฤดูร้อน   อพยพช่วงฤดูหนาว   เฉพาะตอนอพยพ ดาว: บันทึกพบโดยบังเอิญ
ชื่อพ้อง
Falco leucocephalus (Linnaeus, 1766)

Haliaeetus leucocephalus

เป็นนกขนาดใหญ่ มีจุดเด่น คือ ขนส่วนหัวจนถึงลำคอเป็นสีขาว ตัดกับสีขนลำตัวและปีกซึ่งเป็นสีดำ และปลายหางสีขาว ขณะที่กรงเล็บ รวมทั้งจะงอยปากเป็นสีเหลือง

มีขนาดโตเต็มที่ประมาณ 70-102 เซนติเมตร (28-40 นิ้ว) ความยาวปีกเมื่อกางปีก 1.8-2.3 เมตร (5.9-7.5 ฟุต) และมีน้ำหนักประมาณ 2.5 ถึง 7 กิโลกรัม (9-12 ปอนด์) ขณะที่ตัวเมียจะมีขนาดใหญ่กว่าตัวผู้ประมาณร้อยละ 25 สามารถบินได้เร็วประมาณ 48 กิโลเมตร/ชั่วโมง และมีสายตาที่สามารถมองได้ไกลประมาณ 1 ไมล์ (1.6 กิโลเมตร)

จัดเป็นนกที่มีความสวยงามและสง่างามมากชนิดหนึ่ง มีถิ่นกระจายพันธุ์ในทวีปอเมริกาเหนือตลอดไปจนถึงเม็กซิโกตอนเหนือ และทะเลแคริบเบียน มักอาศัยอยู่ใกล้แหล่งน้ำหรือชายทะเล เพราะกินปลาเป็นอาหารหลัก

มีอายุขัยโดยเฉลี่ยประมาณ 25-30 ปี ในขณะที่ยังเป็นนกวัยอ่อนจนถึง 5 ขวบ ขนบริเวณหัวและปลายหางจะยังเป็นสีน้ำตาล ไม่เปลี่ยนไปเป็นสีขาว อินทรีหัวขาวมีพฤติกรรมการเกี้ยวพาราสีกันค่อนข้างโลดโผน โดยนกทั้งคู่จะใช้กรงเล็บเกาะเกี่ยวกันกลางอากาศ แล้วทิ้งตัวดิ่งลงสู่พื้นดิน แต่เมื่อใกล้จะถึงพื้น ก็จะผละแยกออกจากกัน ซึ่งพฤติกรรมเช่นนี้เป็นไปเพื่อต้องการทดสอบความแข็งแกร่งของคู่ของตน ซึ่งจะทำให้ได้ลูกนกที่เกิดมาใหม่นั้นเป็นนกที่แข็งแรง อีกทั้งยังเป็นคู่ที่จับคู่กันตลอดชีวิตอีกด้วย เว้นแต่ตัวใดตัวหนึ่งตายไปเสียก่อน จึงจะหาคู่ใหม่^[4]

อินทรีหัวขาวถือเป็นสัญลักษณ์ของประเทศสหรัฐอเมริกา โดยปรากฏในตราประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา และอีกหลายหน่วยงานราชการในประเทศ^[5][6]

อินทรีหัวขาว เป็นนกที่ได้รับการคุ้มครองในสหรัฐอเมริกาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1940 หลังจากอินทรีหัวขาวใน 48 รัฐ เหลือเพียง 417 รังเท่านั้น ต่อมาสถานการณ์เริ่มดีขึ้นในปี ค.ศ. 1963 เมื่อจำนวนรังเพิ่มขึ้นเป็น 7,066 รัง สาเหตุที่จำนวนอินทรีหัวขาวลดลง เนื่องจากการใช้ดีดีที และการทำลายแหล่งเพาะพันธุ์ จนกระทั่งในต้นปี ค.ศ. 2006 มีแนวคิดจะถอดถอนชื่อออกจากบัญชีสัตว์สงวนแห่งชาติ^[7] และต่อมาในปี ค.ศ. 2012 ก็ได้มีการอนุญาตให้ล่าได้เพื่อการประกอบพิธีทางศาสนาของอินเดียนแดง เพราะถึงแม้ว่าจะมีการถอนชื่อแล้วในปี ค.ศ. 2007 แต่ทว่าก็ยังมีกฎหมายฉบับอื่นให้การคุ้มครองอยู่^[8]

อ้างอิง

1. "Haliaeetus leucocephalus Linnaeus 1766 (bald eagle)". PBDB.
2. BirdLife International (2016). "Haliaeetus leucocephalus". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22695144A93492523. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22695144A93492523.en. สืบค้นเมื่อ 19 November 2021.
3. "Appendices | CITES". cites.org. สืบค้นเมื่อ 2022-01-14.
4. หน้า 12, สัตว์ก็มีหัวใจ. นิตยสารเนชั่นแนลจีโอกราฟิก ฉบับภาษาไทย: ฉบับที่ 180 กรกฎาคม 2559
5. ["American Bald Eagle (อังกฤษ)". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-03-03. สืบค้นเมื่อ 2012-02-20. American Bald Eagle (อังกฤษ)]
6. Lawrence, E.A. (1990). "Symbol of a Nation: The Bald Eagle in American Culture". The Journal of American Culture 13 (1) : 63–69.
7. "สหรัฐฯ อาจถอน "อินทรีหัวขาว" ออกจากบัญชีสัตว์สงวน". ผู้จัดการออนไลน์. 14 February 2006. สืบค้นเมื่อ 6 January 2013.^{[ลิงก์เสีย]}
8. "อินเดียนแดงเฮ! มะกันยอมให้ ล่า'อินทรีหัวขาว'ไปทำพิธีศาสนาได้แล้ว". ไทยรัฐ. 15 March 2012. สืบค้นเมื่อ 6 January 2013.

อ่านเพิ่ม

• Beans, Bruce E. (1996). Eagle's Plume: The Struggle to Preserve the Life and Haunts of America's Bald Eagle. New York: Scribner. ISBN 978-0-684-80696-9. OCLC 35029744.
• Gerrard, Jonathan M.; Bortolotti, Gary R. (1988). The Bald Eagle: Haunts and Habits of a Wilderness Monarch. Washington, DC: Smithsonian Institution Press. ISBN 978-0-87474-451-4. OCLC 16801779.
• Isaacson, Philip M. (1975). The American Eagle (1st ed.). Boston, MA: New York Graphic Society. ISBN 978-0-8212-0612-6. OCLC 1366058.
• Knight, Richard L.; Gutzwiller, Kevin J. (1995). Wildlife and Recreationists: Coexistence through Management and Research. Washington, DC: Island Press. ISBN 978-1-55963-257-7. OCLC 30893485.
• Laycock, George (1973). Autumn of the Eagle. New York: Scribner. ISBN 978-0-684-13413-0. OCLC 754345.
• Petersen, Shannon (2002). Acting for Endangered Species: The Statutory Ark. Lawrence: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-1172-0. OCLC 48477567.
• Spencer, Donald A. (1976). Wintering of the Migrant Bald Eagle in the Lower 48 States. Washington, DC: National Agricultural Chemicals Association. OCLC 2985418.
• Temple, Stanley A. (1978). Endangered Birds: Management Techniques for Preserving Threatened Species. Madison: University of Wisconsin Press. ISBN 978-0-299-07520-0. OCLC 3750666.

เอกลักษณ์

• Grant, Peter J. (1988) "The Co. Kerry Bald Eagle" Twitching 1(12): 379–80 – describes plumage differences between bald eagle and white-tailed eagle in juveniles

แหล่งข้อมูลอื่น

• The National Eagle Center
• American Bald Eagle Foundation
• American Bald Eagle Information เก็บถาวร 2009-01-16 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
• Bald eagle bird sound – Florida Museum of Natural History

ลิงก์วิดีโอ

• "อินทรีหัวขาว media". Internet Bird Collection.
• อินทรีหัวขาว photo gallery at VIREO (Drexel University)
• Photo field guide on Flickr
• 100+ Bald Eagles เก็บถาวร 2017-11-23 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน