สหพันธ์ประชาธิปไตยยูโกสลาเวีย

สหพันธ์ประชาธิปไตยยูโกสลาเวีย หรือที่รู้จักกันว่า สหพันธรัฐประชาธิปไตยยูโกสลาเวีย (DF Yugoslavia หรือ DFY) เป็นรัฐชั่วคราวที่ก่อตั้งขึ้นในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองเมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน ค.ศ. 1943 ผ่านการประชุมครั้งที่สองแห่งสภาต่อต้านฟาสซิสต์เพื่อการปลดปล่อยแห่งชาติยูโกสลาเวีย (AVNOJ) ซึ่งมีรากฐานโครงสร้างเดิมมาจากคณะกรรมการเพื่อการปลดปล่อยแห่งชาติยูโกสลาเวีย (NKOJ) สหพันธ์อยู่ภายใต้การปกครองโดยนายพลยอซีป บรอซ ตีโต ตลอดเวลาของการดำรงอยู่ในฐานะนายกรัฐมนตรี

สหพันธ์ประชาธิปไตยยูโกสลาเวีย Demokratska Federativna Jugoslavija Демократска Федеративна Југославија Demokratična federativna Jugoslavija
1943–1945
ธงชาติ ตราแผ่นดิน
เพลงชาติ: "เฮ สลาเวนี"
สหพันธ์ประชาธิปไตยยูโกสลาเวียใน ค.ศ. 1945 ก่อนสนธิสัญญาสันติภาพปารีส
สถานะ	รัฐบาลภายใต้พรรคคอมมิวนิสต์ยูโกสลาเวีย
เมืองหลวง และเมืองใหญ่สุด	เบลเกรด
ภาษาราชการ	เซอร์เบีย-โครเอเชีย สโลวีเนีย มาซิโดเนีย[1][2]
อักขระทางการ	ซีริลลิก • ละติน
เดมะนิม	ชาวยูโกสลาฟ ชาวยูโกสลาเวีย
การปกครอง	สหพันธรัฐ รัฐบาลชั่วคราว –คณะกรรมการแห่งชาติ (1943–45) –ราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญ (1943–1945 (โดยนิตินัย))
ประธานสูงสุดแห่งสภาต่อต้านฟาสซิสต์
• 1943–45	อีวาน รีบาร์
พระมหากษัตริย์
• 1943–45	ปีเตอร์ที่ 2
นายกรัฐมนตรี
• 1943–45	ยอซีป บรอซ ตีโต
สภานิติบัญญัติ	สมัชชาแห่งชาติชั่วคราว
ยุคประวัติศาสตร์	สงครามโลกครั้งที่สอง
• การประชุมครั้งที่สอง	29 พฤศจิกายน 1943
• ความตกลงตีโต–ซูบาซิช	16 มิถุนายน 1944
• ก่อตั้งรัฐบาลชั่วคราว	7 มีนาคม 1945
• การยอมรับโดยสหประชาชาติ	24 ตุลาคม 1945
• เลือกตั้ง	11 พฤศจิกายน 1945
• ล้มเลิกราชาธิปไตย	29 พฤศจิกายน 1945
พื้นที่
• รวม	255,804 ตารางกิโลเมตร (98,766 ตารางไมล์)
สกุลเงิน	จำนวนมาก (1943–44): ดีนาร์เซอร์เบีย, กูนาเอ็นดีเอช, เลฟบัลแกเรีย, ลีราอิตาลี, ไรชส์มาร์ค (1944–45): ดีนาร์ยูโกสลาฟ
เขตเวลา	UTC+2 (เวลายุโรปกลาง (CET))
ขับรถด้าน	ขวามือ
รหัสโทรศัพท์	38
ก่อนหน้า ถัดไป รัฐเอกราชโครเอเชีย เซอร์เบีย มอนเตเนโกร บัลแกเรีย สาธารณรัฐสังคมอิตาลี นาซีเยอรมนี ฮังการี แอลเบเนีย รัฐบาลพลัดถิ่น ยูโกสลาฟ สหพันธ์สาธารณรัฐประชาชนยูโกสลาเวีย

สหพันธ์ประชาธิปไตยยูโกสลาเวียได้รับการยอมรับจากฝ่ายสัมพันธมิตรในการประชุมเตหะราน เช่นเดียวกับสภาต่อต้านฟาสซิสต์ในฐานะหน่วยงานหารือทางการเมือง สหราชอาณาจักรได้สร้างแรงกดดันต่อรัฐบาลพลัดถิ่นยูโกสลาฟของพระเจ้าปีเตอร์ที่ 2 ที่อยู่ในกรุงลอนดอน^[3] ให้ยอมรับรัฐบาลต่อต้านฟาสซิสต์ตามสนธิสัญญาวิส ซึ่งได้ลงนามในวันที่ 16 มิถุนายน ค.ศ. 1944 ระหว่างนายกรัฐมนตรีพลัดถิ่นอีวาน ซูบาซิช และตีโต^[3] ด้วยสนธิสัญญาฉบับนี้ ทำให้รัฐบาลพลัดถิ่นและคณะกรรมการเพื่อการปลดปล่อยแห่งชาติยูโกสลาเวียต้องตกลงที่จะรวมกันเป็นรัฐบาลชั่วคราวโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ รูปแบบของรัฐบาลใหม่ได้รับการเห็นชอบตามความตกลงตีโต–ซูบาซิชครั้งที่สอง ที่ลงนามในวันที่ 1 พฤศจิกายน ค.ศ. 1944 ณ กรุงเบลเกรด เมืองหลวงของยูโกสลาเวียที่ได้รับการปลดปล่อยเมื่อไม่นานมานี้ สหพันธ์ประชาธิปไตยยูโกสลาเวียเป็นหนึ่งในสมาชิกผู้ก่อตั้งของสหประชาชาติ ตามที่ลงนามในกฎบัตรสหประชาชาติในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1945

รัฐก่อตั้งขึ้นตามจุดประสงค์เพื่อร่วมกับขบวนการของชาวยูโกสลาเวียในการต่อต้านการยึดครองยูโกสลาเวียของฝ่ายอักษะ โดยยังคงทิ้งประเด็นที่ว่ารัฐจะปกครองด้วยระบอบราชาธิปไตยหรือสาธารณรัฐจนกระทั่งสงครามสิ้นสุดและตำแหน่งประมุขแห่งรัฐว่างลง หลังการรวมกันของรัฐบาล รัฐแปรสภาพกลายเป็นสหพันธ์สาธารณรัฐประชาชนยูโกสลาเวียซึ่งปกครองด้วยระบบพรรคการเมืองเดียว โดยมียอซีป บรอซ ตีโต เป็นนายกรัฐมนตรี และอีวาน ซูบาซิช เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศ

ประวัติศาสตร์

การประชุมครั้งที่สองของสภาต้านฟาสซิสต์ซึ่งจัดขึ้นที่เมืองจาเช ในเดือนพฤศจิกายน 1943 เปิดขึ้นพร้อมกับคำประกาศที่อ่านบางส่วน:

1. ว่าด้วยสภาต่อต้านฟาสซิสต์แห่งการปลดปล่อยแห่งชาติยูโกสลาเวียได้รับการจัดตั้งขึ้นเป็นองค์กรนิติบัญญัติและตัวแทนผู้บริหารสูงสุดของยูโกสลาเวีย ในฐานะตัวแทนสูงสุดของอำนาจอธิปไตยของประชาชนและของรัฐยูโกสลาเวียโดยรวม และคณะกรรมการปลดปล่อยแห่งชาติ ของยูโกสลาเวียได้รับการจัดตั้งขึ้นเป็นองค์กรที่มีคุณลักษณะทั้งหมดของรัฐบาลแห่งชาติ ซึ่งสภาต่อต้านฟาสซิสต์แห่งการปลดปล่อยแห่งชาติยูโกสลาเวียจะตระหนักถึงหน้าที่บริหารของตน
2. ว่า "รัฐบาล" พลัดถิ่นที่ทรยศจะถูกลิดรอนสิทธิทั้งหมดในฐานะรัฐบาลตามกฎหมายของยูโกสลาเวีย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิทธิในการเป็นตัวแทนของประชาชนยูโกสลาเวียไม่ว่าที่ใดหรือต่อหน้าใครก็ตาม
3. ว่าสนธิสัญญาและพันธกรณีระหว่างประเทศทั้งหมดที่สรุปในต่างประเทศในนามของยูโกสลาเวียโดย "รัฐบาล" ที่ถูกเนรเทศได้รับการทบทวนเพื่อให้เป็นโมฆะ การต่ออายุ หรือการอนุมัติ และสนธิสัญญาและพันธกรณีระหว่างประเทศทั้งหมดที่เรียกว่า "รัฐบาลพลัดถิ่น" ในที่สุดอาจจบลงในต่างประเทศในอนาคตไม่ได้รับการยอมรับ
4. ยูโกสลาเวียได้รับการจัดตั้งขึ้นตามหลักการของรัฐบาลกลางในระบอบประชาธิปไตยในฐานะรัฐของประชาชนที่เท่าเทียมกัน^[4]

จากนั้นสภาต้านฟาสซิสต์ได้ออกกฎหมาย 6 ฉบับและรัฐสภาของสภาต้านฟาสซิสต์ซึ่งยังคงทำหน้าที่ต่อไปเมื่อไม่ได้อยู่ในสมัยประชุม ตามด้วยการตัดสินใจ 4 ฉบับ สิ่งเหล่านี้ประกอบกันเป็นรัฐธรรมนูญของรัฐใหม่ที่เป็นรูปเป็นร่างในยูโกสลาเวีย เมื่อวันที่ 30 พฤศจิกายน รัฐสภาได้มอบตำแหน่งจอมพลของตีโต ให้กับเขา และแต่งตั้งให้เขาเป็นประธานรัฐบาล (หรือรักษาการนายกรัฐมนตรี) และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม รองประธานสามคนและรัฐมนตรีอีกสิบสามคนได้รับการแต่งตั้งให้เป็น NKOJ^[4]

ชื่อ "สหพันธ์ประชาธิปไตยยูโกสลาเวีย" ถูกนำมาใช้อย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 17 กุมภาพันธ์ 1944 ในวันเดียวกันนั้น^[5]

หลังจากการปลดออกจากตำแหน่งของกษัตริย์ปีเตอร์ที่ 2 สหพันธ์สาธารณรัฐประชาชนยูโกสลาเวียได้รับการประกาศเมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน 1945

รัฐบาล

บทความหลัก: รัฐบาลเฉพาะกาลแห่งสหพันธ์ประชาธิปไตยยูโกสลาเวีย

สภานิติบัญญัติ หลังจากพฤศจิกายน 1944 เป็นสภาชั่วคราว^[6] ความตกลงตีโต-ซูบาซิช ในปี 1944 ประกาศว่ารัฐเป็นประชาธิปไตยแบบพหุนิยมที่รับประกัน: เสรีภาพในระบอบประชาธิปไตย; เสรีภาพส่วนบุคคล เสรีภาพในการพูด การชุมนุม และการนับถือศาสนา^[7]อย่างไรก็ตาม ภายในเดือนมกราคม พ.ศ. 2488 ตีโตได้เปลี่ยนการเน้นของรัฐบาลของเขาจากการเน้นประชาธิปไตยแบบพหุนิยม โดยอ้างว่าแม้ว่าเขาจะยอมรับระบอบประชาธิปไตย แต่เขาอ้างว่าไม่มี "ความจำเป็น" สำหรับหลายพรรค ในขณะที่เขาอ้างว่าหลายพรรคสร้างความแตกแยกโดยไม่จำเป็นใน ท่ามกลางความพยายามทำสงครามของยูโกสลาเวีย และแนวรบประชาชนเป็นตัวแทนของชาวยูโกสลาเวียทั้งหมด^[7] แนวร่วมแนวหน้าของประชาชน นำโดยพรรคคอมมิวนิสต์แห่งยูโกสลาเวียและเลขาธิการทั่วไป จอมพล ยอซีฟ บรอซ ตีโต เป็นการเคลื่อนไหวที่สำคัญภายในรัฐบาล การเคลื่อนไหวทางการเมืองอื่น ๆ ที่เข้าร่วมกับรัฐบาล ได้แก่ การเคลื่อนไหว "Napred" ซึ่งเป็นตัวแทนของ มิลิโวเย มาร์โควิช^[6]

สหพันธ์ประชาธิปไตยยูโกสลาเวียถูกปกครองโดยรัฐบาลชั่วคราวซึ่งประกอบด้วยสมาชิกแนวร่วมปลดปล่อยแห่งชาติเป็นส่วนใหญ่และพรรคการเมืองอื่นจำนวนน้อยจากอดีตราชอาณาจักรยูโกสลาเวีย ประธานรัฐบาลคือ ยอซีฟ บรอซ ตีโตส่วนสมาชิกคอมมิวนิสต์ดำรงตำแหน่งรัฐมนตรี 22 ตำแหน่ง รวมทั้งการคลัง กิจการภายใน ความยุติธรรม การขนส่ง และอื่นๆ อีวาน ซูบาซิช จากพรรคชาวนาโครเอเชียและอดีตพรรคคอมมิวนิสต์บาโนวินาของโครเอเชียเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ ขณะที่ มีลาน โกรว จากพรรคประชาธิปไตยเป็นรองนายกรัฐมนตรี สมาชิกรัฐบาลที่ไม่ใช่คอมมิวนิสต์หลายคนลาออกเนื่องจากไม่เห็นด้วยกับนโยบายใหม่^[8]

การแบ่งเขตการปกครอง

สหพันธ์ประชาธิปไตยยูโกสลาเวียประกอบด้วย 6 รัฐสหพันธ์ และ 2 ภูมิภาคปกครองตนเอง ได้แก่:^[9][10]

• รัฐสหพันธ์เซอร์เบีย
  • จังหวัดปกครองตนเองวอยวอดีนา
  • ภูมิภาคปกครองตนเองคอซอวอและเมทอฮียา
• รัฐสหพันธ์โครเอเชีย
• รัฐสหพันธ์บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา
• รัฐสหพันธ์สโลวีเนีย
• รัฐสหพันธ์มอนเตเนโกร
• รัฐสหพันธ์มาซิโดเนีย

เขตการปกครองของสหพันธ์ประชาธิปไตยยูโกสลาเวียใน ค.ศ. 1945

อ้างอิง

1. ภาษาเหล่านี้ปรากฏอยู่ในตราแผ่นดินของยูโกสลาเวียเมื่อวันที่ 17 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1944
2. Tomasz Kamusella. The Politics of Language and Nationalism in Modern Central Europe. Palgrave Macmillan, 2008. Pp. 228, 297.
3. Walter R. Roberts. Tito, Mihailović, and the allies, 1941-1945. Duke University Press, 1987. Pp. 288.
4. Michael Boro Petrovich, "The Central Government of Yugoslavia", Political Science Quarterly, Vol. 62, No. 4 (1947), pp. 504–30.
5. Marko Attila Hoare, The Bosnian Muslims in the Second World War: A History (Oxford University Press, 2013), p. 200.
6. Vojislav Koštunica, Kosta Čavoški. Party pluralism or monism: social movements and the political system in Yugoslavia, 1944-1949. East European Monographs, 1985. Pp. 22.
7. Sabrina P. Ramet. The three Yugoslavias: state-building and legitimation, 1918-2005. Bloomington, Indiana, USA: Indiana University Press. Pp. 167-168.
8. http://adattar.vmmi.org/fejezetek/2078/09_prva_decenija_titove_jugoslavije.pdf ^{[bare URL PDF]}
9. Petranović 2002.
10. Jović 2009.

แหล่งข้อมูลอื่น

• Bokovoy, Melissa K.; Irvine, Jill A.; Lilly, Carol S., บ.ก. (1997). State-Society Relations in Yugoslavia, 1945-1992. London: Palgrave Macmillan. ISBN 9780312126902.
• Dimić, Ljubodrag (2011). "Yugoslav-Soviet Relations: The View of the Western Diplomats (1944-1946)". The Balkans in the Cold War: Balkan Federations, Cominform, Yugoslav-Soviet Conflict. Beograd: Institute for Balkan Studies. pp. 109–140. ISBN 9788671790734.
• Jović, Dejan (2009). Yugoslavia: A State that Withered Away. West Lafayette: Purdue University Press. ISBN 9781557534958.
• Pavlowitch, Stevan K. (2002). Serbia: The History behind the Name. London: Hurst & Company. ISBN 9781850654773.
• Petranović, Branko (2002). The Yugoslav Experience of Serbian National Integration. Boulder: East European Monographs. ISBN 9780880334846.