สงครามอังกฤษ-อิรัก

สงครามอังกฤษ-อิรัก เป็นการทัพทางทหารของฝ่ายสัมพันธมิตรที่นำโดยบริติชในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองต่อราชอาณาจักรอิรักภายใต้การนำของเราะชีด อัลเกลานี ที่ได้ยึดอำนาจในรัฐประหารอิรัก ค.ศ. 1941 ด้วยความช่วยเหลือจากเยอรมันและอิตาลี การทัพครั้งนี้ได้ส่งผลให้รัฐบาลของเกย์ลานีต้องล่มสลาย การยึดครองอิรักอีกครั้งโดยบริติช และการกลับคืนสู่อำนาจของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แห่งอิรัก มกุฎราชกุมารอับดัลอิละฮ์ ซึ่งเป็นมิตรกับบริติช

สงครามอังกฤษ-อิรัก
ส่วนหนึ่งของ สงครามโลกครั้งที่สอง (เขตสงครามเมดิเตอร์เรเนียนและตะวันออกกลาง)
ทหารอังกฤษที่แบกแดด, 11 มิถุนายน ค.ศ. 1941
วันที่ 2–31 พฤษภาคม ค.ศ. 1941 (1941-05-02 – 1941-05-31)[1][nb 1] สถานที่ ราชอาณาจักรอิรัก ผล ฝ่ายสัมพันธมิตรชนะ
คู่สงคราม
สหราชอาณาจักร  อินเดีย Assyrian Levies  ปาเลสไตน์  ทรานส์จอร์แดน กลุ่มนิยมอับดุลลอฮ์ สนับสนุนทางอากาศและทะเล:  ออสเตรเลีย[nb 2]  นิวซีแลนด์[nb 3] กรีซ[nb 4]	อิรัก สนับสนุนทางทหาร:  ไรช์เยอรมัน[6]  อิตาลี[7]  ฝรั่งเศสเขตวีชี[8]
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
โคลด อชินเค อาร์ชิบอลด์ วาเวลล์[9] เอ็ดเวิร์ด ไกแนน[10] วิลเลียม เฟรเซอร์[9] วิลเลียม สลิม เอช. จี. สมาร์ต[11] Ouvry Roberts จอห์น ดัลเบียก	เราะชีด อาลี อัลเกลานี เศาะลาฮุดดีน อัศศ็อบบาฆ  กามิล ชะบีบ  ฟะฮ์มี ซะอีด  มะห์มูด ซัลมาน  เฟาซี อัลกาววุกญี อะมีน อัลฮุซัยนี[12] แวร์เนอร์ ยุงค์
กำลัง
1 infantry division[13] 2 brigade groups[nb 5] 100+ aircraft[nb 6]	4 divisions[16] 30,000 troops[17] 116 Iraqi aircraft[18] (50–60 serviceable)[10] 21–29 German aircraft[6][19] 12 Italian aircraft[7]
ความสูญเสีย
บาดเจ็บและเสียชีวิตน้อย[20] มีผู้เสียชีวิตอย่างน้อย 200 คน[21] อากาศยาน 28 ลำ[22]	เสียชีวิต 500 นาย[20] อากาศยานอิรักที่ใช้งานได้ส่วนใหญ่[23] อากาศยานเยอรมัน 19 ลำ[7] อากาศยานอิตาลี 3 ลำ[7]

อิรักในอาณัติถูกปกครองโดยบริติชนับตั้งแต่ ค.ศ. 1921 ก่อนที่อิรักจะได้รับเอกราชเพียงในนามใน ค.ศ. 1932 บริติชได้สรุปสนธิสัญญาอังกฤษ-อิรัก ค.ศ. 1930 ซึ่งถูกต่อต้านจากฝ่ายชาตินิยมอิรัก รวมทั้งเราะชีด อัลเกลานี แม้ว่าอิรักถือว่าเป็นอำนาจที่เป็นกลางภายใต้การปกครองของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ อับดัลอิละฮ์ มันมีรัฐบาลที่สนับสนุนบริติช ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1941 ฝ่ายชาตินิยมอิรักได้ก่อรัฐประหารจตุรัสทองคำด้วยความช่วยเหลือจากนาซีเยอรมนีและฟาสซิสต์อิตาลี รัฐประหารครั้งนี้ได้โค่นล้มอับดัลอิละฮ์ และแต่งตั้งอัล-เกย์ลานีเป็นนายกรัฐมนตรี เขาสร้างความสัมพันธ์ที่เป็นมิตรกับฝ่ายอักษะ ทำให้ฝ่ายสัมพันธมิตรต้องตอบโต้ สำหรับฝ่ายสัมพันธมิตร อิรักทำหน้าที่แทนเป็นสะพานทางบกที่สำคัญระหว่างกองกำลังบริติชในอียิปต์และอินเดีย

หลังจากการสู้รบปะทะหลายครั้ง การโจมตีทางอากาศของฝ่ายสัมพันธมิตรได้เปิดฉากต่ออิรัก เมื่อวันที่ 2 พฤษภาคม การทัพดังกล่าวส่งผลให้รัฐบาลที่มีอายุสั้นของอัล-เกย์ลานีต้องล่มสลาย และแต่งตั้งอับดัลอิละฮ์ เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์อีกครั้ง สิ่งนี้ได้เพิ่มอิทธิพลของฝ่ายสัมพันธมิตรในเขตสงครามตะวันออกกลาง

หมายเหตุ

1. ในวันที่ 30 พฤษภาคม เราะชีด อัลเกลานีกับผู้สนับสนุนหลบหนีไปเปอร์เซีย จากนั้นในเวลา 4 นาฬิกาของวันที่ 31 พฤษภาคม นายกเทศมนตรีแบกแดดลงนามสงบศึกบนสะพานข้ามคลอง Washash^[2] ปฏิบัติการทหาร Mercol, Gocol และ Harcol ต่อกลุ่มสงครามกองโจรดำเนินต่อในเดือนมิถุนายน
2. HMAS Yarra, representing Australia, participated at sea.^[3]
3. HMNZS Leander, representing New Zealand, participated at sea.^[4]
4. Greek airmen undergoing training at Habbaniya flew sorties against the Iraqis.^[5]
5. See Iraqforce; Habforce constituted one reinforced Brigade group while the force based at RAF Habbaniya constituted the other.
6. 85 aircraft based at RAF Habbaniya.^[14][15] 18 bombers were flown into RAF Shaibah as reinforcements^[11] while No. 244 Squadron RAF was already based there equipped with Vicker Vincents.^[15] No. 84 Squadron RAF was rebased to RAF Aqir, in Palestine, to support British ground forces during the rebellion.^[15] Four Bristol Blenheims of No. 203 Squadron RAF were flown to RAF Lydda, also in Palestine, to fly combat missions over Iraq.^[15]

อ้างอิง

2. Playfair 1956, pp. 192, 332.
3. Wavell, p. 4094.
4. Waters, p. 24.
8. Sutherland, Jon; Canwell, Diane (2011). Vichy Air Force at War: The French Air Force that Fought the Allies in World War II. Barnsley: Pen & Sword Aviation. pp. 38–43. ISBN 978-1-84884-336-3.
9. Playfair 1956, p. 186.
12. Patterson, David (2010). A Genealogy of Evil: Anti-Semitism from Nazism to Islamic Jihad. Cambridge University Press. p. 114. ISBN 978-0-521-13261-9.
13. Mackenzie, p. 101.
15. Jackson, p. 159.
16. url="https://resources.saylor.org/wwwresources/archived/site/wp-content/uploads/2011/08/HIST351-10.2.2-Anglo-Iraqi-War.pdf"
17. Lyman, Iraq 1941, p. 25.
20. Wavell, p. 3439.
21. "Resources.saylor.org" (PDF). Commonwealth War Graves Commission. สืบค้นเมื่อ 12 August 2010.
22. Playfair 1956, p. 193.
23. Lyman, p. 48.