ฟร็องซัว โฌแซ็ฟ เลอแฟฟวร์

ฟร็องซัว โฌแซ็ฟ เลอแฟฟวร์ (ฝรั่งเศส: François Joseph Lefebvre) เป็นผู้บัญชาการทหารในช่วงการปฏิวัติฝรั่งเศส และต่อมาได้เป็นจอมพลแห่งจักรวรรดิฝรั่งเศสโดยการแต่งตั้งจากนโปเลียน และได้เป็นดยุกแห่งดันท์ซิช^[1]

ฟร็องซัว โฌแซ็ฟ เลอแฟฟวร์
เกิด	25 ตุลาคม ค.ศ. 1755(1755-10-25) รูฟัก แคว้นอาลซัส
เสียชีวิต	14 กันยายน ค.ศ. 1820(1820-09-14) (64 ปี) ปารีส ประเทศฝรั่งเศส
รับใช้	ฝรั่งเศส
ชั้นยศ	จอมพลแห่งฝรั่งเศส
การยุทธ์	สงครามปฏิวัติฝรั่งเศส, สงครามนโปเลียน
บำเหน็จ	ดยุกที่ 1 แห่งดันท์ซิช

ประวัติ

เลอแฟฟวร์เกิดในเมืองชนบทรูฟักในแคว้นอาลซัส มีบิดาเป็นทหารม้าฮุซาร์ เขาเข้ารับราชการทหารในกองทัพหลวงฝรั่งเศสขณะมีอายุ 17 ปี ต่อมาในค.ศ. 1789 เขาในยศสิบเอกได้เข้าร่วมในการปฏิวัติฝรั่งเศส,^[1] ใน ค.ศ. 1793 ได้รับการเลื่อนยศเป็นพลจัตวา, ในค.ศ. 1794 เขาเข้าร่วมยุทธการที่เฟลอรุส (Fleurus),^[1] ในค.ศ. 1797 ได้ขึ้นบัญชาการกองทัพซ็องเบรเมิซ (Armée de Sambre-et-Meuse), ในค.ศ. 1799 ได้บัญชาการกองหน้าของกองทัพดานูบในบัญชาของนายพลฌ็อง-บาติสต์ ฌูร์ด็อง ปลายปีเดียวกันเขาได้บัญชาการกองทหารในกรุงปารีสและเข้าร่วมแผนรัฐประหารของนายพลนโปเลียน^[1] ภายหลังการรัฐประหาร นโปเลียนตั้งเขาเป็นวุฒิสมาชิก^[1]

ใน ค.ศ. 1804 เมื่อนโปเลียนสถาปนาตนเป็นจักรพรรดิฝรั่งเศส นโปเลียนได้อวยยศเลอแฟฟวร์เป็นจอมพลแห่งจักรวรรดิ^[2] ต่อมาในค.ศ. 1805 จอมพลเลอแฟฟวร์ได้บัญชาการปฏิบัติการในเยอรมนี, ค.ศ. 1806 เขาเข้าร่วมในยุทธการที่เยนา–เอาเออร์ชเต็ท และได้เป็นผู้บัญชาการกรมทหารมหาดเล็กรักษาพระองค์, ในค.ศ. 1807 เขาได้บัญชาการกองพล 10 และได้รับชัยชนะในยุทธการที่ดันท์ซิช และได้รับการปูนบำเหน็จเป็นดยุกแห่งดันท์ซิช (Duc de Dantzig)^[1]

จอมพลเลอแฟฟวร์รับใช้นโปเลียนไปจนกระทั่งนโปเลียนพ่ายแพ้อย่างหมดท่าในสงครามสหสัมพันธมิตรครั้งที่หกในค.ศ. 1814 หลังจากนั้นเขาลงมติในวุฒิสภาเพื่อสนับสนุนการฟื้นฟูราชวงศ์บูร์บง และได้รับแต่งตั้งเป็นขุนนางฝรั่งเศสโดยพระเจ้าหลุยส์ที่ 18 อย่างไรก็ตาม เมื่อนโปเลียนหลบหนีจากเกาะเอลบาใน ค.ศ. 1815 เขาหันไปสมคบอดีตเจ้านายเก่าอีกครั้งในช่วงสมัยร้อยวัน ซึ่งจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของนโปเลียน เลอแฟฟวร์ถูกถอดยศขุนนางแต่ไม่ได้ถูกถอดยศจอมพล ต่อมาในค.ศ. 1819 พระเจ้าหลุยส์ที่ 18 พระราชทานคืนยศขุนนางแก่เขา จอมพลเลอแฟฟวร์ถึงแก่อสัญกรรมในค.ศ. 1820 ในกรุงปารีส

อ้างอิง

1. Francis Joseph Lefebvre, Alvin K. Benson, Magill's Guide to Military History, Vol. 3, ed. John Powell, (Salem Press, Inc., 2001), 883.
2. R. P. Dunn-Pattison, Napoleon's Marshals, (Empiricus books, 1909), viii.