นิกโกเลาะ มาเกียเวลลี

นิคโคโล ดี แบร์นาโด เดย์ มาเคียเวลลี (อิตาลี: Niccolò di Bernardo dei Machiavelli) เป็นนักปรัชญา นักเขียน และนักรัฐศาสตร์ชาวฟลอเรนซ์ นับเป็นหนึ่งในบิดาแห่งรัฐศาสตร์ยุคใหม่ มีชีวิตอยู่ในยุคเรอเนซองส์ ซึ่งเขาเป็นนักวิชาการ นักปรัชญาการเมือง นักดนตรี กวี นักเขียนบทละคร แต่ที่สำคัญคือเขาเป็นอาสาสมัครสาธารณกิจแห่งสาธารณรัฐฟลอเรนไทน์ เดือนมิถุนายน ค.ศ. 1498 หลังจากที่ จิโรลาโม ซาโวนาโรลา ถูกไล่ออกและประหารชีวิต สภาใหญ่ได้เลือกให้มาเกียเวลลีเป็นเลขานุการสถานทูตที่สองของสาธารณรัฐฟลอเรนซ์ (second Chancery of the Republic of Florence)^[5] ได้รับการยกย่องว่าเป็น บิดาแห่งรัฐศาสตร์สมัยใหม่

นิกโคโล มาเคียเวลลี Niccolò Machiavelli
เกิด	3 พฤษภาคม ค.ศ. 1469 ฟลอเรนซ์ สาธารณรัฐฟลอเรนซ์
เสียชีวิต	21 มิถุนายน ค.ศ. 1527(1527-06-21) (58 ปี) ฟลอเรนซ์ สาธารณรัฐฟลอเรนซ์
ผลงานเด่น	The Prince, Discourses on Livy
คู่สมรส	Marietta Corsini (สมรส 1502)
ยุค	เรอแนซ็องส์
แนวทาง	ปรัชญาตะวันตก
ความสนใจหลัก	การเมือง, ปรัชญาการเมือง, ประวัติศาสตร์, ทฤษฎีทหาร
ได้รับอิทธิพลจาก เซโนฟอน, พลูทาร์ก, เปตราก, ตากิตุส, พอลิเบียส, แซลัสต์, ลิวี, ทิวซิดิดีส, ดันเต อาลีกีเอรี, อิบน์ ค็อลดูน
เป็นอิทธิพลต่อ Political realism, Bacon, Hobbes, Harrington, Rousseau,[1] Vico, Spinoza, Edward Gibbon, David Hume, John Adams, Marquis de Sade,[2] Vincenzo Cuoco, Hegel, Nietzsche, Pareto, Gramsci, Tupac Shakur, Althusser, T. Schelling, Negri, Waltz, Denis Diderot,[3] Carl Schmitt, Giulio Andreotti, Philip Pettit, Strauss, Weber,[4] Sismondi
ลายมือชื่อ

มาเกียเวลลีถือได้ว่าเป็นบุคคลตัวอย่างของยุคเรอเนซองส์เช่นเดียวกับลีโอนาร์โด ดา วินชี เขามีชื่อเสียงจากงานเขียนเรื่องสั้นการเมืองเรื่อง เจ้าผู้ปกครอง(The Prince) ซึ่งเล่าถึงทฤษฎีทางการเมืองแบบที่เป็นจริง แต่งานเขียนของมาเกียเวลลีไม่ได้รับการตีพิมพ์จนกระทั่งหลังจากเขาเสียชีวิตแล้ว โดยมากเขาจะส่งกันอ่านในหมู่เพื่อนฝูงเท่านั้น ซึ่งเป็นแรงผลักดันให้เกิดระบบการเมืองแบบรัฐชาติ งานเขียนเพียงชิ้นเดียวที่ได้รับตีพิมพ์ในระหว่างที่เขามีชีวิตอยู่คือ ศิลป์สงคราม

นามสกุลของเขา ได้กลายไปเป็นคำศัพท์ในทางการเมือง ว่า "มาเกียเวลลี" (ผู้เฉียบแหลมมีปฏิภาณ) และ "มาเกียเวลเลียน" (การใช้เล่ห์เหลี่ยมอุบายในการเมือง)