ชาวฟิลัสฏีน (อาหรับ: الفلسطينيون, al-Filasṭīniyyūn; ฮีบรู: פָלַסְטִינִים, Fālasṭīnīm) หรือ ชาวปาเลสไตน์ (الشعب الفلسطيني, ash-sha‘b al-Filasṭīnī) มีอีกชื่อว่า ชาวอาหรับปาเลสไตน์ (الفلسطينيين العرب, al-Filasṭīniyyīn al-ʿArab) เป็นกลุ่มชาติพันธุ์[30][31][32][33][34][35][36]ที่สืบเชื้อสายมาจากผู้คนที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคปาเลสไตน์เป็นเวลามากกว่าสหัสวรรษ และปัจจุบันมีวัฒนธรรมและภาษาเป็นอาหรับ[37][38][39][40][41][42][43][44]
ข้อมูลเบื้องต้น الفلسطينيون, ประชากรทั้งหมด ...
ชาวปาเลสไตน์الفلسطينيون |
|---|
 |
| ประชากรทั้งหมด |
|---|
| 14.3 ล้านคน[1] |
| ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ |
|---|
 รัฐปาเลสไตน์ |
| 5,350,000[1] |
| – เวสต์แบงก์ | 3,190,000[1] (ลงทะเบียนเป็นผู้อพยพ 809,738 คนใน ค.ศ. 2017)[2][3][4] |
|---|
| – ฉนวนกาซา | 2,170,000 (ลงทะเบียนเป็นผู้อพยพ 1,386,455 คนใน ค.ศ. 2018)[1][5][2][3] |
|---|
 จอร์แดน | 2,175,491 (2017, registered refugees only)[2]–3,240,000 (2009)[6] |
|---|
 อิสราเอล | 2,037,000 [7] |
|---|
 ซีเรีย | 568,530 (2021, เฉพาะผู้ลงทะเบียนเป็นผู้อพยพ)[2] |
|---|
 ชิลี | 500,000[8] |
|---|
 ซาอุดีอาระเบีย | 400,000[9] |
|---|
 กาตาร์ | 295,000[9] |
|---|
 สหรัฐ | 255,000[10] |
|---|
 สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ | 200,000[11] |
|---|
 เลบานอน | 174,000 (2017 census)[12]–458,369 (2016, ผู้ลงทะเบียนเป็นผู้อพยพ)[2] |
|---|
 ฮอนดูรัส | 27,000–200,000[9][13] |
|---|
 เยอรมนี | 100,000[14] |
|---|
 คูเวต | 80,000[15] |
|---|
 อียิปต์ | 70,000[9] |
|---|
 เอลซัลวาดอร์ | 70,000[16] |
|---|
 บราซิล | 59,000[17] |
|---|
 ลิเบีย | 59,000[9] |
|---|
 อิรัก | 57,000[18] |
|---|
 แคนาดา | 50,975[19] |
|---|
 เยเมน | 29,000[9] |
|---|
 สหราชอาณาจักร | 20,000[20] |
|---|
 เปรู | 15,000[ต้องการอ้างอิง] |
|---|
 เม็กซิโก | 13,000[9] |
|---|
 โคลอมเบีย | 12,000[9] |
|---|
 เนเธอร์แลนด์ | 9,000–15,000[21] |
|---|
 ออสเตรเลีย | 7,000 (est.)[22][23] |
|---|
 สวีเดน | 7,000[24] |
|---|
 แอลจีเรีย | 4,030[25] |
|---|
| ภาษา |
|---|
ในปาเลสไตน์และอิสราเอล:
อาหรับ, ฮีบรู, อังกฤษ
พลัดถิ่น:
วิธภาษาอาหรับท้องถิ่น และภาษาในประเทศหลักของชาวปาเลสไตน์พลัดถิ่น |
| ศาสนา |
|---|
ส่วนใหญ่:
อิสลามนิกายซุนนี
ส่วนน้อย:
คริสต์, อิสลามไม่อิงนิกาย, ดรูซ, สะมาริตัน,[26][27] อิสลามนิกายชีอะฮ์[28] |
| กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง |
|---|
| ชาวอาหรับอื่น ๆ และผู้พูดภาษาเซมิติกอื่น ๆ (ชาวยิวและชาวสะมาริตัน, ชาวอัสซีเรีย, แอราเมอัน, ฯลฯ)[29] |
ปิด
Jorge Alberto Amaya, Los Árabes y Palestinos en Honduras: su establecimiento e impacto en la sociedad hondureña contemporánea:1900–2009 เก็บถาวร 18 สิงหาคม 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน 23 July 2015.'En suma, los árabes y palestinos, arribados al país a finales del siglo XIX, dominan hoy en día la economía del país, y cada vez están emergiendo como actores importantes de la clase política hondureña y forman, después de Chile, la mayor concentración de descendientes de palestinos en América Latina, con entre 150,000 y 200,000 personas.' Mor, M., Reiterer, F. V., & Winkler, W. (2010). Samaritans: Past and present: Current studies. Berlin: De Gruyter. p. 217.
Hussain, Mir Zohair, and Stephan Shumock. 2006. "Ethnonationalism: A Concise Overview." In Perspectives on Contemporary Ethnic Conflict: Primal Violence Or the Politics of Conviction, edited by S. C. Saha. Lexington Books. pp. 269ff, 284: "The Palestinians...are an ethnic minority in their country of residence." Abu-Rayya, Hisham Motkal; Abu-Rayya, Maram Hussien (2009). "Acculturation, religious identity, and psychological well-being among Palestinians in Israel". International Journal of Intercultural Relations. 33 (4): 325–331. doi:10.1016/j.ijintrel.2009.05.006. Dowty, Alan (2008). Israel/Palestine. London, UK: Polity. p. 221. ISBN 978-0-7456-4243-7. Palestinians are the descendants of all the indigenous peoples who lived in Palestine over the centuries; since the seventh century, they have been predominantly Muslim in religion and almost completely Arab in language and culture.
Abu-Libdeh, Bassam, Peter D. Turnpenny, and Ahmed Teebi. 2012. "Genetic Disease in Palestine and Palestinians." Pp. 700–11 in Genomics and Health in the Developing World, edited by D. Kumar. Oxford University Press. p. 700:
"Palestinians are an indigenous people who either live in, or originate from, historical Palestine.... Although the Muslims guaranteed security and allowed religious freedom to all inhabitants of the region, the majority converted to Islam and adopted Arab culture."
Khalidi, Rashid Ismail, et al. [1999] 2020. "Palestine § From the Arab Conquest to 1900." Encyclopædia Britannica.
"The process of Arabization and Islamization was gaining momentum there. It was one of the mainstays of Umayyad power and was important in their struggle against both Iraq and the Arabian Peninsula.... Conversions arising from convenience as well as conviction then increased. These conversions to Islam, together with a steady tribal inflow from the desert, changed the religious character of Palestine's inhabitants. The predominantly Christian population gradually became predominantly Muslim and Arabic-speaking. At the same time, during the early years of Muslim control of the city, a small permanent Jewish population returned to Jerusalem after a 500-year absence." Bernard Lewis (1999). Semites and Anti-Semites, An Inquiry into Conflict and Prejudice. W.W. Norton and Company. p. 169. ISBN 978-0-393-31839-5. Prior, Michael. 1999. Zionism and the State of Israel: A Moral Inquiry. Psychology Press. p. 201:
"While population transfers were effected in the Assyrian, Babylonian and Persian periods, most of the indigenous population remained in place. Moreover, after Jerusalem was destroyed in AD 70 the population by and large remained in situ, and did so again after Bar Kochba's revolt in AD 135. When the vast majority of the population became Christian during the Byzantine period, no vast number were driven out, and similarly in the seventh century, when the vast majority became Muslim, few were driven from the land. Palestine has been multi-cultural and multi ethnic from the beginning, as one can read between the lines even in the biblical narrative. Many Palestinian Jews became Christians, and in turn Muslims. Ironically, many of the forebears of Palestinian Arab refugees may well have been Jewish."
Parkes, James. [1949] 1970. Whose Land? A History of the Peoples of Palestine (rev. ed.) Penguin. pp. 209–10:
"the word 'Arab' needs to be used with care. It is applicable to the Bedouin and to a section of the urban and effendi classes; it is inappropriate as a description of the rural mass of the population, the fellaheen. The whole population spoke Arabic, usually corrupted by dialects bearing traces of words of other origin, but it was only the Bedouin who habitually thought of themselves as Arabs. Western travelers from the sixteenth century onwards make the same distinction, and the word 'Arab' almost always refers to them exclusively.... Gradually it was realized that there remained a substantial stratum of the pre-Israelite peasantry, and that the oldest element among the peasants were not 'Arabs' in the sense of having entered the country with or after the conquerors of the seventh century, had been there already when the Arabs came."
รัฐปาเลสไตน์
จอร์แดน
อิสราเอล
ซีเรีย
ชิลี
ซาอุดีอาระเบีย
กาตาร์
สหรัฐ
สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์
เลบานอน
ฮอนดูรัส
เยอรมนี
คูเวต
อียิปต์
เอลซัลวาดอร์
บราซิล
ลิเบีย
อิรัก
แคนาดา
เยเมน
สหราชอาณาจักร
เปรู
เม็กซิโก
โคลอมเบีย
เนเธอร์แลนด์
ออสเตรเลีย
สวีเดน
แอลจีเรีย
