จักรพรรดิซูจิง

จักรพรรดิซูจิง (ญี่ปุ่น: 崇神天皇; โรมาจิ: Sujin-tennō) มีพระนามในโคจิกิว่า มิมากิอิริฮิโกอินิเอะ โนะ มิโกโตะ (ญี่ปุ่น: 御眞木入日子印恵命; โรมาจิ: Mimakiirihikoinie no Mikoto) และในนิฮงโชกิว่า มิมาอิริฮิโกอินิเอะ โนะ ซูเมรามิโกโตะ (ญี่ปุ่น: 御間城入彦五十瓊殖天皇; โรมาจิ: Mimakiiribikoinie no Sumeramikoto) หรือ ฮัตสึกูนิชิราซุ ซูเมรามิโกโตะ (ญี่ปุ่น: 御肇國天皇; โรมาจิ: Hatsukunishirasu Sumeramikoto) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่นองค์ที่ 10^[4][5] ในขณะที่ซูจิงเป็นจักรพรรดิองค์แรกที่นักประวัติศาสตร์ยอมรับอย่างกว้างขวางว่ามีตัวตนจริง พระองค์ยังได้รับการกล่าวถึงเป็น "จักรพรรดิในตำนาน" เนื่องจากข้อมูลไม่เพียงพอ และระยะเวลาครองราชย์มีหลากหลายแบบ^[6][7]

จักรพรรดิซูจิง 崇神天皇
จักรพรรดิญี่ปุ่น
ครองราชย์	97 – 30 ปีก่อน ค.ศ. (ธรรมเนียม)[1]
ก่อนหน้า	ไคกะ
ถัดไป	ซูอินิง
พระราชสมภพ	148 ปีก่อน ค.ศ.[2] มิมากิ (御間城尊)
สวรรคต	30 ปีก่อน ค.ศ. (118 พรรษา)
ฝังพระศพ	ยามาโนเบะ โนะ มิจิ โนะ มางาริ โนะ โอกะ โนะ เอะ โนะ มิซาซางิ (ญี่ปุ่น: 山邊道勾岡上陵; โรมาจิ: Yamanobe no michi no Magari no oka no e no misasagi; นาระ)
คู่อภิเษก	มิมากิ-ฮิเมะ (กับมเหสีอีก 2 พระองค์)
พระราชบุตร กับพระองค์อื่น ๆ...	จักรพรรดิซูอินิง
พระสมัญญานาม ชิโงแบบจีน: จักรพรรดิซูจิง (崇神天皇) ชิโงอบบญี่ปุ่น: มิมาอิริฮิโกอินิเอะ โนะ ซูเมรามิโกโตะ (御間城入彦五十瓊殖天皇)
ราชวงศ์	ราชวงศ์ญี่ปุ่น
พระราชบิดา	จักรพรรดิไคกะ
พระราชมารดา	อิกางาชิฮิโกเมะ[a]
ศาสนา	ชินโต

รัชสมัยของจักรพรรดิซูจิงเชื่อกันว่าอยู่ใน 97 – 30 ปีก่อนคริสต์ศักราช^[8][9] ในช่วงที่คาดว่าพระองค์มีชีวิตอยู่นั้น พระองค์เป็นพระราชบิดาของพระราชโอรสธิดา 12 พระองค์จากอัครมเหสี (จักรพรรดินี) และมเหสีอีก 2 พระองค์ ซูจิงทรงเลือกทายาทในอนาคตตามฝันของพระราชโอรสสองคน ในกรณีนี้ทำให้พระราชโอรสองค์เล็กกลายเป็นจักรพรรดิซูอินิงหลังจักรพรรดิซูจิงสวรรคตใน 30 ปีก่อน ค.ศ. ยังไม่มีใครทราบที่ตั้งพระบรมศพ พระองค์ทรงเป็นที่เคารพสักการะตามประเพณีที่โคฟุงอันดนยามะ ในเท็นริ นาระ

เรื่องราวในตำนาน

ชาวญี่ปุ่นยอมรับการดำรงอยู่ทางประวัติศาสตร์ของพระองค์มาโดยตลอด และปัจจุบันยังคงมีการดูแลรักษาโคฟุง (สุสานโบราณ) ของพระองค์ โดยยังไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด แม้ว่าจะข้อมูลทางประวัติศาสตร์สนับสนุนก็ตาม ข้อมูลที่มีอยู่นำมาจากโคจิกิและนิฮงโชกิ ซึ่งเรียกรวมกันว่า คิกิ (ญี่ปุ่น: 記紀; โรมาจิ: Kiki) หรือ พงศาวดารญี่ปุ่น พงศาวดารเหล่านี้รวมตำนานและความเชื่อ ตลอดจนข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ที่อาจเกิดขึ้น ซึ่งถูกทำให้เกินจริงและ/หรือบิดผันไปเรื่อย ๆ บันทึกเหล่านี้ระบุว่าซูจิงเสด็จพระราชสมภพในช่วง 148 ปีก่อน ค.ศ. โดยเป็นพระราชโอรสองค์ที่สองในจักรพรรดิไคกะ^[2][5] พระราชมารดาของซูจิงคือ อิกางาชิโกเมะ โนะ มิโกโตะ ผู้เป็นพระสนมของจักรพรรดิโคเง็ง พระอัยกาของซูจิง^[8][b] ก่อนที่พระองค์ขึ้นครองราชย์ในช่วง 97 ปีก่อน ค.ศ. ก่อนหน้านั้นพระองค์มีพระนามว่าเจ้าชาย มิมากิอิริฮิโกอินิเอะ โนะ มิโกโตะ, มิมากิอิริบิโกอินิเอะ โนะ ซูเมรามิโกโตะ หรือ ฮัตสึกูนิชิราซุ ซูเมรามิโกโตะ^[2][10] พระนามแรกปรากฏในโคจิกิ ส่วนสองพระนามหลังปรากฏในนิฮงโชกิ ซูจิงขึ้นครองราชย์ในช่วง 97 ปีก่อน ค.ศ. และในช่วงปีที่ 3 มีบันทึกว่าพระองค์ย้ายเมืองหลวงไปยังชิกิ (ญี่ปุ่น: 磯城) โดยตั้งชื่อเมืองหลวงว่า มิซูงากิ โนะ มิยะ (ญี่ปุ่น: 瑞籬宮; โรมาจิ: Mizugaki-no-miya)^[10][c]

บุคคลทางประวัติศาสตร์

โคฟุงอันดนยามะ (อ้างว่าเป็นที่ฝังพระศพของจักรพรรดิ)

ในขณะที่จักรพรรดิซูจิงเป็นจักรพรรดิองค์แรกที่นักประวัติศาสตร์ระบุว่าอาจมีตัวตนจริง พระองค์ยังไม่ได้รับการยืนยันว่าเป็ยนบุคคลทางประวัติศาสตร์ที่มีตัวตนจริง รัชสมัยของพระองค์ถูกโต้แย้งเนื่องจากมีข้อมูลสำหรับการตรวจสอบและศึกษาเพิ่มเติมไม่เพียงพอ เช่นเดียวกับบรรพบุรุษของพระองค์^[11] ช่วงชีวิตที่เป็นไปได้ของซูจิงได้รับการเสนอแนะว่าเร็วสุดคือคริสต์ศตวรรษ 1 ถึงช้าสุดในคริสต์ศตวรรษที่ 4 ซึ่งข้ามช่วงรัชสมัยตามธรรมเนียมที่ 97  – 30 ปีก่อน ค.ศ. Louis Frédéric นักประวัติศาสตร์ กล่าวถึงแนวคิดในหนังสือ Japan Encyclopedia ว่าซูจิงอาจมีชีวิตใน (คริสต์) ศตวรรษที่ 1 ข้อมูลนี้ยังคงเป็นที่โต้แย้ง โดยเฉพาะจากนักวิจัยที่วิจารณ์หนังสือนี้^[12][13] ถ้าซูจิงมีตัวตนจริง พระองค์อาจเป็นผู้สถาปนาราชวงศ์ยามาโตะ^[14] Richard Ponsonby-Fane นักประวัติศาสตร์ เสนอแนะว่า ซูจิงอาจเป็นจักรพรรดิองค์แรกที่จัดทำสำมะโนประชากรและจัดตั้งระบบภาษีให้เป็นปกติ^[9]

ไม่ว่ากรณีใดก็ตาม (ทั้งสมมติหรือไม่สมมติ) ชนรุ่นหลังเป็นผู้ให้พระนาม ซูจิน-เท็นโน หลังจากที่พระองค์สวรรคต^[15] พระนามของพระองค์อาจทำให้เป็นปกติหลายศตวรรษหลังจากช่วงชีวิตที่กำหนด ซึ่งอาจอยู่ในช่วงเวลาที่ตำนานเกี่ยวกับต้นกำเนิดราชวงศ์ยามาโตะได้รับการรวบรวมเป็นพงศาวดารที่รู้จักกันในปัจจุบันภายใต้ชื่อโคจิกิ^[8] ผู้รวบรวมรุ่นหลังเขียนอายุที่ยืนยาวของซูจิง โดยอาจขยายอายุของพระองค์เกินจริง เพื่อปิดช่องว่างในช่วงเวลา^[16] ในขณะที่ไม่มีใครทราบที่ตั้งสุสานที่แท้จริงของซูจิง พระองค์ได้รับการเคารพที่โคฟุงอันดนยามะในเท็นริ นาระ สำนักพระราชวังหลวงจัดให้พื้นที่นี้เป็นโคฟุง (สุสานโบราณ) และมีชื่อทางการว่า ''ยามาโนเบะ โนะ มิจิ โนะ มางาริ โนะ โอกะ โนะ เอะ โนะ มิซาซางิ^[4][9] โคฟุงของซูจิงเป็นหนึ่งในหกโคฟุงที่ปรากฏในบริเวณนี้ เนินนั้นคาดว่าสร้างขึ้นในช่วง ค.ศ. 250 ถึง 350^[17]

สำหรับข้อมูลนอกโคจิกิ รัชสมัยของจักรพรรดิคิมเม^[d] (ป. ค.ศ. 509 – 571) เป็นจักรพรรดิองค์แรกที่ประวัติศาสตร์ร่วมสมัยสามารถกำหนดวันที่ที่ตรวจสอบได้^[20] The conventionally accepted names and dates of the early Emperors were not confirmed as "traditional" though, จนกระทั่งรัชสมัยจักรพรรดิคัมมุ^[e] ที่ครองราชย์ ค.ศ. 737 ถึง 806^[8] บรรพบุรุษสายตรงของจักรพรรดิองค์ปัจจุบันสามารถสืบได้ถึงจักรพรรดิโคกากุที่มีชีวิตเมื่อพันปีที่แบ้ว

พระมเหสีและพระราชโอรสธิดา

จักรพรรดินี: มิมากิ-ฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 御間城姫; โรมาจิ: Mimaki-hime) พระธิดาในเจ้าชายโอฮิโกะ

• พระราชโอรสองค์ที่ 3: เจ้าชายอิกูเมอิริฮิโกอิซาจิ (ญี่ปุ่น: 活目入彦五十狭茅尊) ภายหลังกลายเป็นจักรพรรดิซูอินิง
• เจ้าชายฮิโกอิซาจิ (ญี่ปุ่น: 彦五十狭茅命)
• เจ้าหญิงคูนิกาตะ-ฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 国方姫命)
• เจ้าหญิงชิจิตสึกูยามาโตะ-ฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 千千衝倭姫命)
• เจ้าชายยามาโตฮิโกะ (ญี่ปุ่น: 倭彦命; สวรรคต 57 ปีก่อน ค.ศ.)
• เจ้าหญิงอิกะ-ฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 伊賀比売命)

พระมเหสี: โทอตสึอายูเมมางูวาชิ-ฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 遠津年魚眼眼妙媛; โรมาจิ: Tootsuayumemaguwashi-hime) พระธิดาในคิอิ โนะ อารากาฮาโตเบะ

• เจ้าชายโทโยกิอิริฮิโกะ (ญี่ปุ่น: 豊城入彦命)^[f] บรรพบุรุษของตระกูลเคโนะ (毛野君)
• เจ้าหญิงโทโยซูกิอิริ-ฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 豊鍬入姫命) ไซโอองค์แรก

พระมเหสี: โอวาริ-โนะ-โออามะ-ฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 尾張大海媛; โรมาจิ: Owari-no-ōama-hime) พระธิดาในเจ้าชายทาเตฮิโรชินาบิ

• เจ้าชายโออิริกิ (ญี่ปุ่น: 大入杵命) บรรพบุรุษของโนโตะ โนะ คูนิ โนะ มิยัตสึโกะ (ญี่ปุ่น: 能登国造)
• เจ้าชายยาซากาอิริฮิโกะ (ญี่ปุ่น: 八坂入彦命)
• เจ้าหญิงนูนากิอิริฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 渟名城入媛命)
• เจ้าหญิงโทโอจินิอิริฮิเมะ (ญี่ปุ่น: 十市瓊入媛命)

หมายเหตุ

1. มีวิธีถอดเสียงสองแบบ: สึโตมุ อูจิยะ ถอดเสียงออกเป็น "อิกะ-กาชิโกะ-เมะ" ส่วนวิลเลียม จอร์จ แอสตันถอดเสียงเป็น "อิกะ-ชิโกะ-เมะ"^[3]
2. อิกางาชิโกเมะ (อิกะ-ชิโกะ-เมะ) กลายเป็นจักรพรรดินีของจักรพรรดิไคกะ แต่ก่อนหน้านั้นพระนางเคยเป็นพระสนมในจักรพรรดิองค์ก่อน (โตเง็ง) มีบันทึกว่าพระนางให้กำเนิดโคเง็ง ซึ่งก่อให้เกิดปัญหาเนื่องจากในการที่จะเป็นพระราชมารดาของซูจิง พระนางจะต้องคลอดบุตรอีกครั้งโดยห่างกัน 50 ปี^[8] เมื่อพิจารณาบันทึกในเวลานั้น ทำให้สถานการณ์ดูเหมือนไม่น่าเป็นไปได้อย่างมาก
3. สึโตมุ อูจิยะ นักประวัติศาสตร์ ระบุว่า พื้นที่นั้นน่าจะอยู่ในบริเวณคานายะ (ญี่ปุ่น: 金屋; โรมาจิ: Kanaya) ซากูไร นาระ^[3]
4. จักรพรรดิองค์ที่ 29^[18][19]
5. จักรพรรดิองค์ที่ 50 แห่งราชวงศ์ยามาโตะ
6. โทโยกิ-อิริ-ฮิโกะ โนะ มิโกโตะ คามืพระราชโอรสขิงซูจิง ได้รับการเคารพในจินจะฟูตารายามะที่อุตสึโนมิยะ แคว้นชิมตสึเกะ

อ้างอิง

1. "Genealogy of the Emperors of Japan" (PDF). Kunaicho.go.jp. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ March 22, 2011. สืบค้นเมื่อ May 17, 2019.
2. Kenneth Henshall (2013). Historical Dictionary of Japan to 1945. Scarecrow Press. p. 487. ISBN 9780810878723.
3. Ujiya, Tsutomu (1988). Nihon shoki. p. 121. ISBN 978-0-8021-5058-5.
4. "崇神天皇 (10)". Imperial Household Agency (Kunaichō) (ภาษาญี่ปุ่น). สืบค้นเมื่อ May 16, 2019.
5. Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida (1979). A Translation and Study of the Gukanshō, an Interpretative History of Japan Written in 1219. University of California Press. p. 248 & 253. ISBN 9780520034600.
6. Yoshida, Reiji (March 27, 2007). "Life in the Cloudy Imperial Fishbowl". The Japan Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 July 2020. สืบค้นเมื่อ 22 August 2013.
7. Henshall, Kenneth (2013-11-07). Historical Dictionary of Japan to 1945 (ภาษาอังกฤษ). Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-7872-3.
8. Aston, William George. (1896). Nihongi: Chronicles of Japan from the Earliest Times to A.D. 697, Volume 2. The Japan Society London. p. 109 & 149–150. ISBN 9780524053478.
9. Ponsonby-Fane, Richard (1959). The Imperial House of Japan. Ponsonby Memorial Society. pp. 31–32 & 418.
10. Aston, William George. (1896). Nihongi: Chronicles of Japan from the Earliest Times to A.D. 697, Volume 2. The Japan Society London. pp. 150–164. ISBN 9780524053478.
11. Kelly, Charles F. "Kofun Culture". www.t-net.ne.jp. สืบค้นเมื่อ May 17, 2019.
12. Nussbaum, Louis-Frédéric (2002). Japan Encyclopedia. Harvard University Press. p. 910. ISBN 9780674017535.
13. Miller, R. A. (2003). "Journal of Asian History". Journal of Asian History. 37 (2): 212–214. JSTOR 41933346. Review of Japan Encyclopedia
14. Shillony, Ben-Ami (2008-10-15). The Emperors of Modern Japan (ภาษาอังกฤษ). BRILL. p. 15. ISBN 978-90-474-4225-7.
15. Brinkley, Frank (1915). A History of the Japanese People from the Earliest Times to the end of the Meiji Era. Britannica.Com. p. 21. Posthumous names for the earthly Mikados were invented in the reign of Emperor Kanmu (782–805), i.e., after the date of the compilation of the Records and the Chronicles.
16.  Brinkley, Francis (1911). "Japan/09 Domestic History" . ใน Chisholm, Hugh (บ.ก.). สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. Vol. 15 (11 ed.). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. pp. 252–273, see page 253, lines 7 and 8.
17. Brown, Delmer M. (1993). History of Japan, Volume 1. Cambridge University Press. p. 114. ISBN 0-521-22352-0.
18. Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran (ภาษาฝรั่งเศส). Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. pp. 34–36.
19. Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida (1979). A Translation and Study of the Gukanshō, an Interpretative History of Japan Written in 1219. University of California Press. pp. 261–262. ISBN 9780520034600.
20. Hoye, Timothy. (1999). Japanese Politics: Fixed and Floating Worlds. Prentice Hall. p. 78. ISBN 9780132712897. According to legend, the first Japanese Emperor was Jimmu. Along with the next 13 Emperors, Jimmu is not considered an actual, historical figure. Historically verifiable Emperors of Japan date from the early sixth century with Kimmei.

อ่านเพิ่ม

(นิฮงงิ / นิฮงโชกิ) →ดูรายการบรรณานุกรมทั้งหมดในนิฮงโชกิ

• Aston, William George (1896). Nihongi: Chronicles of Japan from the Earliest Times to A.D. 697. Vol. 1. London: Kegan Paul, Trench, Trubner (for the Japan Society of London). ISBN 9780524053478. OCLC 448337491., alt-link English translation
• JHTI (2002). "Nihon Shoki". Japanese Historical Text Initiative (JHTI). UC Berkeley. สืบค้นเมื่อ 2019-08-23., searchtext resource to retrieve kanbun text vs. English tr. (Aston) in blocs.
• Ujiya, Tsutomu (宇治谷孟) (1988). Nihon shoki (日本書紀). Vol. 上. Kodansha. ISBN 978-0-8021-5058-5., modern Japanese translation.
• Chamberlain, Basil Hall (1919). The Kojiki. Kadokawa. OCLC 1882339. sacred texts
• Takeda, Yukichi (武田祐吉) (1977). Shintei Kojiki (新訂 古事記). Kadokawa. ISBN 4-04-400101-4., annotated Japanese.

(ข้อมูลทุติยภูมิ)

• Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-03460-0; OCLC 251325323
• Nussbaum, Louis-Frédéric and Käthe Roth. (2005). Japan encyclopedia. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-01753-5; OCLC 58053128
• Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
• Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
• Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842

แหล่งข้อมูลอื่น

• Imperial Household Agency (2004). "崇神天皇 (10)山邉道勾岡上陵(やまのべのみちのまがりのおかのえのみささぎ)". 天皇陵. สืบค้นเมื่อ May 24, 2019.

ก่อนหน้า		จักรพรรดิซูจิง		ถัดไป
จักรพรรดิไคกะ		จักรพรรดิแห่งญี่ปุ่น (98 ปีก่อนค.ศ. - 29 ปีก่อน ค.ศ. (วันที่ตามธรรมเนียม))		จักรพรรดิซูอินิง