กล้องโทรทรรศน์เชิงแสง

กล้องโทรทรรศน์เชิงแสง^[1] (optical telescope) เป็นกล้องโทรทรรศน์ประเภทหนึ่งที่ทำงานกับแสงในช่วงคลื่นที่ตามนุษย์มองเห็นเป็นหลัก ทำหน้าที่รวบรวมแสงเข้าที่จุดโฟกัสเพื่อสร้างภาพขยาย อาจใช้สำหรับการสังเกตการณ์ด้วยตาโดยตรง หรือเพื่อสร้างภาพถ่าย หรืออาจบันทึกข้อมูลโดยผ่านเซนเซอร์รูปภาพ

กล้อง LBT ที่ใช้กระจกโค้ง 2 ข้างในการรวมแสง

กล้องโทรทรรศน์เชิงแสงมีสามประเภทหลักโดยแบ่งตามโครงสร้าง ดังนี้:

• กล้องโทรทรรศน์แบบหักเหแสง: ใช้เลนส์หักเหแสง และอาจใช้ปริซึมด้วยเล็กน้อย
• กล้องโทรทรรศน์แบบสะท้อนแสง: ใช้กระจกเงาเพื่อสะท้อนแสง
• กล้องโทรทรรศน์แบบผสม: รวมเลนส์และกระจกเข้าด้วยกัน

ความสามารถในการแยกแยะรายละเอียดภายในภาพของกล้องโทรทรรศน์เชิงแสงนั้นสัมพันธ์โดยตรงกับเส้นผ่านศูนย์กลาง (หรือ รูรับแสง) ของ เลนส์ใกล้วัตถุ (เลนส์หลักหรือกระจกที่รวบรวมและโฟกัสแสง) และความสามารถในการรวบรวมแสงนั้นสัมพันธ์กับพื้นที่ของเลนส์ใกล้วัตถุ ยิ่งเลนส์ใกล้วัตถุมีขนาดใหญ่ กล้องโทรทรรศน์จะรวบรวมแสงได้มากขึ้น และให้รายละเอียดที่ละเอียดยิ่งขึ้น

กล้องส่องทางไกล เช่น กล้องตาเดียว และ กล้องสองตา นั้นถือเป็นกล้องโทรทรรศน์เชิงแสง ซึ่งนอกจากจะใช้ในดาราศาสตร์เชิงสังเกตการณ์แล้ว ยังอาจถูกใช้สำหรับกิจกรรมกลางแจ้ง เช่น ปักษีวิทยา การเดินอากาศ การล่า การสอดแนม และกิจกรรมในร่มหรือกึ่งกลางแจ้ง เช่น การชมศิลปะการแสดงหรือกีฬา

กล้องโทรทรรศน์เชิงแสงที่หอดูดาวปารานัล ใช้เลเซอร์ช่วยในการปรับแก้ภาพ

อ้างอิง

1. พจนานุกรมดาราศาสตร์ - สมาคมดาราศาสตร์ไทย