สัทอักษรสากล
From Wikipedia, the free encyclopedia
สัทอักษรสากล (อังกฤษ: International Phonetic Alphabet: IPA) คือสัทอักษรชุดหนึ่งที่พัฒนาโดยสมาคมสัทศาสตร์สากล โดยมุ่งหมายให้เป็นสัญกรณ์มาตรฐานสำหรับการแทนเสียงพูดในทุกภาษา นักภาษาศาสตร์ใช้สัทอักษรสากลเพื่อแทนหน่วยเสียงต่าง ๆ ที่อวัยวะออกเสียงของมนุษย์สามารถเปล่งเสียงได้ โดยแทนหน่วยเสียงแต่ละหน่วยเสียงด้วยสัญลักษณ์เฉพาะที่ไม่ซ้ำกัน สัญลักษณ์ในสัทอักษรสากลนั้นส่วนใหญ่นำมาจากหรือดัดแปลงจากอักษรโรมัน สัญลักษณ์บางตัวนำมาจากอักษรกรีก และบางตัวประดิษฐ์ขึ้นใหม่โดยไม่สัมพันธ์กับอักษรภาษาใดเลย สำหรับ ตารางสัทอักษรในภาษาไทย ดูได้ที่ ภาษาไทย
สำหรับความหมายอื่น ดูที่ IPA (แก้ความกำกวม)
ข้อมูลเบื้องต้น สัทอักษรสากล, ชนิด ...
สัทอักษรสากล | |
---|---|
"IPA" ใน IPA ([aɪ pʰiː eɪ]) | |
ชนิด | อักษร
บางส่วนเป็นลักษณะเฉพาะ |
ช่วงยุค | ตั้งแต่ ค.ศ.1888 |
ภาษาพูด | ใช้เป็นสัทศาสตร์และหน่วยเสียงของแต่ละภาษา |
อักษรที่เกี่ยวข้อง | |
ระบบแม่ | Palaeotype alphabet, English Phonotypic Alphabet
|
ISO 15924 | |
ISO 15924 | Latn (215), Latin |
ยูนิโคด | |
ยูนิโคดแฝง | Latin |
ปิด