วงศ์นกกระจอกเทศ

วงศ์นกกระจอกเทศ ( /ˌstruːθiˈɒnədiː/ ; จาก ละติน strūthiō 'นกกระจอกเทศ', และ กรีกโบราณ εἶδος ) เป็นวงศ์นกที่บินไม่ได้ ซึ่งประกอบด้วย นกกระจอกเทศ ที่ยังหลงเหลืออยู่และญาติที่สูญพันธุ์ไปแล้ว นกกระจอกเทศสองสายพันธุ์ที่ยังหลงเหลืออยู่คือ นกกระจอกเทศทั่วไป และ นกกระจอกเทศโซมาเลีย ทั้งสองอยู่ในสกุล Struthio ซึ่งมีหลายสายพันธุ์ที่รู้จักจากฟอสซิล โฮโลซีน เช่น นกกระจอกเทศเอเชีย นกกระจอกเทศทั่วไปเป็นนกที่แพร่หลายมากกว่าในบรรดาสิ่งมีชีวิตทั้งสองสายพันธุ์ และเป็น นกสายพันธุ์ที่มีชีวิตที่ใหญ่ที่สุด นกสกุล Pachystruthio ที่สูญพันธุ์ไปแล้วจากปลายสมัยไพลโอซีน-ต้นไพลสโตซีนแห่งยูเรเซีย เป็น หนึ่งในนกที่ใหญ่ที่สุด เท่าที่เคยมีมา ^[3]

วงศ์นกกระจอกเทศ ช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่: ไมโอซีน-ปัจจุบัน 21–0Ma PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N
นกกระจอกเทศแอฟริกาใต้ ที่ แหลมกู๊ดโฮป, แอฟริกาใต้
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์
โดเมน:	ยูแคริโอต Eukaryota
อาณาจักร:	สัตว์ Animalia
ไฟลัม:	สัตว์มีแกนสันหลัง Chordata
ชั้น:	สัตว์ปีก Aves
ชั้นฐาน:	Palaeognathae Palaeognathae
อันดับ:	Struthioniformes Struthioniformes Latham, 1790
วงศ์:	วงศ์นกกระจอกเทศ Struthionidae Vigors, 1825[1]
สกุลต้นแบบ
Struthio Linnaeus, 1758
Genera
†Pachystruthio Struthio
ชื่อพ้อง[2]
†Struthiolithidae Vjalov 1971

Struthio ชนิดแรกปรากฏในช่วงสมัยไมโอซีน แม้ว่าฟอสซิล สมัยพาลีโอซีน, สมัยอีโอซีน และ โอลิโกซีน ต่างๆ ก็อาจเป็นของครอบครัวเช่นกัน ^{[4] [5]} นกกระจอกเทศจัดอยู่ในกลุ่มนก ราไทต์ ซึ่งทุกสายพันธุ์ที่ยังหลงเหลืออยู่ซึ่งไม่สามารถบินได้ รวมถึง นกกีวี นกอีมู และ นกเรีย ตามเนื้อผ้า อันดับ Struthioniformes มี Ratite ทั้งหมด อย่างไรก็ตาม การวิเคราะห์ทางพันธุกรรมเมื่อเร็วๆ นี้พบว่ากลุ่มนี้ไม่ใช่กลุ่ม monophyletic เนื่องจากเป็น กลุ่ม paraphyletic ในส่วนที่เกี่ยวกับ tinamous ดังนั้นนกกระจอกเทศจึงมักถูกจัดประเภทเป็นสมาชิกเพียงกลุ่มเดียวในอันดับ ^{[6] [7]} แม้ว่า IUCN จะใช้ลำดับที่กว้างกว่า การจำแนกประเภทและรวมถึง "ratites" และ tinamous ทั้งหมดใน Struthioniformes ^[8]

วิวัฒนาการ

Struthionidae เป็นสมาชิกของ Struthioniformes ซึ่งเป็นกลุ่มนก ดึกดำบรรพ์ ที่ปรากฏตัวครั้งแรกในช่วง สมัยอีโอซีน ตอนต้น และรวมถึงนกหลากหลายรูปแบบที่บินไม่ได้ซึ่งพบเห็นทั่วซีกโลกเหนือ (ยุโรป เอเชีย และอเมริกาเหนือ) ในสมัยอีโอซีน ญาติที่ใกล้ที่สุดของ Struthionidae ใน Struthioniformes คือ Ergilornithidae ซึ่งรู้จักตั้งแต่ สมัยอีโอซีน ตอนปลายจนถึง สมัยไพลโอซีน ยุคแรกของเอเชีย ดังนั้นจึงเป็นไปได้มากว่า Struthionidae มีถิ่นกำเนิดในเอเชีย ^[9] บันทึกที่เก่าแก่ที่สุดของ Struthionidae ในสกุล Struthio มาจากสมัยไมโอซีน ตอนต้นของทวีปแอฟริกา ซึ่งมีอายุประมาณ 21 ล้านปี Struthio กระจายตัวและแพร่หลายในยูเรเชียในช่วงปลายยุคกลาง สมัยไมโอซีนตอนปลาย ซึ่งเริ่มต้นเมื่อประมาณ 12 ล้านปีก่อน Pachystruthio จากสมัยไพลโอซีนแห่งยูเรเชียตอนปลายประกอบด้วยนกบางชนิดที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา โดยบางชนิดอาจมีน้ำหนักมากถึง 450 กิโลกรัม (990 ปอนด์) . ^[10]

Struthio Camelus Massaicus ตัวเมีย (ซ้าย) และตัวผู้ (ขวา)

แม้ว่าความสัมพันธ์ของฟอสซิลสายพันธุ์แอฟริกาจะค่อนข้างตรงไปตรงมา แต่นกกระจอกเทศในเอเชียหลายสายพันธุ์ได้รับการอธิบายจากซากศพที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน และความสัมพันธ์ระหว่างพวกมันและความสัมพันธ์ระหว่างนกกระจอกเทศแอฟริกันนั้นทำให้เกิดความสับสน ใน ประเทศจีน นกกระจอกเทศเป็นที่รู้กันว่าสูญพันธุ์ไปในช่วงประมาณหรือแม้กระทั่งหลังจากสิ้นสุด ยุคน้ำแข็งครั้งสุดท้าย เท่านั้น มีการพบภาพนกกระจอกเทศบนเครื่องปั้นดินเผาและศิลปะสกัดหิน ยุคก่อนประวัติศาสตร์ ^{[11] [12] [13]}

การแพร่กระจายและถิ่นที่อยู่

นกกระจอกเทศโซมาเลียตัวผู้ในทุ่งหญ้าสะวันนาของเคนยา มีคอสีฟ้า

ปัจจุบันนกกระจอกเทศพบได้เฉพาะในป่าใน แอฟริกา ซึ่งพวกมันพบได้ในแหล่งอาศัยที่แห้งแล้งและกึ่งแห้งแล้ง เช่น สะวันนา และ ซาเฮล ทั้งทางเหนือและใต้ของเขตป่าเส้นศูนย์สูตร ^[14] นกกระจอกเทศโซมาเลีย เกิดขึ้นใน จะงอยแอฟริกา โดยมีวิวัฒนาการแยกจากนกกระจอกเทศทั่วไปโดยมีสิ่งกีดขวางทางภูมิศาสตร์ของ รอยแยกแอฟริกาตะวันออก ในบางพื้นที่ นกกระจอกเทศ พันธุ์มาไซ ทั่วไปเกิดขึ้นควบคู่ไปกับนกกระจอกเทศโซมาเลีย แต่พวกมันจะถูกกันไม่ให้ผสมพันธุ์กันเนื่องจากความแตกต่างด้านพฤติกรรมและระบบนิเวศ ^[15] นกกระจอกเทศอาหรับ ใน เอเชียไมเนอร์ และ อาระเบีย ถูกล่าจนสูญพันธุ์ภายในกลางศตวรรษที่ 20 และใน อิสราเอล ความพยายามที่จะแนะนำ นกกระจอกเทศแอฟริกาเหนือ เพื่อเติมเต็มบทบาททางนิเวศของพวกมันล้มเหลว ^[16] นกกระจอกเทศทั่วไปที่หนีรอดมาในออสเตรเลียได้ก่อให้เกิดประชากรที่ดุร้าย ^[17]

อนุกรมวิธาน

นกกระจอกเทศในเมืองบูการามังกา ประเทศโคลอมเบีย

ในปี 2019 สายพันธุ์ S. pannonicus, S. dmanisensis (นกกระจอกเทศยักษ์) และ S. transcaucasicus ถูกย้ายไปยังสกุล Pachystruthio ^[18]

Order Struthioniformes Latham 1790 (นกกระจอกเทศ)

• วงศ์ Struthionidae Vigors 1825
  • สกุล † Pachystruthio (Kretzoi 1954) (ปลายไพลโอซีน – ไพลสโตซีน)
  • สกุล Struthio Linnaeus ค.ศ. 1758 (สมัยไมโอซีนตอนต้น – ล่าสุด)

ดูสิ่งนี้ด้วย

• ไข่นกกระจอกเทศ

อ้างอิง

1. Vigors, Nicholas Aylward (1825). "Observations on the natural affinities that connect the orders and families of birds". Transactions of the Linnean Society of London. 14 (3): 395-517 [483].
2. Mlíkovský, Jiří (2002). Cenozoic birds of the world Part 1 : Europe (PDF). Praha: Ninox Press. p. 60. ISBN 80-901105-3-8.{{cite book}}: CS1 maint: ignored ISBN errors (ลิงก์)
3. Zelenkov, N. V.; Lavrov, A. V.; Startsev, D. B.; Vislobokova, I. A.; Lopatin, A. V. (2019). "A giant early Pleistocene bird from eastern Europe: unexpected component of terrestrial faunas at the time of early Homo arrival". Journal of Vertebrate Paleontology. 39 (2): e1605521. Bibcode:2019JVPal..39E5521Z. doi:10.1080/02724634.2019.1605521.
4. Buffetaut, E.; Angst, D. (November 2014).
5. Agnolin et al, Unexpected diversity of ratites (Aves, Palaeognathae) in the early Cenozoic of South America: palaeobiogeographical implications Article in Alcheringa An Australasian Journal of Palaeontology · July 2016 DOI: 10.1080/03115518.2016.1184898
6. Hackett, S.J. et al. (2008) A Phylogenomic Study of Birds Reveals Their Evolutionary History.
7. Yuri, T. (2013) Parsimony and model-based analyses of indels in avian nuclear genes reveal congruent and incongruent phylogenetic signals.
8. "The IUCN Red List of Threatened Species". IUCN Red List of Threatened Species. สืบค้นเมื่อ 2020-04-10.
9. Mayr, Gerald; Zelenkov, Nikita (2021-11-13). "Extinct crane-like birds (Eogruidae and Ergilornithidae) from the Cenozoic of Central Asia are indeed ostrich precursors". Ornithology (ภาษาอังกฤษ). 138 (4): ukab048. doi:10.1093/ornithology/ukab048. ISSN 0004-8038.
10. Widrig, Klara; Field, Daniel J. (February 2022). "The Evolution and Fossil Record of Palaeognathous Birds (Neornithes: Palaeognathae)". Diversity (ภาษาอังกฤษ). 14 (2): 105. doi:10.3390/d14020105. ISSN 1424-2818.
11. Doar, B.G. (2007) "Genitalia, Totems and Painted Pottery: New Ceramic Discoveries in Gansu and Surrounding Areas" เก็บถาวร 2020-09-23 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน.
12. Janz, Lisa; และคณะ (2009). "Dating North Asian surface assemblages with ostrich eggshell: implications for palaeoecology and extirpation". Journal of Archaeological Science. 36 (9): 1982–1989. Bibcode:2009JArSc..36.1982J. doi:10.1016/j.jas.2009.05.012.
13. Andersson, J. G. (1923). "Essays on the cenozoic of northern China". Memoirs of the Geological Survey of China (Peking), Series A. 3: 1–152 (53–77).
14. Donegan, Keenan (2002). "Struthio camelus". Animal Diversity Web. University of Michigan Museum of Zoology.
15. Freitag, Stephanie; Robinson, Terence J. (1993). "Phylogeographic patterns in mitochondrial DNA of the Ostrich (Struthio camelus)" (PDF). The Auk. 110 (3): 614–622. doi:10.2307/4088425. JSTOR 4088425.
16. Rinat, Zafrir (25 December 2007). "The Bitter Fate of Ostriches in the Wild". Haaretz. Tel Aviv. สืบค้นเมื่อ 10 January 2017.
17. Ostriches in Australia – and near my home.
18. Zelenkov, N. V.; Lavrov, A. V.; Startsev, D. B.; Vislobokova, I. A.; Lopatin, A. V. (2019). "A giant early Pleistocene bird from eastern Europe: unexpected component of terrestrial faunas at the time of early Homo arrival". Journal of Vertebrate Paleontology. 39 (2): e1605521. Bibcode:2019JVPal..39E5521Z. doi:10.1080/02724634.2019.1605521.

แม่แบบ:Birdsแม่แบบ:Palaeognathae