มะโย่ง
From Wikipedia, the free encyclopedia
มะโย่ง หรือ เมาะโย่ง (มลายู: Mak Yong, مق يوڠ) เป็นการแสดงพื้นบ้านของชาวไทยเชื้อสายมลายูในแถบชายแดนภาคใต้ ซึ่งได้แก่ จังหวัดปัตตานี จังหวัดยะลา จังหวัดนราธิวาส และบางส่วนของจังหวัดสงขลา[1] นอกจากนี้ยังมีการแสดงมะโย่งในรัฐกลันตัน รัฐตรังกานู รัฐเกอดะฮ์ และรัฐปะลิสในประเทศมาเลเซีย และหมู่เกาะรีเยาในประเทศอินโดนีเซีย โดยการแสดงมะโย่งเป็นศิลปะการร่ายรำที่ผสมผสานทางพิธีกรรม ความเชื่อ การละคร นาฏศิลป์ และดนตรีเข้าด้วยกัน ปัจจุบันการแสดงมะโย่งกำลังขาดผู้สืบทอด ในมาเลเซียมะโย่งเป็นการแสดงที่ถูกพรรคอิสลามแห่งมาเลเซียห้ามด้วยความที่แฝงความเชื่อของลัทธิวิญญาณนิยมและรากเหง้าความเชื่อฮินดู-พุทธดั้งเดิมของชาวมลายู ก่อนที่จะเปลี่ยนไปนับถืออิสลาม[2] นอกจากนี้การเข้ามาของสื่อวิทยุโทรทัศน์ก็ทำให้การแสดงมะโย่งหมดความสำคัญลงไป อย่างไรก็ตามประเทศไทยได้เล็งเห็นความสำคัญของการแสดงมะโย่งในฐานะศิลปะพื้นบ้านของชาวไทยมลายู ทางมหาวิทยาลัยราชภัฎยะลาจึงได้มีการฟื้นฟูและให้นักศึกษาได้ศึกษาและค้นหาความรู้และค้นหาความรู้เพื่อนำมาปฏิบัติจริง[3] โดย มะโย่งมีลีลาคล้ายคลึงกับมโนราห์มาก[4] แสดงเพื่อความบันเทิงและเพื่อใช้แก้บนหรือสะเดาะเคราะห์
บทความนี้ต้องการการจัดหน้า จัดหมวดหมู่ ใส่ลิงก์ภายใน หรือเก็บกวาดเนื้อหา ให้มีคุณภาพดีขึ้น คุณสามารถปรับปรุงแก้ไขบทความนี้ได้ และนำป้ายออก พิจารณาใช้ป้ายข้อความอื่นเพื่อชี้ชัดข้อบกพร่อง |
การละครมะโย่ง * | |
---|---|
มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมโดยยูเนสโก | |
ละครและระบำมะโย่งที่ปีนัง ประมาณ ค.ศ. 1903 | |
ประเทศ | มาเลเซีย |
ภูมิภาค ** | เอเชียและแปซิฟิก |
อ้างอิง | 00167 |
ประวัติการขึ้นทะเบียน | |
ขึ้นทะเบียน | 2008 (คณะกรรมการสมัยที่ 3) |
รายการ | ตัวแทนมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของมนุษยชาติ |
* ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมและการสงวนรักษาที่ดี ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก |
ใน ค.ศ. 2005 ยูเนสโกประกาศรับรองให้มะโย่งเป็น "หนึ่งในงานชิ้นเอกของมรดกมุขปาฐะและมรดกที่จับต้องไม่ได้ของมนุษยชาติ"[5]