การพิชิตดินแดนโดยมุสลิม

การพิชิตดินแดนโดยมุสลิมยุคต้น หรือ การพิชิตดินแดนของอิสลามยุคต้น (อังกฤษ: Early Muslim conquests; อาหรับ: الْفُتُوحَاتُ الإسْلَامِيَّة อัลฟุตูฮาต อัลอิสลามียะฮ์)^[4] หรือ การพิชิตดินแดนโดยชาวอาหรับ^[5] เป็นการพิชิตดินแดนโดยมุสลิมเริ่มขึ้นหลังจากการเสียชีวิตของนบีมุฮัมมัดของศาสนาอิสลามในคริสต์ศตวรรษที่ 7 ท่านก่อตั้งอาณาจักรทางการเมืองที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันในคาบสมุทรอาหรับ ซึ่งขยายต่อเนื่องในสมัยรัฐเคาะลีฟะฮ์รอชิดูนและรัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์ ในช่วงสูงสุดมีการปกครองของอิสลามที่จัดตั้งขึ้นในสามทวีป (เอเชีย, แอฟริกา และยุโรป) James Buchan นักประวัติศาสตร์ชาวสกอต รายงานว่า: "ในด้านความเร็วและขอบเขต การพิชิตของชาวอาหรับครั้งแรกนั้น เทียบเท่ากับการพิชิตของอเล็กซานเดอร์มหาราช และพวกเขาคงอยู่นานกว่า"^[6]

การพิชิตดินแดนโดยมุสลิมสมัยแรก
การขยายตัวในสมัยมุฮัมมัด, 622–632   การขยายตัวในสมัยรัฐเคาะลีฟะฮ์รอชิดูน, 632–661   การขยายตัวในสมัยรัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์, 661–750
วันที่ ค.ศ. 622–750 สถานที่ เอเชียตะวันตก, แอฟริกากลาง, เอเชียกลาง, เอเชียใต้, ยุโรปตะวันออกและยุโรปใต้[a] ดินแดน เปลี่ยนแปลง ดินแดนอิสลามครอบคลุมจากคาบสมุทรไอบีเรียทางตะวันตกถึงอินเดียทางตะวันออก
คู่สงคราม
ดูรายการ การปกครองของอิสลามในมะดีนะฮ์ รัฐเคาะลีฟะฮ์รอชิดูน รัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์ (หลังสมัยรอชิดูน) รัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์ (หลังสมัยอุมัยยะฮ์)	ดูรายการ จักรวรรดิซาเซเนียน ลัคมิด จักรวรรดิไบแซนไทน์ ฆ็อสซาน จักรวรรดิบัลแกเรีย มากูเรีย ราชวงศ์ดาบูยิด รัฐข่านคาซาร์ รัฐข่าน Turgesh รัฐข่านเกิกทืร์ก กบฏซอกเดีย ชนเผ่าเคิร์ด ชนเบอร์เบอร์ ราชอาณาจักรวิซิกอท ราชอาณาจักรแฟรงก์ ราชอาณาจักรแห่งชนลอมบาร์ด ดัชชีอากีแตน ราชวงศ์ถัง Pratihara Empire ราชวงศ์จาลุกยะ ราชวงศ์พราห์มินแห่งสินธ์ Turk Shahi[1] Zunbils[1] กลุ่มราชรัฐ Hepthalite[2]
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
ดูรายชื่อ มุฮัมมัด อะบูบักร์ อุมัรที่ 1 อุษมาน อะลี คอลิด อิบน์ อัลวะลีด อัลมุษันนา อิบน์ ฮาริษะฮ์ อะบูอุบัยด์ อัษษะเกาะฟี ซะอด์ อิบน์ อะบี วักกอศ ฏอริก อิบน์ ซิยาด อุกบะฮ์ อิบน์ นาเฟียะอ์ มุฮัมมัด อิบน์ อัลกอซิม Zuhra ibn al-Hawiyya ฮาชิม อิบน์ อุตบะฮ์ อัลเกาะอ์กออ์ อิบน์ อัมร์ อัตตะมีมี อะบู มูซา อัลอัชอะรี อัมมาร อิบน์ ยาซิร อันนัวะอ์มาน อิบน์ มุกริน ฮุษัยฟะฮ์ อิบน์ อัลยะมาน อัลมุฆีเราะฮ์ อุษมาน อิบน์ อะบี อัลอาศ อาศิม อิบน์ อัมร์ อัตตะมีมี อัลอะห์นัฟ อิบน์ ก็อยส์ อับดุลลอฮ์ อิบน์ อามิร อะบู อุบัยดะฮ์ อิบน์ อัลญัรรอห์ ยะซีด อิบน์ อะบีซุฟยาน ชุเราะห์บีล อิบน์ฮะซะนะฮ์ อัสซัมห์ อิบน์ มาลิก อัลเคาลานี † อับดุรเราะห์มาน อัลฆอฟิกี † ยูซุฟ อิบน์ อับดุรเราะห์มาน อัลฟิฮ์รี อัมร์ อิบน์ อัลอาศ ซุบัยร์ อิบน์ อัลเอาวาม มิกดาด อิบน์ อัลอัสวัด อุบาดะฮ์ อิบน์ อัศศอมิต คอริญะฮ์ อิบน์ ฮุษาฟะฮ์ อับดุลลอฮ์ อิบน์ ซะอด์ มูซา อิบน์ นุศ็อยร์ ฮัสซาน อิบน์ อันนัวะอ์มาน อับดุรเราะห์มาน อิบน์ เราะบีอะฮ์ มัสละมะฮ์ อิบน์ อับดุลมะลิก อัลญัรรอห์ อิบน์ อับดุลลอฮ์ † มัรวานที่ 2 อัลมะฮ์ดี อิบน์ อัลมันศูร์ ฮารูน อัรเราะชีด อัรเราะเบียะอ์ อิบน์ ยูนุส กุตัยบะฮ์ อิบน์ มุสลิม มุสลิม อิบน์ ซะอีด † อัลเคาะรอชี ญุนัยด์ อิบน์ อับดุลเราะห์มาน อัลมุรรี เซาเราะฮ์ อิบน์ อัลฮุรร์ อัลอะบานี ซะอีด อิบน์ อัมร์ อัลฮะเราะชี อะซัด อิบน์ อับดุลลอฮ์ อัลก็อสรี นัศร์ อิบน์ ซัยยาร อัลมุฮัลลับ อิบน์ อะบีศุฟเราะฮ์ ฮะบีบ อิบน์ มัสละมะฮ์ อัลฟิฮ์รี	ดูรายชื่อ ยาซเดเกิร์ดที่ 3 โรสแทม แฟร์โรฆซอด † Mahbuzan ฮุซัยล์ อิบน์ อิมรอน โฮร์มูซ Anoshagan Andarzaghar Bāhman † Pirouzan Jaban Mihran โฮร์มูซอน (เชลย) Mardan Shah Bahram Isandi Karinz ibn Karianz Wahman Mardanshah จาลีนุส † Mihran-i Bahram-i Razi Beerzan † แฟร์รูฆซอด ญะบะละฮ์ อิบน์ อัลอัยฮัม เฮราคลิอัส Theodore Trithyrius วาฮัน วาร์ดัน ทอมัส Buccinator เกรกอรี รอเดริก † อากิลาที่ 2 † อาร์โด † โอโดแห่งอากีแตน ชาร์ล มาร์แตล ชิลเดบรันด์ Liutprand เปแป็งพระวรกายเตี้ย คอนสแตนสที่ 2 คอนสแตนตินที่ 4 จัสติเนียนที่ 2 เลออนตีอุส ติแบรีอุสที่ 3 เลโอที่ 3 คอนสแตนตินที่ 5 Theodorus Aretion ไซรัสแห่งอเล็กซานเดรีย Gregory the Patrician † Dihya Kusaila John the Patrician บาร์จิก  † แฟร์รูฆอนมหาราช Staurakios Michael Lachanodrakon Tatzates Anthony the Domestic Suluk Khagan Kül Chor Gurek   อัลฮาริษ อิบน์ ซุร็อยจญ์ Kapagan Khan[3] Bilge Qaghan Kul Tigin เกา เซียนจี Bappa Rawal Nagabhata I Vikramaditya II Raja Dahir Nezak Tarkhan[2]

ณ ช่วงสูงสุด ดินแดนที่พิชิตได้มีพื้นที่จากคาบสมุทรไอบีเรีย (ที่เทือกเขาพิเรนีส) ทางตะวันตกถึงอินเดีย (ที่สินธ์) ทางตะวันออก เขตการปกครองของมุสลิมครอบคลุมถึงซิซิลี แอฟริกาเหนือส่วนใหญ่ และตะวันออกกลาง กับคอเคซัสและเอเชียกลาง นักประวัติศาสตร์ชาวอังกฤษ เอ็ดเวิร์ด กิบบอน เขียนไว้ใน ประวัติศาสตร์ของการเสื่อมโทรมและการล่มสลายของจักรวรรดิโรมัน (The History of the Decline and Fall of the Roman Empire) ว่า:

ภายใต้การปกครองของประมุขอุมัยยะฮ์องค์สุดท้าย จักรวรรดิอาหรับมีเนื้อที่ที่ใช้เวลาเดินสองร้อยวันตั้งแต่ตะวันออกไปจนถึงตะวันตก - ตั้งแต่ทาร์ทารี (Tartary) และอินเดียไปจนถึงฝั่งทะเลของมหาสมุทรแอตแลนติก...

การพิชิตดินแดนโดยมุสลิมนำมาซึ่งการล่มสลายของจักรวรรดิซาเซเนียนและการสูญเสียดินแดนส่วนใหญ่ของจักรวรรดิไบแซนไทน์ สาเหตุของความสำเร็จของการขยายดินแดนเป็นการยากที่จะเข้าใจเพราะเอกสารที่มาจากสมัยที่ว่ามีหลงเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย เฟร็ด แมกกรอว ดอนเนอร์ นักวิชาการชาวอเมริกัน เสนอแนะว่าลักษณะการก่อตั้งของรัฐในคาบสมุทรอาหรับด้วยความสอดคล้องกันทางอุดมการณ์ (เช่น ศาสนา) และการประสานสัมพันธ์ในการเดินทัพเป็นปัจจัยสำคัญในความสำเร็จของมุสลิมในการก่อตั้งจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่ภายในระยะเวลาหนึ่งศตวรรษ การประมาณเนื้อที่ของจักรวรรดิกาหลิปมุสลิมเชื่อกันว่ามีเนื้อที่ทั้งหมดกว่า 13 ล้านตารางกิโลเมตร^[7] นักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่เห็นพ้องกันว่าในช่วงนั้น จักรวรรดิซาเซเนียนและจักรวรรดิไบแซนไทน์ก็เริ่มเสื่อมโทรมลงทั้งทางด้านเศรษฐกิจและการทหารจากการสู้รบระหว่างกันเป็นเวลาหลายทศวรรษอยู่แล้ว^[8]

มีข้อเสนอแนะว่าชาวยิวและชาวคริสต์ในดินแดนซาเซเนียนกับไบแซนไทน์บางส่วนมีความไม่พึงพอใจและอาจจะยินดีที่มีมุสลิมเข้ามาปลดปล่อย ซึ่งมีสาเหตุมาจากความขัดแย้งทางศาสนาของทั้งสองจักรวรรดิ^[9] อย่างไรก็ตาม สมาพันธรัฐอาหรับคริสเตียนอย่างฆ็อสซานเดิมเป็นพันธมิตรกับไบแซนไทน์ และทั้งกองทัพซาเซเนียนกับไบแซนไทน์ต่อสู่กับกองทัพมุสลิมร่วมกันในยุทธการที่อัลฟิรอฎ^[10][11] ส่วนในกรณีของอียิปต์ไบแซนไทน์, ปาเลสไตน์ และ ซีเรีย ดินแดนเหล่านี้เพิ่งตกไปเป็นของเปอร์เซียไม่กี่ปีก่อนการพิชิตของมุสลิม

ดูเพิ่ม

• ประวัติศาสตร์อิสลาม
• การขยายตัวของศาสนาอิสลาม

หมายเหตุ

1. คาบสมุทรอาหรับ, ลิแวนต์, เมโสโปเตเมีย, เปอร์เซีย, คาบสมุทรไอบีเรีย, กอล, ทรานโซเซียนา, แคว้นสินธ์, คาบูลิสถาน, ซามินดาวาร์, ซอบูลิสถาน, โฆรอซอน, ตูคาริสถาน, ซีสถาน และคอเคซัส

อ้างอิง

1. Nile Green (2016-12-12). Afghanistan's Islam: From Conversion to the Taliban. Cambridge University Press. p. 47. ISBN 9780520294134.
2. M. A. Sabhan (1979-03-08). The 'Abbāsid Revolution. Cambridge University Press. p. 11. ISBN 9780521295345.
3. Pike, John. "Göktürk Empire". www.globalsecurity.org.
4. Kaegi (1995), Donner (2014)
5. Hoyland (2014), Kennedy (2007)
6. Buchan, James (21 July 2007). "Children of empire". The Guardian (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). London. ISSN 0261-3077. สืบค้นเมื่อ 2022-09-27.
7. Blankinship, Khalid Yahya (1994). The End of the Jihad State, the Reign of Hisham Ibn 'Abd-al Malik and the collapse of the Umayyads. State University of New York Press. p. 37. ISBN 978-0-7914-1827-7.
8. Gardner, Hall; Kobtzeff, Oleg, บ.ก. (2012). The Ashgate Research Companion to War: Origins and Prevention. Ashgate Publishing. pp. 208–209.
9. Rosenwein, Barbara H. (2004). A Short History of the Middle Ages. Ontario. pp. 71–72. ISBN 978-1-55111-290-9.
10. Jandora, John W. (1985). "The battle of the Yarmūk: A reconstruction". Journal of Asian History. 19 (1): 8–21. JSTOR 41930557.
11. Grant, Reg G. (2011). "Yarmuk". 1001 Battles That Changed the Course of World History. p. 108. ISBN 978-0-7893-2233-3.

ข้อมูล

• Donner, Fred M. (2014). The Early Islamic Conquests. Princeton University Press.
• Hoyland, Robert G. (2014). In God's Path: The Arab Conquests and the Creation of an Islamic Empire. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-991636-8.
• Kaegi, Walter E. (1995). Byzantium and the Early Islamic Conquests. Cambridge University Press. ISBN 9780521484558.
• Kennedy, Hugh (2007). The Great Arab Conquests: How the Spread of Islam Changed the World We Live In. Philadelphia, Pennsylvania: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-81740-3.