Ғуломдорӣ

Ғуломдорӣ - шакли таърихан аввалин ва нисбатан дурушти истисморро гӯянд, ки мувофиқи он ғулом дар қатори олоти истеҳсолот моликияти хусусии ғуломдор буд. Ғуломдорӣ асоси сохти ғуломдорӣ гардид. Ғуломдорӣ хусусан асри 17 - ибтидои 19 дар мустамликаҳои қитъаи Америка, ки ба он ҷо аз Африка барои дар плантатсияҳо кор кардан ғуломони зангиро меоварданд, ба миқёси нисбатан калон вусъат ёфт ва аҳамияти бештари иқтисодӣ пайдо кард. Ғуломдорӣ асосан дар давоми садаи XIX (дар баъзе кишварҳои Африка чун Эфиопия ва Нигерия дар миёнаи а.20 барҳам хӯрд.^[1]

Ғулом (ар. عبودية‎) (аррабӣ: банда, бандаи зархарид):

яке аз синфҳои асосии ҷамъияти ғуломдорӣ, ки аз тамоми ҳуқуқҳои иҷтимоӣ ва сиёсӣ маҳрум буд.
бандаҳои зархарид дар мамлакатҳои мусулмонии асри миёна;
гвардияи савораи доимӣ дар хилофати Аббосиён, ки дар аҳди халифа Маъмун (ҳукмр. 813-833) ва ғуломони ҷавони аз хориҷа харидашуда (асосан туркнажод) ташкил меёфт. Сарбозони гвардияҳои дарбории дигар давлатҳои мусулмонии асри миёна (муродифаш мамлук) ҳамчунин ном доштанд;
дар Имперотурии Усмонӣ – сарбозони қатории лашкари феодалон;
дар Салтанати Деҳлӣ (Ҳиндустон) – сарбозони ғуломи туркнажод ва султонҳои Деҳлӣ (с-ҳои ҳукмрониашон 1206 -90), ки аз ҳайати фармондеҳии ин сарбозҳо баромадаанд;^[1]