Të Gjelbrit (Mali i Zi)

Të Gjelbrit (serbokroatisht: Зеленаши Zelenaši) ishin një grup besnikësh të mbretit Nikolla të Malit të Zi. Ata e kishin origjinën nga anëtarët e Partisë së Vërtetë Popullore dhe ishin më të shquarit për nxitjen e Kryengritjes së Krishtlindjeve të vitit 1919. Rebelimi u organizua në një përpjekje për të parandaluar rrëzimin e dinastisë Petroviq-Njegosh dhe integrimin e mëvonshëm të Malit të Zi në Mbretërinë e Jugosllavisë. Të Gjelbrit ishin mbështetës të Shtëpisë së Pjetroviq-Njegoshit, e cila dikur shtëpia u rrëzua nga froni pas Luftës së Parë Botërore, i shtyu të Gjelbrit të luftonte për krijimin e Malit të Zi si një provincë brenda mbretërisë jugosllave. Pas humbjes së tyre në Rebelimin e Krishtlindjeve, të Gjelbrit vazhduan me luftën e tyre guerile deri në vitin 1929. Motoja e lëvizjes ishte "Për të drejtën, nderin dhe lirinë e Malit të Zi".

Flamuri i të gjelbërve malazezë

Krsto Popoviq, lideri më i njohur i të Gjelbërve

Gjatë Luftës së Dytë Botërore, të Gjelbrit u aktivizuan edhe një herë nën udhëheqjen e Krsto Popovicit në një përpjekje për të rivendosur Mbretërinë e Malit të Zi si një shtet klient i Boshtit. ^[1]

Karakteristikat

Lëvizja e të Gjelbërve (Zelenashi) u themelua fillimisht në vitin 1918 në Mal të Zi nga kundërshtarët e bashkimit malazez me Mbretërinë e Serbisë dhe integrimit në Mbretërinë e sapokrijuar të Jugosllavisë, kur ata mbështetën Shtëpinë e Petroviq-Njegoshit të Malit të Zi mbi Shtëpinë e Karagjorgjeviqit të Serbisë. Pas rebelimit të pasuksesshëm të armatosur të njohur si Rebelimi i Krishtlindjeve, të Gjelbrit vazhduan rezistencën guerile deri në vitin 1929, ndërsa veprimtaria e tyre politike bazohej në kundërshtimin ndaj mënyrës dhe mënyrës në të cilën u zbatua bashkimi i sllavëve të jugut, duke rezultuar në zhdukjen e Malit të Zi si politikë. entitet. Sipas akademikut kroato-amerikan Ivo Banac ata e deklaruan veten si serbë. ^{[2] [3] [4]} Si anëtar i një misioni të përbashkët amerikano-britanik, diplomati britanik Earl John de Salis shkroi një raport të detajuar. Konti deklaroi se askush nuk e mohoi se Mali i Zi mund të kishte nevojë të bashkohej me Serbinë dhe shtetin e ri jugosllav. Megjithatë, çështja ishte “të mund të bashkoheshim me të si Mali i Zi, dhe jo si prefekturë e Serbisë, si malazezë të lirë, në përputhje me traditën dhe të kaluarën e vendit të tyre, dhe jo si po-burrat e Beogradit, të bashkohen, në kushte të barabarta si sllovenët, kroatët dhe vetë serbët.” ^[5] dmth. në kushtet e barazisë dhe ruajtjes së identitetit të Malit të Zi. ^[6]

Të Gjelbrit e morën anëtarësinë e tyre nga fiset e Malësisë (Moraçani, Piperi dhe Rovci), klanet Katun (Bjelice, Cetina, Çevo dhe Cuce) dhe fiset Hercegovinase (Nikshiqi, Rudinjani dhe Drobnjaci).^[7] Udhëheqës të shquar të të Gjelbërve përfshinin Krsto Zrnov Popoviq, Jovan S. Plamenac dhe Novica Radoviq.

Disa nga të Gjelbrit u mblodhën përsëri gjatë Luftës së Dytë Botërore, nën komandën e Krsto Zrnov Popoviq, një bashkëpunëtor i Italisë fashiste. Ata u organizuan në një njësi ushtarake të quajtur Brigada e Lovçenit, me katër brigada që morën pjesë në luftën kaotike civile që shpërtheu në terren në Mal të Zi dhe aktiviteti ushtarak i të cilave drejtohej kryesisht kundër partizanëve komunistë. Pas disfatës së tyre ushtarake, shumica e anëtarëve të mbijetuar të të Gjelbërve iu bashkuan partizanëve, disa u bashkuan me ustashët dhe një pakicë iu bashkua çetnikëve. Anëtarë të tjerë të të Gjelbërve iu bashkuan partizanëve ose çetnikëve që nga fillimi i pushtimit të Jugosllavisë nga Boshti.

Emri

Emri i të Gjelbërve rrjedh nga kartat jeshile të votimit që u përdorën nga kundërshtarët e bashkimit me Serbinë, të përdorura në Kuvendin e Podgoricës në vitin 1918.

Të Gjelbrit kundërshtuan bashkimin e Mbretërisë së Malit të Zi me Mbretërinë e Serbisë nën Dhomën e Karagjorgjeviqit. Me mbështetjen e Italisë, të Gjelbrit organizuan një rebelim në vitin 1919 me synimin për të rikthyer Shtëpinë e Petroviq-Njegoshit në fronin malazez. Rebelimi dështoi dhe kryengritësit ikën në Itali. Krsto Zrnov Popoviq, Jovan Plamenac dhe Novica Radoviq udhëhoqën kryengritjen, së bashku me komandantin Savo Çelebiq dhe kapitenin Gjuro Drashkoviq.

Pas kryengritjes së pasuksesshme, të Gjelbrit u kthyen në Mal të Zi, duke filluar një luftë guerile. Thelbi i revoltës u shtyp në vitet 1922-1923, por guerilja e nivelit të ulët vazhdoi në male dhe malësi edhe për disa vite të tjera. Në vitin 1922, një numër udhëheqësish të të Gjelbërve themeluan Partinë Federaliste Malazeze, duke kaluar nga rezistenca e armatosur e organizuar në luftën politike.

Deri në vitin 1926, shumica e formave të mbetura të rezistencës së armatosur përfunduan. Megjithatë, disa grupe vazhduan të angazhoheshin në përleshje deri në vitin 1929.

Në Luftën e Dytë Botërore, të Gjelbrit u organizuan sërish në Mal të Zi nën komandën e Italisë Fashiste. Sekula Drljevic u vendos në pushtet dhe shpalli rithemelimin e një Mali të Zi të pavarur, por u rrëzua menjëherë nga kryengritja e 13 korrikut e partizanëve dhe çetnikëve vendas. Në mesin e federalistëve malazezë, Krsto Zrnov Popoviq u kthye nga mërgimi në Itali në përpjekje për të udhëhequr të Gjelbërit. Forcat e të Gjelbërve u quajtën Brigada Lovqen. Së shpejti, ata u çorganizuan dhe një grup i të Gjelbërve iu bashkua partizanëve, ndërsa një tjetër iu bashkua ustashëve kroatë dhe disa iu bashkuan çetnikëve.

Pas fitores partizane në 1945, shumë drejtues të të Gjelbërve u vranë si bashkëpunëtorë të pushtimit italian: i njëjti Popoviq u vra në 1947. Në të njëjtën kohë, komunistët po vrisnin shumë kundërshtarë të mundshëm në mbarë Jugosllavinë. Kjo shënoi fundin e të Gjelbërve.

Shih edhe

• Historia e Malit të Zi
• Të bardhët (Mali i Zi)
• Principata e Malit të Zi

Literatura

• Roberts, Walter R. (1987). Tito, Mihailović and the Allies: 1941–1945. New Brunswick, New Jersey: Duke University Press. ISBN 978-0-8223-0773-0. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

Referime

1. Roberts 1987.
2. Banac, Ivo (1992), Protiv straha : članci, izjave i javni nastupi, 1987-1992 (në kroatisht), Zagreb: Slon, fq. 14, OCLC 29027519, marrë më 12 dhjetor 2011, Posebno je zanimljivo da su se i »zelenaši«,...., nacionalno smatrali Srbima" [it is especially interesting that Greens also ... declared themselves as Serbs]
3. Banac, Ivo (mars 1988), The national question in Yugoslavia: origins, history, politics, Cornell University Press, fq. 288, ISBN 9780801494932, marrë më 17 nëntor 2011, In a letter to the Serbian commander in Rijeka Crnojevića, the local head of the Green insurgents noted that Montenegro, our Fatherland, had defended and safeguarded the torch of Serb freedom for six hundred years {{citation}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
4. Banac, Ivo (mars 1988), The national question in Yugoslavia: origins, history, politics, Cornell University Press, fq. 290, ISBN 9780801494932, marrë më 17 nëntor 2011, The Greens, especially after those among them who were not compromised by insurgency entered electoral politics on a federalist(autonomist) platform (1923) and then established the Montenegrin Party (1925), increasingly shunned armed struggle and stressed that, though they were for a federal Yugoslavia, they remained true Serbs. {{citation}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
5. Petersen, Roger D. (2011). Western Intervention in the Balkans: The Strategic Use of Emotion in Conflict. Cambridge University Press. fq. 273. ISBN 9781139503303. Marrë më 2 tetor 2018. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
6. Banac, Ivo (mars 1988). The national question in Yugoslavia: origins, history, politics. Cornell University Press. fq. 288. ISBN 9780801494932. Marrë më 17 nëntor 2011. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
7. Banac, Ivo (mars 1988). The national question in Yugoslavia: origins, history, politics. Cornell University Press. fq. 285. ISBN 9780801494932. Marrë më 17 nëntor 2011. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)