Fuad Siniora
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Fouad Siniora (Arabisht: فؤاد السنيورة, Fu'ād as-Sanyūrah; lindi më 19 korrik 1943) është një politikan libanez i cili shërbeu si kryeministër i Libanit nga 19 korrik 2005 deri më 25 maj 2008. Ai dha dorëheqjen më 9 nëntor 2009 në favor të Saad Hariri, djali i të ndjerit Refik Hariri. Ai është udhëheqësi i grupit parlamentar të Lëvizjes së Ardhmërisë.
Fouad Siniora فؤاد السنيورة | |
|---|---|
.jpg) | |
| Kryeministri i 32-të i Libanit | |
| Në detyrë 18 korrik 2005 – 9 nëntor 2009 | |
| Presidenti | Émile Lahoud Vetë ai(ushtrues detyre) Michel Suleiman |
| Zëvendës | Elias al-Murr Issam Abu Jamra |
| Paraprirë nga | Najib Mikati |
| Pasuar nga | Saad Hariri |
| Presidenti i Libanit (ushtrues detyre) | |
| Në detyrë 24 nëntor 2007 – 25 maj 2008 | |
| Kryeministri | Vetë ai |
| Paraprirë nga | Émile Lahoud |
| Pasuar nga | Michel Suleiman |
| Të dhëna vetjake | |
| U lind më | 19 korrik 1943 Sidon, Liban |
| Partia politike | Lëvizja e Ardhshme |
| Bashkëshortja/et | Huda Siniora |
| Shkollimi | Unibersiteti Amerikan i Bejrutit |
Sanioura lindi në një familje myslimane synite në Sidon më 19 korrik 1943. Ai fitoi një diplomë Master i Arteve në Administrim Biznesi nga Universiteti Amerikan i Bejrutit pasi ndoqi Shkollën Amerikane për Djem në Sidon.
Në vitet 1970, Siniora punoi për Citibank dhe dha mësim në Universitetin Amerikan të Bejrutit dhe në Universitetin Libanez.[1] Ai më pas u bashkua me komitetin e auditimit në Bankën Qendrore të Libanit në vitin 1977. Në vitin 1982, ai u rekrutua nga Rafik Hariri për ta ndihmuar atë të menaxhonte dhe zgjeronte perandorinë e tij të biznesit. Pas përfundimit të Luftës Civile të Libanit, Hariri u bë Kryeministri i Libanit. Hariri emëroi Siniora si Ministër të Financave në kabinetet e tij të njëpasnjëshme. Siniora ishte Kryetari dhe Drejtori Menaxhues i Groupe Mediterranee që përfshin katër banka të zotëruara nga Hariri.
Pas fitores së opozitës anti-siriane në zgjedhjet parlamentare të mbajtura në maj dhe qershor 2005, Fuad Siniora u kërkua nga presidenti Lahud më 30 qershor 2005 për të formuar një qeveri. Ai dha dorëheqjen nga kryesia e Group Méditerranée (një shoqëri bankare e kontrolluar nga familja Hariri). Pas negociatave të mundimshme me presidentin dhe forcat e ndryshme politike, Siniora formoi një qeveri më 19 korrik 2005. Ajo është qeveria e parë e formuar pas tërheqjes siriane nga Libani dhe qeveria e parë që përfshin anëtarët e grupit militant pro-iranian Hizbullah. Në lidhje me Hizbullahun, qëndrimi zyrtar i kabinetit Siniora në qeverinë Para-Doha ishte se "Qeveria e konsideron rezistencën një shprehje të natyrshme dhe të ndershme të të drejtave kombëtare të popullit libanez për të çliruar tokën e tyre dhe për të mbrojtur nderin e tyre kundër agresionit dhe kërcënimeve izraelite".
Më 12 korrik 2006, Hizbullah filloi një sulm vdekjeprurës ndërkufitar kundër Izraelit. Izraeli filloi një bombardim të rëndë 33-ditor dhe pushtimin tokësor të Libanit, i njohur gjithashtu si Lufta e Libanit 2006.[2] Më 27 korrik 2006, Siniora, duke kërkuar t'i japë fund konfliktit, paraqiti Planin Siniora me shtatë pika në një konferencë me 15 kombe në Romë. Siniora gjithashtu bëri thirrje për një takim të Lidhjes Arabe në Bejrut. Gjatë një fjalimi televiziv në konferencë, ai me famë të madhe "qau" ndërsa përshkroi efektet e luftës mbi popullin libanez. Më 12 gusht 2006, Siniora mirëpriti me rezolutën UNSCR 1701 të sapo kaluar. Qeveria libaneze madje deklaroi se lëshimet e paautorizuara të raketave drejt Izraelit do të përbënin tradhti të lartë, pasi izraelitët "do të fitonin shumë propagandë".
Më 13 nëntor 2006, ministrat shiitë të mbështetur nga Hizbullah dhe Amal dhanë dorëheqjen nga kabineti i Siniora. Kjo ndodhi në prag të ditës kur Tribunali Special për Libanin që gjykonte vrasësit e Rafik Haririt do të diskutohej në një takim kabineti. Megjithëse ishin vetëm gjashtë ministra në dorëheqje, gati 40% e deputetëve libanezë janë në opozitë.
Opozita libaneze pretendoi se kjo dorëheqje do të thoshte se qeveria e Siniora-s nuk ishte e ligjshme sepse nuk përfaqësonte të gjitha grupet fetare në Liban, domethënë libanezët shiitë. Sipas kushtetutës, qeveria është e ligjshme për sa kohë që ka dy të tretat e ministrave, dhe kështu shumica besonte se qeveria Siniora ishte ende një kabinet plotësisht ligjor.[3] Opozita kërkoi një rritje të përfaqësimit të opozitës në kabinet, të mjaftueshme për të mbajtur pushtetin e vetos mbi vendimmarrjen, si kërkesën e tyre për t'u kthyer. Shumica e pa këtë si një veprim të orkestruar nga Siria për të bllokuar krijimin e gjykatës së Haririt.
Më 1 dhjetor 2006, pakica parlamentare, kryesisht partitë pro-siriane të Amal, Hizbullah dhe Lëvizja e Lirë Patriotike e Michael Aoun filluan një fushatë demonstrimesh në rrugë me qëllimin për të marrë pushtetin e vetos në qeveri. Vendi u vu më tej në paralizë kur opozita refuzoi të merrte pjesë në parlament dhe të votojë për një president të ri, pasi mbaroi mandati presidencial i Emile Lahoud. Kjo do të thoshte që Fuad Siniora ishte një president i përkohshëm derisa të votohej presidenti i ri.
Demonstratat vazhduan për 17 muaj deri më 7 maj 2008 (e cila ishte një përgjigje për 5 maj 2008). Dita mbahet mend nga shumë libanezë si dita më e errët që ata kishin parë që nga fundi i Luftës Civile Libaneze. Hizbollah, Amal, Partia Social Nacionaliste Siriane, ndër të tjera filloi një sulm të armatosur kundër Bejrutit. Aeroporti Ndërkombëtar Refik Hariri, Serail i Madh i qeverisë dhe shtëpitë e udhëheqësve të Shumicës, Saad Hariri dhe Walid Jumblatt, u vendosën të gjithë nën rrethim. Në operacion u sulmua edhe mali Liban. Sulmet e hakmarrjes shpërthyen në zona të tjera të Libanit.[4] Mendohet se rreth 200 njerëz vdiqën në disa ditë luftimesh. Rrethimi i Bejrutit përfundoi menjëherë pasi udhëheqësit libanezë u takuan në Doha dhe ranë dakord për atë që quhet Marrëveshja e Dohas. Marrëveshja premtoi fuqinë e vetos së pakicës, çoi në zgjedhjen e Presidentit Michel Suleiman dhe një premtim për shumicën që armët nuk do të përdoren më për përfitime të brendshme politike.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
