Gjuha e vjetër nordike
From Wikipedia, the free encyclopedia
Gjuha e vjetër nordike ose Nordishtja e Vjetër [1] e njohur edhe si Gjuha e vjetër skandinave, është një fazë e zhvillimit të dialekteve gjermanike veriore përpara divergjencës së tyre përfundimtare në gjuhë të veçanta nordike. Kjo gjuhë flitej nga banorët e Skandinavisë dhe vendbanimet e tyre jashtë shtetit dhe kronologjikisht përkon me epokën e vikingëve, kristianizimin e Skandinavisë dhe konsolidimin e mbretërive skandinave nga shekulli i 7-të deri në shekullin e 15-të. [2]