Beteja e Pollogut
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Beteja e Pollogut ishte rezultat i një inkursioni arbëror në territorin osman. I ndihmuar nga Alfonsi V, udhëheqësi arbëror Skënderbeu bëri plane për të rimarrë Svetigradin, i cili ishte humbur në 1448. Strategjia e tij përfshinte fillimin e një pushtimi në Maqedoni për të shkatërruar vendin përreth Svetigradit dhe për të tërhequr garnizonin në një kurth. Ndërsa po bënte këtë, ai u ndalua në fushat e Pollogut afër Tetovës nga një forcë e cila po planifikonte të pushtonte Arbërinë e udhëhequr nga shoku i tij i vjetër Ibrahim Pasha. Ushtria u shkatërrua shpejt dhe ushtria e Skënderbeut vazhdoi plaçkitjen përpara se të kthehej në Dibër.
| Beteja e Pollogut | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Gdhëndje e shekullit XVI nga Jost Amman | |||||||
| |||||||
| Palët pjesëmarrëse | |||||||
 Lidhja e Lezhës |
.svg){kind=small} Perandoria Osmane | ||||||
| Komandantët dhe udhëheqësit | |||||||
|
Skënderbeu |
Ibrahim Pasha † | ||||||
| Fuqia ushtarake | |||||||
| E panjohur | 14,000 | ||||||
| Viktimat dhe humbjet | |||||||
| Të panjohura | 3,000 | ||||||
Skënderbeu e humbi Svetigradin në 1448 pas një rrethimi dy-mujor. Kalaja ishte jetike për mbrojtjen e tij strategjike të Arbërisë pasi ruante një nga kalimet kryesore malore në vend nga Maqedonia. Prandaj, ai bëri përpjekje për ta rimarrë atë me ndihmën e Alfonso V të Aragonit; në Traktatin e Gaetës të nënshkruar në 1451, Skënderbeu u bë një vasal i Alfonsos në këmbim të ndihmës financiare dhe ushtarake për luftën e tij të vazhdueshme me Turqit. Në dimrin e vitit 1452, Skënderbeu bëri plane për ofensivën e tij dhe kështu mori nga Alfonso artileri dhe arkebuse shumë të nevojshme.[1]
Në pranverën e vitit 1453, Skënderbeu u fut në Maqedoni. Gjatë natës, ushtria e Skënderbeut marshoi nëpër një stuhi të fortë, duke shpresuar të surprizonte turqit.[2] Pranë Tetovës ushtria e Skënderbeut takoi një ushtri kundërshtare osmane prej 14,000 burrash të udhëhequr nga Ibrahim Pasha, një nga miqtë e vjetër të Skënderbeut gjatë shërbimit të tij në ushtrinë osmane. Skënderbeu urdhëroi ndërprerjen e marshit dhe bëri plane të tërhiqej në luginën e Mokrës, duke shpresuar të joshte kundërshtarin e tij në një kurth. Por Ibrahimi nuk e ndoqi dhe në vend të kësaj u vendos në fushën e Pollogut. Kjo manovër bllokoi inkursionet e mëtejshme në Maqedoni.[1]
Në kampin arbëror, planet e betejës po bëheshin ndërsa kampi turk qëndroi i qetë. Moisi Arianit Golemi propozoi të bënte një sulm natën, por Skënderbeu ngurroi duke qenë se një stuhi e fuqishme po kalonte, duke e bërë të vështirë fillimin e një sulmi; Hamza Kastrioti mbështeti Moisiun.[3]
Dyshimet e Skënderbeut shpejt u zbehën dhe ai bëri plane për një sulm në kampin e armikut. Më 22 Prill, megjithë stuhitë, Skënderbeu nisi një sulm të shpejtë kalorësie i cili hyri në kampin e armikut duke shkaktuar çrregullim dhe kaos. Skënderbeu u përball me Ibrahimin dhe e sfidoi atë në një duel personal. Skënderbeu doli fitimtar dhe i preu kokën kundërshtarit të tij. Koka e tij u vendos në një heshtë në një mënyrë të ngjashme me ekzekutimin e Władysław III të Polonisë dhe pasi u informuan, trupat turke u larguan shpejt.[3]
Turqit lanë pas 3,000 të vdekur. Ushtria e Skënderbeut vazhdoi plaçkitjet përpara se të kthehej në Dibër.[3] Ai u kthye triumfues me ushtrinë e tij me të cilën kishte ndarë plaçkën.[2] Në të njëjtin vit, Perandoria Bizantine ra pas rënies së Kostandinopojës. Kjo ishte një goditje për Skënderbeun dhe të gjithë botën e krishterë që tani kishin frikë se Roma do të pësonte një fat të ngjashëm.
