Starovisokonemački jezik

Starovisokonemački jezik (nem. Althochdeutsch) je jezik iz najstarije zabeležene faze u istoriji nemačkog jezika u periodu od 750. do 1150. godine.^[1]

Područje na kojem se govorio starovisokonemački jezik 962. godine

Jedan je od jezika zapadne grupe germanskih jezika. Spada u izumrle jezike i bio je osnova za razvoj srednjovisokonemačkog jezika polovinom 11. veka.

Ne treba poistovećivati postojeću teritoriju na kojoj živi stanovništvo čiji je maternji jezik nemački sa teritorijalnom rasprostranjenošću starog visokonemačkog jezika jer Sloveni koji su do početka 11. veka naseljavali teritoriju istočno od reke Elbe nisu, naravno, govorili nijednim dijalektnom nemačkog jezika.

Reference

1. „Identifikacija značenja reči u staro visoko nemačkim jezičkim spomenicima”. Univerzitet u Beogradu, Filološki fakultet. Pristupljeno 13. septembar 2010. »Staro visoko nemački (750-1150) predstavlja najstariju fazu u istoriji nemačkog jezika.«^{[mrtav link]}