Apsorpcijska spektroskopija

Apsorpciona spektroskopija se odnosi na spektroskopske tehnike koje mere apsorpciju zračenja, nastalu usled interakcije sa uzorkom, kao funkciju frekvencije ili talasne dužine.^[1] Uzorak apsorbira energiju (npr. fotone) iz izvora zračenja pri čemu postoji razlika u intenzitetu apsorpcije u zavisnosti od frekvencije. Zavisnost intentiteta apsorpcije od frekvencije (ili talasne dužine) predstavlja apsorpcioni spektar. Apsorpciona spektroskopija ima primenu u analitičkoj hemiji kao tehnika kojom je moguće kvalitativno i kvantitativno odrediti neku supstancu (npr. infracrvena spektroskopija, UV-vidljiva spektroskopija).

Primer primene apsorpcione spektroskopije: apsorpcioni spektar atmosfere planete izvan Sunčevog sistema - vidljiva je natrijumova linija

Apsorpcioni spektar

Solarni spektar sa vidljivim Fraunhoferovim linijama

Apsorpcioni spektar neke supstance predstavlja deo upadnog zračenja koji je supstanca apsorbovala u određenom rangu frekvencija. Apsorpcioni spektar je primarno određen atomskim i molekularnim sastavom supstance^[2][3][4]. Najveća je verovatnoća da će zračenje biti apsorbovano na frekvencijama koje odgovaraju energetskoj razlici između energetskih nivoa molekule. Apsorpcija koja se događa usled prelaza između dva energetska stanja predstavlja apsorpcionu liniju, a spektar se obično sastoji od većeg broja linija. U zavisnosti od sredine u kojoj se nalazi molekula, spektar će imati određenu širinu i oblik.

Osnovna teorija

Apsorpcione linije su tipično klasifikovane prema prirodi kvantno-mehaničke promjene indukovane u atomu ili molekulu. Npr. rotacione linije se pojavljuju kada se menja rotaciono stanje molekule. Rotacione linije pripadaju mikrotalasnom delu spektra. Vibracione linije su posledica promene vibracionog stanja molekule i pripadaju infracrvenom području elektromagnetnog spektra.