Dopiero teraz, nieco uspokojona, była w stanie usłyszeć, co on mówi, ciągle jednak nie mogła uwierzyć. „Czy naprawdę nie mam głowy? – zapytywała siebie. – Czy to tylko złudzenie?” We właściwym momencie uderzył ją w twarz. Łapiąc się za głowę, zaczęła krzyczeć z bólu: „Och, moja głowa, moja głowa, rozbiłeś mi głowę!” A potem dodała: „Moja głowa?… Moja głowa! Moja głowa!!!” W tym momencie zdała sobie sprawę, ponad wszelką wątpliwość, że ma głowę.
Złudzenia bywają żywione zarówno przez historyków, jak i przez uczestników historii. Czasem bardzo trudno rozstrzygnąć, czy taki a nie inny opis danych wydarzeń trafnie ukazuje dziejowe konsekwencje iluzji tych ostatnich, czy też jest raczej odzwierciedlaniem skrzywień przetwarzania informacji przez badacza.
Autor: Maciej Dymkowski, Wprowadzenie do psychologii historycznej, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2003, ISBN 8389120461, s. 146.