sojusznik

sojusznik (język polski)

wymowa:

IPA: [sɔˈjuʃʲɲik], AS: [soi ̯ušʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	sojusznik	sojusznicy
dopełniacz	sojusznika	sojuszników
celownik	sojusznikowi	sojusznikom
biernik	sojusznika	sojuszników
narzędnik	sojusznikiem	sojusznikami
miejscownik	sojuszniku	sojusznikach
wołacz	sojuszniku	sojusznicy

(1.1) państwo lub osoba, która zobowiązuje się do współpracy i udzielania pomocy

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) sprzymierzeniec, aliant

antonimy:

(1.1) nieprzyjaciel, wróg

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. sojusz m

forma żeńska sojuszniczka ż

przym. sojuszniczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) ros. союзник^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) ally
• arabski: (1.1) ناصر m
• baskijski: (1.1) aliatu
• białoruski: (1.1) саюзнік m
• bułgarski: (1.1) съюзник m
• czeski: (1.1) spojenec m
• esperanto: (1.1) aliancano, aliancito
• fiński: (1.1) liittolainen
• francuski: (1.1) allié m
• hindi: (1.1) मित्र m
• hiszpański: (1.1) aliado m
• interlingua: (1.1) alliato
• jidysz: (1.1) אַליִיִרטער m
• kataloński: (1.1) aliat m
• malgaski: (1.1) havana
• niderlandzki: (1.1) bondgenoot m
• niemiecki: (1.1) Verbündete m
• portugalski: (1.1) aliado m
• rosyjski: (1.1) союзник m
• rumuński: (1.1) aliat m
• sanskryt: (1.1) मित्र n
• serbsko-chorwacki: (1.1) saveznik m
• turecki: (1.1) müttefik
• ukraiński: (1.1) союзник m
• włoski: (1.1) alleato m

źródła:

1. Tadeusz Kuroczycki, Wojciech Ryszard Rzepka, Zapożyczenia leksykalne z rosyjskiego w polszczyźnie pisanej, Studia Rossica Posnaniensia 10, 107-115, Poznań 1978, s. 110.