smerf

smerf (język polski)

smerfy (1.1)

smerfy (1.2)

wymowa:

IPA: [smɛrf], AS: [smerf]

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy lub męskozwierzęcy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	smerf	smerfy
dopełniacz	smerfa	smerfów
celownik	smerfowi	smerfom
biernik	smerfa	smerfów / smerfy
narzędnik	smerfem	smerfami
miejscownik	smerfie	smerfach
wołacz	smerfie	smerfy
ndepr. M. i W. lm: (ci) smerfowie

(1.1) film. liter. fikcyjne małe, niebieskie stworzenie; zob. też smerfy w Wikipedii

(1.2) przen. pot. żart. policjant^[1]

(1.3) przen. pot. żart. pieszcz. niemowlę, małe dziecko

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.2) Smerfy złapały barona narkotykowego.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

zdrobn. smerfik m

forma żeńska Smerfetka ż, smerfetka ż

zdrobn. Smerfuś m, smerfuś m

czas. smerfować ndk.

przym. smerfny, smerfowy

przysł. smerfnie, smerfowo

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) ang. smurf

(1.2) od (1.1)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) smurf; (1.2) smurf
• arabski: (1.1) Sanfūr سنفور, Sanāfur سنافر
• baskijski: (1.1) pottoki, Pottokiak (w pierwszych filmach używano hiszpańskiego pitufoak)
• czeski: (1.1) šmoula m
• duński: (1.1) Smølf w
• fiński: (1.1) Smurffi
• francuski: (1.1) Schtroumpf
• hiszpański: (1.1) Pitufo
• islandzki: (1.1) Strumpur
• kastylijski: (1.1) barrufet
• kataloński: (1.1) barrufet m
• litewski: (1.1) Smurfas
• niderlandzki: (1.1) Smurf
• niemiecki: (1.1) Schlumpf m
• nowogrecki: (1.1) στρουμφ n
• portugalski: (1.1) Estrumpfe, braz. port. Smurfs
• rumuński: (1.1) Ștrumf
• serbsko-chorwacki: (1.1) Štrumpf
• słowacki: (1.1) Šmolko
• słoweński: (1.1) Smrkec
• szwedzki: (1.1) smurf w
• turecki: (1.1) Şirin
• węgierski: (1.1) Törp
• włoski: (1.1) puffo m

źródła:

1. Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 283.