pułkownik
Z Wikisłownika, wolnego słownika
- wymowa:
- IPA: [puwˈkɔvʲɲik], AS: [puu̯kovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
- homofon: półkownik
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
| przypadek | liczba pojedyncza | liczba mnoga |
|---|---|---|
| mianownik | pułkownik | pułkownicy |
| dopełniacz | pułkownika | pułkowników |
| celownik | pułkownikowi | pułkownikom |
| biernik | pułkownika | pułkowników |
| narzędnik | pułkownikiem | pułkownikami |
| miejscownik | pułkowniku | pułkownikach |
| wołacz | pułkowniku | pułkownicy |
- (1.1) wojsk. wyższy stopień oficerski niższy od generała; zob. też pułkownik w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) komandor
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. podpułkownik mos, pułk m, pułkownikowa ż, pułkownikostwo n, pułkownikówna ż
- przym. pułkownikowski, pułkowy
- czas. pułkowniczyć, pułkownikować
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- od pol. pułk[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) colonel
- baskijski: (1.1) koronel
- białoruski: (1.1) палкоўнік m
- bułgarski: (1.1) полковник m
- chorwacki: (1.1) pukovnik m
- esperanto: (1.1) kolonelo
- fiński: (1.1) eversti
- francuski: (1.1) colonel m
- hiszpański: (1.1) coronel m
- łotewski: (1.1) pulkvedis m
- niderlandzki: (1.1) kolonel m
- niemiecki: (1.1) Oberst m
- nowogrecki: (1.1) συνταγματάρχης m
- rosyjski: (1.1) полковник m
- rumuński: (1.1) colonel m
- szwedzki: (1.1) överste w
- źródła:
Porada „ortografia a historia języka” w: Poradnia językowa PWN.
