pułkownik

pułkownik (język polski)

naramiennik pułkownika (1.1) w Wojsku Polskim

wymowa:

IPA: [puwˈkɔvʲɲik], AS: [puu̯kovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​^?/i

homofon: półkownik

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pułkownik	pułkownicy
dopełniacz	pułkownika	pułkowników
celownik	pułkownikowi	pułkownikom
biernik	pułkownika	pułkowników
narzędnik	pułkownikiem	pułkownikami
miejscownik	pułkowniku	pułkownikach
wołacz	pułkowniku	pułkownicy

(1.1) wojsk. wyższy stopień oficerski niższy od generała; zob. też pułkownik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) komandor

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. podpułkownik mos, pułk m, pułkownikowa ż, pułkownikostwo n, pułkownikówna ż

przym. pułkownikowski, pułkowy

czas. pułkowniczyć, pułkownikować

związki frazeologiczne:

etymologia:

od pol. pułk^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) colonel
• baskijski: (1.1) koronel
• białoruski: (1.1) палкоўнік m
• bułgarski: (1.1) полковник m
• chorwacki: (1.1) pukovnik m
• esperanto: (1.1) kolonelo
• fiński: (1.1) eversti
• francuski: (1.1) colonel m
• hiszpański: (1.1) coronel m
• łotewski: (1.1) pulkvedis m
• niderlandzki: (1.1) kolonel m
• niemiecki: (1.1) Oberst m
• nowogrecki: (1.1) συνταγματάρχης m
• rosyjski: (1.1) полковник m
• rumuński: (1.1) colonel m
• szwedzki: (1.1) överste w
• węgierski: (1.1) ezredes

źródła:

1.  Porada „ortografia a historia języka” w: Poradnia językowa PWN.