onomastyka

onomastyka (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌɔ̃nɔ̃ˈmastɨka], AS: [õnõmastyka], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. na 3 syl.• akc. pob. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	onomastyka
dopełniacz	onomastyki
celownik	onomastyce
biernik	onomastykę
narzędnik	onomastyką
miejscownik	onomastyce
wołacz	onomastyko

(1.1) jęz. dział językoznawstwa zajmujący się badaniem nazw własnych (osobowych i geograficznych); zob. też onomastyka w Wikipedii

odmiana:

(1.1) blm,

 

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) nazewnictwo

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

(1.1) leksykologia

meronimy:

(1.1) antroponomastyka (antroponimia), etnonimia, toponomastyka (toponimia, toponimika)

wyrazy pokrewne:

rzecz. onomasta m, onomastyk m

przym. onomastyczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. ὄνομα (onoma) → nazwa, imię^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) onomastics, onomatology
• baskijski: (1.1) onomastika
• białoruski: (1.1) анамастыка ż
• hiszpański: (1.1) onomástica ż
• niemiecki: (1.1) Onomastik ż
• rosyjski: (1.1) ономастика ż
• ukraiński: (1.1) ономастика ż

źródła:

1. Edward Łuczyński, Jolanta Maćkiewicz, Językoznawstwo ogólne. Wybrane zagadnienia, wyd. II rozszerzone i uzupełnione, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk 2002, s. 53.