kwartet

kwartet (język polski)

kwartet (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈkfartɛt], AS: [kfartet], zjawiska fonetyczne: utr. dźw. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kwartet	kwartety
dopełniacz	kwartetu	kwartetów
celownik	kwartetowi	kwartetom
biernik	kwartet	kwartety
narzędnik	kwartetem	kwartetami
miejscownik	kwartecie	kwartetach
wołacz	kwartecie	kwartety

(1.1) muz. zespół czterech muzyków lub śpiewaków

(1.2) muz. utwór muzyczny skomponowany na cztery instrumenty lub cztery głosy

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) kwartet smyczkowy • kwartet muzyków / wokalistów / instrumentalistów

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kwartalnik m, kwarta ż, kwadrans m, kwartał m, kwartecik mrz

przym. kwartetowy, kwartalny, kwarciany, kwadransowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) z wł. quartetto^[1], może przez niem. Quartett

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) quartet
• baskijski: (1.1) laukote
• białoruski: (1.1) квартэт m
• bułgarski: (1.1) квартет m; (1.2) квартет m
• czeski: (1.1) kvarteto n
• francuski: (1.1) quatuor m; (1.2) quatuor m
• hiszpański: (1.1) cuarteto m; (1.2) cuarteto m
• interlingua: (1.1) quartetto
• niemiecki: (1.1) Quartett n
• nowogrecki: (1.1) κουαρτέτο n; (1.2) κουαρτέτο n
• rosyjski: (1.1) квартет m
• słowacki: (1.1) kvarteto n
• ukraiński: (1.1) квартет m
• włoski: (1.1) quartetto

źródła:

1. A. Zaręba, Zapożyczenia włoskie we współczesnej polszczyźnie, „Język Polski” nr 1/1947, s. 17.