kto pyta, nie błądzi

kto pyta, nie błądzi (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈktɔ ˈpɨta ɲɛ‿ˈbwɔ̃ɲd͡ʑi], AS: [kto pyta ńe‿bu̯õńʒ́i], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• asynch. ą • zestr. akc. ​^?/i

znaczenia:

przysłowie polskie

(1.1) zamiast uczyć się na własnych błędach, warto spytać o radę

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) język i do Krakowa dopyta

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

inna wersja: kto pyta, ten nie błądzi

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) хто пытае, той не блудзіць
• francuski: (1.1) qui langue a, à Rome va
• hiszpański: (1.1) quien lengua ha, a Roma va
• nowogrecki: (1.1) ρωτώντας πας στην Πόλη
• rosyjski: (1.1) язык до Киева доведёт

źródła:

 Hasło „pytać” w: Samuel Adalberg, Księga przysłów, przypowieści i wyrażeń przysłowiowych polskich, Druk Emila Skiwskiego, Warszawa 1889–1894, s. 458.