kończyna

kończyna (język polski)

kończyny (1.1)

wymowa:

IPA: [kɔ̃j̃n͇ˈt͡ʃɨ̃na], AS: [kõĩ ̯ṇčỹna], zjawiska fonetyczne: nazal.• rozs. artyk. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kończyna	kończyny
dopełniacz	kończyny	kończyn
celownik	kończynie	kończynom
biernik	kończynę	kończyny
narzędnik	kończyną	kończynami
miejscownik	kończynie	kończynach
wołacz	kończyno	kończyny

(1.1) anat. narząd ruchu u kręgowców

(1.2) daw. zakończenie, kres, granica^[1]

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) kończyna górna • kończyna dolna

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) noga, płetwa, ręka, skrzydło

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. koniec m, końcówka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) < (1.2)^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

(1.2) zobacz listę tłumaczeń w hasłach: koniec, zakończenie

• angielski: (1.1) limb, member, extremity
• czeski: (1.1) končetina ż
• duński: (1.1) ekstremitet w, lem n
• esperanto: (1.1) membro
• fiński: (1.1) raaja
• francuski: (1.1) membre m
• gudźarati: (1.1) અવયવ m (avayava)
• hiszpański: (1.1) extremidad ż, miembro m
• islandzki: (1.1) limur m
• japoński: (1.1) 手足(てあし)
• kataloński: (1.1) cama ż, pota ż
• łaciński: (1.1) membrum n
• niemiecki: (1.1) Glied n, Gliedmaße ż
• norweski (bokmål): (1.1) ekstremitet m
• norweski (nynorsk): (1.1) ekstremitet m
• nowogrecki: (1.1) άκρο n
• portugalski: (1.1) membro m
• rosyjski: (1.1) конечность ż
• słowacki: (1.1) končatina ż
• słoweński: (1.1) okončina ż
• szwedzki: (1.1) extremitet w, lem w
• ukraiński: (1.1) кінцівка ż
• włoski: (1.1) arto m

źródła:

1. Stanisław Skorupka, Przenośnie z zakresu pojęć lekarskich, „Poradnik Językowy” nr 1/1948, s. 13.