irytacja

irytacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌirɨˈtat͡sʲja], AS: [irytacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	irytacja
dopełniacz	irytacji
celownik	irytacji
biernik	irytację
narzędnik	irytacją
miejscownik	irytacji
wołacz	irytacjo

(1.1) stan rozdrażnienia

odmiana:

(1) blm^[1];

 

przykłady:

(1.1) Dwuzłotówka wpadła do szczeliny między kostkami brukowymi i ku irytacji chłopczyka nie dała się wydłubać.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. irytować

rzecz. irytowanie n

przym. irytujący

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) irritation
• arabski: (1.1) حنق
• białoruski: (1.1) раздражненне n, злосць ż
• duński: (1.1) irritation w
• hiszpański: (1.1) irritación ż
• jidysz: (1.1) צעזעצעניש ż (cezecenisz)
• norweski (bokmål): (1.1) irritasjon m
• norweski (nynorsk): (1.1) irritasjon m
• szwedzki: (1.1) irritation w
• ukraiński: (1.1) іритація ż

źródła:

Hasło „irytacja” w: SJP.pl.

1.  Hasło „irytacja” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.