gont

gont (język polski)

gonty (1.1)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	gont	gonty
dopełniacz	gontu[1] / gonta[1]	gontów
celownik	gontowi	gontom
biernik	gont	gonty
narzędnik	gontem	gontami
miejscownik	goncie	gontach
wołacz	goncie	gonty

(1.1) bud. drewniany materiał do wykonywania pokryć dachowych; zob. też gont w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) kryć gontem • kłaść gont

synonimy:

(1.1) reg. śl. szyndzioł

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) deszczułka

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. gonciarz m, gonciarstwo n, gonciarka ż, gontyna ż

zdrobn. goncik mrz

przym. gontowy, gonciarski

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) shingle, shake
• chorwacki: (1.1) šindra
• czeski: (1.1) šindel m
• esperanto: (1.1) ŝindo
• francuski: (1.1) bardeau m
• hiszpański: (1.1) chilla ż, teja de madera ż
• kaszubski: (1.1) szkùdło n
• litewski: (1.1) malksna ż
• niderlandzki: (1.1) schalie
• niemiecki: (1.1) Schindel ż
• nowogrecki: (1.1) ξυλοκέραμος m, ξυλοκέραμο n
• rumuński: (1.1) șindrilă
• słowacki: (1.1) šindeľ m
• szwedzki: (1.1) spån
• średnio-wysoko-niemiecki: (1.1) schinder
• węgierski: (1.1) palafedés
• wilamowski: (1.1) śynduł ż, šynduł ż

źródła:

1. Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-0113111-X, s. 252.