Remove ads
Zbigniew Jaruzelski herbu Ślepowron (ur. 30 sierpnia 1900 w Tarnowie, zm. 21 czerwca 1941 w Swierdłowsku) – polski inżynier rolnik, porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 sierpnia 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 czerwca 1941 |
| Zawód, zajęcie |
rolnik |
| Tytuł naukowy |
inżynier rolnik |
.jpg) | |
| Odznaczenia | |
  | |
Urodził się 30 sierpnia 1900 w Tarnowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Józefa Wincentego (1871–1939), nadporucznika 2 Galicyjskiego Pułku Ułanów, a później podpułkownika kawalerii Wojska Polskiego, i Izabelli (1878–1943), córki Mikołaja Krzysztofowicza[1][2][3][4]. Był starszym bratem Jadwigi Agnieszki (1901–1944), żony Bogusława Horodyńskiego[5], Ewy Marii (1903–1987), żony Aleksandra Cybulskiego i matki Zbyszka[6] i Marcina Stanisława (1909–1992)[7].
Zbigniew był wnukiem Józefa Benedykta (1845–1915), powstańca styczniowego, dowódcy plutonu w oddziale Zygmunta Padlewskiego i Kobylańskiego[8]. Józef Benedykt był młodszym bratem Wojciecha, także powstańca 1863, który miał syna Władysława Mieczysława, po którym z Wandy Zarembów urodził się syn Wojciech (1923–2014)[8].
Naukę z zakresu czterech klas szkoły powszechnej i pierwszej klasy gimnazjum pobrał w domu rodzinnym[9]. Egzamin wstępny do drugiej klasy gimnazjum zdał w Przemyślu[9], a następnie uczęszczał do Zakładu Naukowo-Wychowawczego Ojców Jezuitów w Chyrowie (klasy 2–5)[9]. 15 kwietnia 1917 rozpoczął naukę w klasie szóstej c. k. Gimnazjum IV we Lwowie[10][11]. W październiku 1918 naukę w klasie ósmej przerwała mu panująca we Lwowie pandemia grypy hiszpanki[9]. Wyjechał do Załucza, lecz nie uchroniło go to przed zarażeniem[9]. Po wyzdrowieniu, wraz z grupą ochotników przedostał się do Lwowa, drogą okrężną przez granicę rumuńską, węgierską, austriacką i czechosłowacką[9].
16 stycznia 1919 we Lwowie został przyjęty do 5 pułku artylerii polowej i po kilku dniach przydzielony do 4. baterii „Kastor”[9]. W składzie baterii służył do połowy czerwca 1919[9]. W międzyczasie (6 lutego 1919) zdał w swoim gimnazjum ustny egzamin dojrzałości[12][9]. 15 czerwca 1919 został przeniesiony do 1 pułku artylerii polowej Legionów, z którym walczył w Małopolsce Wschodniej, a następnie na froncie litewsko-białoruskim[9]. Od 15 lutego do 1 lipca 1920 był uczniem 25. klasy Szkoły Podchorążych w Warszawie[13][9]. 6 lipca 1920, w stopniu podchorążego, został wcielony do 145 pułku piechoty Strzelców Kresowych. Wyróżnił się 2 sierpnia 1920 pod Łopatynem, gdzie „swoim przykładem, idąc odważnie na karabin maszynowy, przyczynił się do ułatwienia przyśpieszenia akcji”[14]. 7 sierpnia został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[9]. 20 sierpnia 1920 pod Szulmierzem został ranny i ewakuowany do szpitala w Warszawie[15]. Po wyleczeniu i urlopie zdrowotnym wrócił do pułku. 9 listopada 1920 został mianowany podporucznikiem w piechocie z dniem 1 listopada 1920 i 22. lokatą[16]. 15 lutego 1922, na własną prośbę, został przeniesiony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do 72 pułku piechoty[9][17]. Później został przeniesiony w rezerwie do 49 pułku piechoty w Kołomyi[18][19]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1920 i 1. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[20][21].
Jesienią 1922 rozpoczął studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Politechniki Lwowskiej[9]. 30 czerwca 1926 ukończył studia z dyplomem inżyniera rolnika[9]. W tym samym roku zaczął gospodarować w dzierżawionym majątku Załucze Górne, w powiecie śniatyńskim[15]. Był prezesem zarządu miejscowego oddziału Związku Strzeleckiego[22]. 29 stycznia 1932 prezydent RP nadał mu stopień porucznika rezerwy z dniem z 2 stycznia 1932 i 199. lokatą w korpusie oficerów piechoty[23][24]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kołomyja II. Nadal posiadał przydział w rezerwie do 49 pp[25].
Wiosną 1940 został aresztowany przez Sowietów podczas próby przekroczenia granicy z Rumunią w drodze do Francji i wywieziony do łagru w Swierdłowsku na Uralu, gdzie zmarł[26].
Był żonaty, miał dwóch synów: Andrzeja, ps. „Urban” (ur. 11 czerwca 1927, zm. 27 października 1974), kaprala pułku AK „Baszta” w powstaniu warszawskim i Wojciecha (ur. 6 grudnia 1929)[27][28][29].
Remove ads
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1951[1] – 30 czerwca 1921[30][31]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką[32]
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads