2 sierpnia1640 – został wpisany do księgi Arcybractwa Różańcowego w Wodzisławiu, fundowanego przez jego matkę[2], występował już wówczas jako pleban wodzisławski. Beneficjum wodzisławskie otrzymał nie mając jeszcze święceń kapłańskich[3]. Na dochody plebana wodzisławskiego składały się między innymi nadane w 1640 r. przez biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika dziesięciny z karczunków należących do Wodzisławia i wsi: Świątniki, Laskowa, Łany, Klemencice, Zielonki, Piotrowice, Strzeszkowice, Piskorzowice, i Zakrzów.
1643 – razem z braćmi Przedborem i Pakosławem Kazimierzem rozpoczął studia na uczelni w Ingolstadt, gdzie studiował filozofię do września 1645 r.
1647 – wraz z braćmi Wespazjanem i Pakosławem Kazimierzem uzyskał w Rzymie relikwie św. Perygryna, który stał się patronem rodu Lanckorońskich.
25 stycznia1664 kościół sędziszowski wizytował biskup krakowski Mikołaj Oborski i miał wiele uznania i jak najlepsze zdanie o proboszczu sędziszowskim.
ok. 1669, kiedy brat Wespazjan postąpił na biskupstwo kamienieckie, został proboszczem małogoskim i od tego czasu swe obowiązki kapłańskie dzielił między parafię małogojską a sędziszowską[4]. Utrzymywał liczne i przyjazne stosunki z okoliczną szlachtą.
Był także sekretarzem królewskim i kanonikiem płockim. Brat Wespazjan zapisał mu w testamencie swoją bibliotekę i uczynił go wykonawcą swej ostatniej woli.
Zofia z Firlejów Lanckorońska należała do kobiet bardzo pobożnych, cieszyła się wielką powagą i autorytetem, była fundatorką Arcybractwa Różańcowego w Wodzisławiu, zachowały się opisy jej umartwień a szczególnie długich i ciężkich postów
został pochowany w rodowej nekropolii w Wodzisławiu
Adam Boniecki: Herbarz polski. Cz. 1. T. 13. Warszawa, 1909, s. 343.
Stanisław Cynarski: Dzieje rodu Lanckorońskich z Brzezia od XIV do XVIII wieku. Sprawy kariery urzędniczej i awansu majątkowego. Warszawa-Kraków: PWN, 1996, s. 170–171.
