Loading AI tools
gatunek ssaka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zajęczak buszmeński[5] (Bunolagus monticularis) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae).
| Bunolagus monticularis[1] | |||
| (O. Thomas, 1903) | |||
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
Bunolagus | ||
| Gatunek |
zajęczak buszmeński | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 | |||
Zajęczak buszmeński występuje endemicznie w środkowej części Karru w Południowej Afryce (wokół Victoria West, Beaufort West i Fraserburga, w Prowincji Przylądkowej Północnej i Zachodniej)[6]. Preferuje zarośla znajdujące się wzdłuż rzek sezonowych[7]. Na podstawie danych z 2016 roku, szacuje się, że na wolności żyje około 200 osobników, a ich populacja ciągle maleje[8].
Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1903 roku angielski zoolog Oldfield Thomas na łamach czasopisma The Annals of Magazine of Natural History[3]. O. Thomas przydzielił nowemu taksonowi nazwę Lepus monticularis[3]. Jako miejsce typowe autor wskazał Deelfontein w Kolonii Przylądkowej w RPA[3][9]. Jedyny przedstawiciel rodzaju zajęczak[5] (Bunolagus), który utworzył w 1929 roku również O. Thomas[2].
Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[6].
Długość ciała (bez ogona) 340–470 mm, długość ogona 70–108 mm, długość ucha 110–120 mm, długość tylnej stopy 90–120 mm. Jego masa ciała wynosi 1–1,5 kg[12].
Ma charakterystyczny ciemny pasek na policzku. Jego ogon jest beżowy z akcentami brązu, a futro jasne na brzuchu i szara na grzbiecie[7].
Samice zakładają gniazda w norach, które mają zwykle kilkanaście centymetrów. Zwykle rodzą jedno młode w miocie. Młode rodzi się ślepe i jest w pełni zależne od matki. Waga po urodzeniu wynosi około 40-50 gram. Ich sezon rozrodczy trwa zwykle od sierpnia do maja[7].
Są roślinożerne. Poszukują jej głównie wzdłuż rzek sezonowych. Najczęściej żywią się liśćmi oraz kwiatami roślin takich jak: Salsola oraz Lycium. W czasie pory deszczowej jedzą również trawy. Zjada również swoje odchody, aby uzupełnić braki witaminy B. Jest ona wytwarzana w jelitach przez znajdujące się tam bakterie[7].
Są zwierzętami nocnymi. W dzień ukrywają się przed drapieżnikami. Samce mają określone terytorium o powierzchni 15 ha, terytoria samic nakładają się na siebie[7].
Żyje w małych populacjach. Spotykano go wiele razy od 1902 do 1948, jednak od 1979 roku nie obserwowano go na wolności. Ponownie odkryty w 1989 roku. Jest jednym z najbardziej zagrożonych zwierząt świata, na wolności pozostało prawdopodobnie ok. 250 osobników (dane z 2005 roku)[13].
Przyczyną spadku liczebności przedstawicieli tego gatunku jest utrata siedlisk. Tereny zalewisk rzek sezonowych są niewielki i są żyzne, przez co są przekształcane w pola uprawne. W ciągu 50 lat, ⅔ tych terenów zostało zaoranych. Ponadto nadmierny wypas bydła powoduje utratę schronienia przed drapieżnikami. Są one także obiektem polowań. W celu przeciwdziałania zmniejszaniu się populacji, rząd RPA stworzył projekt mający na celu zachęcić rolników do tworzenia rezerwatów dla tych zwierząt[7].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
