Złotlin japoński

Złotlin japoński^[3], złotlin chiński (Kerria japonica) – gatunek krzewu z rodziny różowatych (Rosaceae). Bywa też nazywany japońską złotą różą. Jest jedynym przedstawicielem monotypowego rodzaju złotlin (Kerria). Pochodzi ze środkowych i wschodnich Chin^[4] oraz Japonii^[5][6], według niektórych źródeł na Wyspach Japońskich tylko od wieków uprawiany^[4]. W naturze rośnie na obszarach górskich w lasach i na skalistych zboczach^[7].

Złotlin japoński

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	różowce
Rodzina	różowate
Rodzaj	złotlin
Gatunek	złotlin japoński
Nazwa systematyczna
Kerria japonica (L.) D.C Trans. Linn. Soc. London 12:157. 1818

Kwiat złotlinu japońskiego

Do Europy gatunek został sprowadzony na początku XIX wieku^[4]. Jest uprawiany w wielu krajach świata, również w Polsce, jako roślina ozdobna. W niektórych miejscach dziczeje z upraw i rośnie w środowisku naturalnym^[8].

Morfologia

Pokrój

Krzew o początkowo wyprostowanych pędach, później rózgowato zwisających, dorasta od 1 do 3 metrów wysokości. Wytwarza odrosty korzeniowe^[8]. Pędy są zielone, połyskujące^[9] (nadają charakterystyczny wygląd krzewom zimą, w stanie bezlistnym)^[7].

Liście

Opadające na zimę^[9]. Intensywnie zielone latem, przebarwiające się na żółto jesienią^[9], pojedyncze, podłużne, długości 4–7 cm z ostro ząbkowanymi brzegami^[8], z wierzchołkiem wyciągniętym w długi, ostry koniec^[9].

Kwiaty

Złocistożółte, pojedyncze, osadzone na długich szypułkach, o średnicy ok. 4,5 cm^[9]. Rozwijają się na przełomie maja i czerwca (często powtarzają kwitnienie w końcu lata^[9]). U form dziko rosnących są one pojedyncze, u odmian ozdobnych są to często kwiaty pełne^[8]. Działek kielicha jest 5, zrośniętych u nasady. Płatków korony u form dzikich jest 5. Pręciki są liczne. Zalążnia jest górna, tworzona przez zrośnięcie 5–8 owocolistków zawierających po jednym zalążku. Szyjki słupka są cienkie, w liczbie odpowiadającej liczbie owocolistków^[7].

Owoce

Zbiorowe, składające się zwykle z 5 brązowoczarnych niełupek^[9] otoczonych trwałymi działkami^[7]. W polskich warunkach owoce zwykle się nie zawiązują^[8][9].

Systematyka

Pozycja systematyczna według Angiosperm Phylogeny Website (aktualizowany system APG IV z 2016)

Rodzaj należący do plemienia Kerrieae, podrodziny Spiraeoideae, rodziny różowatych (Rosaceae Juss.), rzędu różowców, kladu różowych w obrębie okrytonasiennych^[10][2].

Uprawa

Nadaje się do parków i ogródków przydomowych. Jego kwitnące pędy nadają się na kwiat cięty. Jest mrozoodporny (strefy mrozoodporności 5-10)^[11]. Podczas bardzo surowych zim może przemarznąć, ale łatwo odrasta^[8]. Nie ma specjalnych wymagań co do rodzaju gleby, ale powinna ona być stale wilgotna. Może rosnąć zarówno w słońcu, jak i w półcieniu, ale w pełnym słońcu ma kwiaty słabiej wybarwione^[8]. Po przekwitnięciu krzew przycina się. Rozmnaża się go łatwo z sadzonek pędowych, lub jesienią z pędów odziomkowych. Obecnie rzadko uprawia się typową, dziko rosnącą formę, uprawiana jest głównie odmiana 'Pleniflora'^[8]. Ma podwójne kwiaty. Odmianę tę sprowadzono do Europy o 50 lat wcześniej, niż botanicy opisali dziko rosnący gatunek^[11]. Poza tym uprawiana jest odmiana 'Picta' – pstrolistna^[9]. Odmiana o pojedynczym okwiecie – 'Simplex' – rośnie w formie niskiego i rozłożystego krzewu^[7].

• 
  Odmiana 'Pleniflora'
• 
  Kwiat odmiany 'Pleniflora'
• 
  Liście odmiany 'Picta'