Wyższe Seminarium Duchowne św. Józefa w Wilnie
rzymskokatolickie seminarium duchowne w Wilnie Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wyższe Seminarium Duchowne św. Józefa w Wilnie – rzymskokatolickie seminarium duchowne w Wilnie przygotowujące do stanu duchownego kleryków trzech diecezji: archidiecezji wileńskiej oraz diecezji poniewieskiej i koszedarskiej, które nie mają własnego seminarium diecezjalnego. Jest jednym z trzech seminariów duchownych na Litwie, oprócz Seminarium Duchownego w Kownie oraz Seminarium Duchownego im. Biskupa Vincentasa Borisevičiusa w Telszach[1].
 Budynek wileńskiego seminarium | |
| Data założenia |
12 stycznia 1582 |
|---|---|
| Państwo | |
| Adres |
ul. Kalwaryjska 325 |
| Rektor |
ks. Andrzej Szuszkiewicz |
Położenie na mapie Litwy  | |
Położenie na mapie Wilna  | |
 54°44′17,2″N 25°16′43,3″E | |
| Strona internetowa | |
Seminarium Diecezjalne w Wilnie założył 12 stycznia 1582 r. biskup wileński Jerzy Radziwiłł. 13 kwietnia tego samego roku dekret erekcyjny potwierdził w Rydze król Stefan Batory. Do 1652 r. seminarium zarządzali jezuici, od 1736 r. opiekowali się nim bartolomici, a przed 1759 r. ponownie kierowali nim księża diecezjalni. W latach 1765–1808 Seminarium prowadzili misjonarze.
W latach 1832–1842 istniała Akademia Duchowna w Wilnie. W 1925 r. seminarium połączono z Wydziałem Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego[2].
3 marca 1942 r. aresztowano i uwięziono w więzieniu na Łukiszkach profesorów i 81 kleryków seminarium. Klerycy narodowości litewskiej zostali po trzech dniach zwolnieni, pozostałych 5 maja 1942 r. wywieziono na roboty przymusowe do Niemiec. Księży profesorów 18 marca 1942 r. wywieziono do Wyłkowyszek, gdzie byli internowani w litewskim Seminarium Duchownym. W październiku 1942 r. przewieziono ich do obozu pracy w Szałtupiu koło Kowna. Niektórzy z księży trafili także do obozów w Poniewieżyku i Prowieniszkach[3].
W 1942 r. arcybiskup wileński Mečislovas Reinys otworzył litewskie seminarium duchowne, gdzie przyjmowano jedynie Litwinów i Białorusinów. Rektorem został ks. Vladyslovas Tulaba[4][5].
Ponieważ w lutym 1945 r. władze sowieckie zamknęły uczelnię, arcybiskup Romuald Jałbrzykowski przeniósł seminarium do Białegostoku, leżącego w tej części archidiecezji, która pozostała w Polsce[6]. Przeniesiono tu też polskich kleryków, m.in. późniejszego abpa Henryka Gulbinowicza[7]. Od tego momentu kontynuatorem tradycji seminarium wileńskiego było Wyższe Seminarium Duchowne w Białymstoku.
Seminarium wileńskie zostało ponownie otwarte w 1993 r.[8]
Wśród absolwentów uczelni są błogosławieni: Henryk Hlebowicz, Władysław Maćkowiak, Stanisław Pyrtek oraz Michał Sopoćko. Do seminarium uczęszczał architekt Wawrzyniec Gucewicz czy ks. Tadeusz Borkowski.
Liczba alumnów seminarium w poszczególnych latach[2].
| Lp. | Imię i nazwisko | Okres urzędowania |
|---|---|---|
| Prowizorzy: | ||
| 1. | ks. bp Benedykt Woyna | |
| 2. | ks. Andrzej Jurgiewicz | |
| 3. | ks. Marcin Żagiel | |
| 4. | ks. Bartłomiej Cieszyński | |
| 5. | ks. Jerzy Wołłowicz | |
| 6. | ks. bp Jerzy Białłozor | |
| 7. | ks. Benedykt Zuchorski | 1677–1689 |
| Regensi: | ||
| 8. | ks. Włodzimierski | 1721– |
| 9. | ks. Aleksander Żebrowski | |
| 10. | ks. Tomasz Szymak | |
| 11. | ks. Walenty Giżyński | 1736–1737 |
| 12. | ks. Samuel Rodkiewicz (rektor) | 1737–1740 |
| 13. | ks. Polkowski | 1740– |
| 14. | ks. Sobolewski | |
| 15. | ks. dr Augustyn Dąbrowski | |
| 16. | ks. Jan Niedźwiecki | –1808 |
| 17. | ks. bp Andrzej Benedykt Kłągiewicz (w latach 1808–1810 kapelan) | 1810–1816 |
| Rektorzy: | ||
| 18. | ks. abp Szymon Marcin Kozłowski | 1851–1863 |
| 19. | ks. bp Ludwik Zdanowicz | 1863–1870 |
| 20. | ks. Maciej Harasimowicz | 1872–1878 |
| 21. | ks. Józef Abelewicz | 1878–1882 |
| 22. | ks. Konstanty Majewski | 1884– |
| 23. | ks. Jan Uszyłło | 1907–1942 |
| 24. | ks. Vladyslovas Tulaba | 1942-1945 |
| 25. | ks. Kazimieras Vasiliauskas | 1993–1995 |
| 26. | ks. Eigantas Rudokas | 1995–1997 |
| 27. | ks. dr Hans Friedrich Fischer COr | 1997–2001 |
| 28. | ks. abp Gintaras Grušas | 2001–2003 |
| 29. | ks. Robertas Šalaševičius | 2003–2008 |
| 30. | ks. Žydrūnas Vabuolas | 2008–2015 |
| 31. | ks. dr Hans Friedrich Fischer COr | 2015–2018 |
| 32. | ks. Andrzej Szuszkiewicz | 2018– |
Dawny pałac biskupi w Wilnie, siedziba seminarium do 1773 r.
Dawny nowicjat jezuitów przy kościele św. Ignacego w Wilnie, siedziba seminarium w latach 1773–1798
Dawny klasztor karmelitów trzewiczkowych przy kościele św. Jerzego w Wilnie, siedziba seminarium w latach 1798–1945
Dawny klasztor bernardynek przy kościele św. Michała w Wilnie, siedziba litewskiego seminarium w latach 1942–1944
Dawny klasztor trynitarzy, siedziba seminarium w latach 1993–1998
_(2).jpg)
_(6).jpg)
Księża diecezjalni kształceni byli także[2]ː
- w latach 1583–1799 w Seminarium Papieskim, prowadzonym przez Jezuitów, od 1773 r. przez Bazylianów. Przeznaczone było dla innowierców oraz obcokrajowców,
- w latach 1744–1844 w seminarium (zwanym seminarium Externum) prowadzonym przez Misjonarzy przy kościele na Górze Zbawiciela,
- w latach 1803–1833 w Seminarium Głównym.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
