Wołodymyr Sołowij

Wołodymyr Pawło Sołowij, ukr. Володимир Павло Соловій, pol. Włodzimierz Paweł Sołowij^[a] (ur. 26 lutego 1892 we Lwowie, zm. 15 listopada 1958 w Montrealu) – ukraiński działacz społeczny, polityk.

Wołodymyr-Pawło Sołowij

Data i miejsce urodzenia	26 lutego 1892 Lwów
Data i miejsce śmierci	15 listopada 1958 Montreal
oficjalny przedstawiciel rządu URL wobec aliantów
Okres	od 1942 do 1946

Życiorys

Urodził się 26 lutego 1892^[1][2]. Po wybuchu II wojny światowej został powołany do służby w C. K. Armii i w rezerwie kawalerii został mianowany chorążym dniem 4 sierpnia 1914^[3], a potem awansowany na porucznika z dniem 1 lipca 1915^[4]. Do 1918 był przydzielony do 13 pułku ułanów (porucznikiem rezerwy tej jednostki był wtedy także Adam Sołowij)^[5][6][7].

Po zakończeniu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego i awansowany na stopień porucznika rezerwy kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[8][2]. W 1934 pozostawał w grupie oficerów pospolitego ruszenia kawalerii jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto^[9].

W latach 30. zamieszkiwał w Średniej Wsi i zajmował się rolnictwem^[2]. Udzielał się w pracy samorządowej^[2]. Był członkiem Rady i Zarządu Powiatowego w Lesku^[2]. W wyborach parlamentarnych w 1930 bezskutecznie startował do Sejmu III kadencji (1930-1935) z okręgu sanockiego. W wyborach parlamentarnych w 1935 bez powodzenia kandydował do Sejmu IV kadencji (1935-1938) w okręgu wyborczym nr 77 Sanok^[2][10]

Na początku II wojny światowej wyjechał do Paryża, następnie w 1942 do Londynu. Tam był oficjalnym przedstawicielem rządu URL wobec aliantów. Polskie władze emigracyjne rozważały jego kandydaturę na członka Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej^[11]. Podczas wojny był uczestnikiem negocjacji polsko-ukraińskich w czasie (zob. próby porozumienia polsko-ukraińskiego podczas II wojny światowej).

W 1952 wyemigrował do Kanady.

Uwagi

1. W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Wladimir Solowij”.

Przypisy

1. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 271, 963.
2. Kandydaci na posłów do Sejmu w okręgu wyborczym nr. 77 (powiaty: sanocki, leski, krośnieński). Włodzimierz Sołowij. „Nowiny”. Nr 36, s. 2, 8 września 1935.
3. Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 570.
4. Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 934.
5. Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 629.
6. Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 816.
7. Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1026.
8. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 271.
9. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 271, 963. Mimo wykazania na liście poruczników (s. 271), następnie był wymieniony w grupie podporuczników (s. 963)..
10. Wyniki wyborów do Sejmu. „Kurier Bydgoski”. Nr 211, s. 6, 12 września 1935.
11. Roman Wysocki W poszukiwaniu modelu narodowościowej reprezentacji. Sprawa udziału przedstawicieli ukraińskich w pracach Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1939-1945, w: Depozyt Niepodległości. Rada Narodowa Rzeczpospolitej Polskiej na uchodźstwie (1939-1991), wyd. Adam Marszałek, Toruń 2018, s. 109, 110

Bibliografia

• Andrzej A. Zięba Włodzimierz Paweł Sołowij [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XL wyd. 2000-2001
• Енциклопедія українознавства (у 10 томах) / Головний редактор Володимир Кубійович. — Париж, Нью-Йорк: «Молоде Життя», 1954—1989 (ukr.)
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.